Ήρθαν πίσω οι Κυριακές μας

08:02 | 01/10/2019

Ένα γήπεδο με παλμό, μία ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα και ωραία μπάλα. Ο ΟΦΗ έφερε πίσω τις Κυριακές.

Σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που μαστίζεται ακόμα από καχυποψία, γκρίνια, αλλά και τραγικά περιστατικά (όπως αυτό στην Καλαμαριά), υπάρχουν ομάδες, όπως ο ΟΦΗ, που θυμίζουν τις παλιές, όμορφες, Κυριακές.

Η εικόνα το μεσημέρι στο Γεντί Κουλέ ήταν βγαλμένη από ρομαντικές, καθαρά ποδοσφαιρικές εποχές. Ντάλα ο ήλιος, από νωρίς στους γύρω δρόμους «μύριζε» ποδόσφαιρο, ο κόσμος έκανε τη βόλτα του πριν το παιχνίδι, πέρασε από την μπουτίκ και στη συνέχεια πήρε θέση στις εξέδρες. Χωρίς να κοιτάζει δεξιά κι αριστερά μήπως του έρθει καμιά ξώφαλτση.

Μέσα στο γήπεδο έβλεπες οικογένειες, μικρά παιδιά, κόσμο που διψούσε για ποδόσφαιρο. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς μεμψιμοιρία. Φιλάθλους που έχουν δει εφέτος έναν ΟΦΗ που προσφέρει θέαμα και δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς οτιδήποτε το αρνητικό.

Αφήστε στην άκρη την μπάλα που παίζει η ομάδα του Σίμου, τις τελικές, την κατοχή, το passing game, όλα, τέλος πάντων, τα σούπερ ντούπερ που κάνει μέχρι τώρα. Εδώ μιλάμε για ατμόσφαιρα, για ποδοσφαιρική Κυριακή.

Δείτε λίγο παραπέρα. Δύο ηλικιωμένοι τσακώνονται με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο του ενός. Τις προηγούμενες μέρες σε αγώνα κυπέλλου είχαμε «ντου» οπαδών και επεισόδια στις εξέδρες. Την Κυριακή, για να μη βλέπουμε μόνο τις μικρές κατηγορίες, παρακολουθήσαμε ένα χορταστικό ΑΕΚ-ΠΑΟΚ με τέσσερα γκολ και φάσεις, αλλά κρατήσαμε τις γκρίνιες των δύο ομάδων για τη διαιτησία. Δεν μας αξίζει ένα τέτοιο παιχνίδι.

Το ποδόσφαιρο που μάθαμε και θέλουμε, τι ακριβώς είναι; Η διαιτητολαγνεία; Το μίσος για τον απέναντι; Τα «εμπρηστικά» ποσταρίσματα στα social media ή τα, εξίσου, εμπρηστικά δημοσιεύματα διαφόρων Μέσων; Ποιο ποδόσφαιρο μάθαμε να αγαπάμε από μικρά παιδιά; Σε ποιο ποδόσφαιρο μάς πήγαν οι πατεράδες μας;

Στο ποδόσφαιρο της τσίκνας, του ντάλα ήλιου. Στο ποδόσφαιρο με τα αφρολέξ στα καθίσματα, στο ποδόσφαιρο για το ποδόσφαιρο. Ναι, έχουμε προχωρήσει, δεν είμαστε παρελθοντολάγνοι. Και VAR θέλουμε και βραδινά ματς και τηλεόραση και αναλύσεις και build up και training report και βάλε κι απ' αυτό κυρ-Στέφανε, θα το κάψουμε απόψε. Άλλο η πρόοδος του ποδοσφαίρου, όμως, σαν προϊόν κι άλλο η αγάπη αυτή καθ'αυτή.

Αυτό που βλέπουμε εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, συγγνώμη αλλά δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι ένα πεδίο μίσους και «διαξιφισμών» που μεγαλώνει γενιές κάφρων. Είναι ένας «πόλεμος», εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ένα «πεδίο μάχης» που ολοένα απλώνει.

Ο ΟΦΗ είναι η όαση σε όλο αυτό. Φαντάζει ρομαντικό και τι ωραία που περνάμε και όλα τα φανταστικά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να περιγραφεί η εφετινή ομάδα σε χορτάρι και εξέδρα. Είναι, όμως, η αλήθεια. Είναι ένα σημείο αναφοράς στο «συννεφιασμένο» ελληνικό ποδόσφαιρο. Χωρίς ανακοινώσεις και «κύκλους», χωρίς προεδρικές δηλώσεις κάθε δέκα λεπτά, χωρίς φανφάρες και δηθενιές.

Ο ΟΦΗ ανήκει στις ομάδες εκείνες που έφεραν πίσω τις Κυριακές μας. Έχει κι άλλες το τρέχον πρωτάθλημα και μακάρι να γίνουν ακόμα περισσότερες. Χίλιες φορές μία ποδοσφαιρική Κυριακή στο Γεντί Κουλέ σε φίλαθλα πλαίσια και με κόσμο να γουστάρει, όπως λέμε στην καθομιλουμένη, παρά συζητήσεις επί συζητήσεων για τις διαιτησίες και συμμετοχή σε έναν «πόλεμο» που γιγαντώνει το καφριλίκι και παγιώνει την οπαδική δημοσιογραφία.