Ο αναρχικός και επαναστάτης, Σάββας Κωφίδης
Η φιλία με τον Γιάννη Σαμαρά, η Αθήνα που τους «έδεσε», οι ιδέες για το ποδόσφαιρο. Ο Κωφίδης είναι ο «αναρχικός» του ΟΦΗ.
Ο Σάββας Κωφίδης είναι το διαφορετικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η νοοτροπία, ο τρόπος σκέψης, οι πολιτικές του ιδέες, τα ενδιαφέροντά του. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τη δημόσια εικόνα του, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να γίνει ένα με τη μάζα. Διέγραψε και συνεχίζει να διαγράφει τη δική του πορεία. Αυτή που τον θέλει να αντιδρά στα διόδια, αυτή που τον θέλει να λατρεύει τη δουλειά στις ακαδημίες, αυτή που τον θέλει να διαβάζει δεκάδες βιβλία. Έχει διαβάσει Μπακούκιν και Μαρξ, ακούει heavy metal, έχει τον Τσε Γκεβάρα στο μπράτσο του.
Ηταν κοινό μυστικό ότι θα αναλάβει πόστο στον ΟΦΗ του φίλου του Γιάννη Σαμαρά. Το γνώριζε, το περίμενε, το δέχθηκε όταν του προτάθηκε. Συντονιστής Τμημάτων Υποδομής. Μαζί με τα παιδιά, τα πιτσιρίκια. Οχι μόνο για να τους μάθει ποδόσφαιρο, όχι για να τους μάθει να νικάνε -εξάλλου πάντα έβαζε πάνω το ποδόσφαιρο από τους τίτλους- αλλά για να τους εκπαιδεύσει για το αύριο. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ιστοσελίδα Contra.gr, είχε αναφερθεί εκτενώς στο θέμα της παιδείας: «Παιδεία υπάρχει στο ποδόσφαιρο, παιδεία στη δικαιοσύνη, παιδεία είναι και οποιοδήποτε κοινωνική δράση, παιδεία απαιτείται να έχουν και οι δημοσιογράφοι. Τι γίνεται όμως; Από μικροί μαθαίνουμε πράγματα. Ωστόσο το εκπαιδευτικό σύστημα δεν υπάρχει. Περιορίζεται μέσα σε κανόνες και αρχές. Από τους εκπαιδευτές που λειτουργούν αυστηρά σ' ένα πλαίσιο και έξω απ' αυτό δεν κινούνται. Η γνώση δεν περιορίζεται σε τέσσερις τοίχους ούτε μέσα σε μια οικογένεια. Η γνώση είναι εκεί έξω, στο πεζοδρόμιο, στη συναναστροφή μαζί σου. Γιατί θα μου πεις κάτι και αμέσως θα γεννήσω δέκα ιδέες. Κάτι που μπορεί να είναι πιο σημαντικό από το ίδιο το σχολείο. Μα 12 χρόνια στο σχολείο έπρεπε να φύγω για ν' ασχοληθώ με τον Σωκράτη; Γιατί δεν μου έδωσε ένας το κίνητρο να τον διαβάσω; Υπήρχαν περιορισμοί. Ήταν καταναγκαστικό όλο αυτό. Αν δεν έγραφα σωστά, θα έμενα. Υπήρχε ο μπαμπούλας του βαθμού. Πώς μπορούσα να μάθω έτσι;
Εγώ ήμουν συνέχεια στο γήπεδο, όποτε έπρεπε διάβαζα παπαγαλία όποτε έπρεπε και περνούσα τις τάξεις. Άνετα. Με 13-14, άντε 15 το πολύ. Δεν ζητούσαν κάτι άλλο. Αν όμως δεν έμενε κανείς, μαθαίνει ή δεν μαθαίνει, και ανάλογα με την ικανότητα ή την κλίση του κάθε παιδιού το αφήνεις ελεύθερο να ακολουθήσει ό,τι θέλει; Το γύρω σύστημα δεν σ' άφηνε ελεύθερο. Υπάρχει το Σάμερχιλ. Αυτός ο άνθρωπος (Αλεξάνστερ Σάντερλαντ Νιλ) έφτιαξε (το 1921) ένα ίδρυμα, στο οποίο οι μαθητές είχαν την ελευθερία να μάθουν. Δεν τους επέβαλαν να πηγαίνουν στο μάθημα. Διέπονταν από αρχές. Αποφάσιζαν για τον συμμαθητή τους, αν είχε παραβατική συμπεριφορά, και τις συνέπειες που θα έχει. Όποιος ήθελε πήγαινε στην ιστορία ή στις τέχνες. Βγήκαν πολλοί σπουδαίοι επιστήμονες και άνθρωποι από εκεί. Παιδιά θεωρώ όλα τα παιδιά της γης, γιατί ούτως ή άλλως συναναστρέφομαι με μικρά πλάσματα. Δίπλα σ' αυτά μεγαλώνω και 'γω, νοητικά κυρίως».
Ο Σάββας Κωφίδης γνωρίζεται με τον Γιάννη Σαμαρά από την εποχή που και οι δύο ήταν ποδοσφαιριστές. Ο πρώτος μόλις έχει πάρει μεταγραφή από τον Ηρακλή στον Ολυμπιακό, ο δεύτερος έχει αφήσει την αγαπημένη του Κρήτη και τον λατρεμένο ΟΦΗ για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Έμειναν μαζί, στην ίδια πολυκατοικία, στην Ηλιούπολη. Έγιναν φίλοι, κολλητοί, μιλούσαν με τις ώρες για ποδόσφαιρο, ανέλυαν τη ζωή, από τότε έδειχναν ότι όταν τα ποδοσφαιρικά παπούτσια «κρεμαστούν», στην άκρη των αποδυτηρίων, θα συμπλεύσουν στον αγαπημένο τους χώρο στο πόστο των Ακαδημιών. Στην παιδεία των πιτσιρικάδων. Εκτός από καλοί ποδοσφαιριστές να γίνουν και καλοί άνθρωποι. Το μότο του νυν διευθυντή ποδοσφαίρου του Ομίλου από την πρώτη μέρα της επιστροφής του.
Σχεδόν 30 χρόνια μετά, συνεργάζονται ξανά. Το έκαναν για λίγους μήνες στην Ξάνθη όταν τον Σεπτέμβριο του 2006 ο Γιάννης Σαμαράς ανέλαβε τεχνικός διευθυντής, αλλά η συνεργασία του με τον Χρήστο Πανόπουλο κράτησε για λίγους μήνες. Ο Τάκης Λεμονής αποχωρεί από τον πάγκο και ο Σαμαράς προτείνει τον Κωφίδη για την τεχνική ηγεσία. Αποχώρησαν από την ακριτική ομάδα σχεδόν μαζί.
Η φιλία δεν χάλασε ποτέ. Ο Κωφίδης κατέβαινε πολλές φορές στο Ηράκλειο για να δει τον φίλο του. Το έκανε και σε εκείνο το ιστορικό φιλικό στο Γεντί Κουλέ για τον σπουδαίο Ευγένιο Γκέραρντ. Αν και δεν συνεργάστηκε ποτέ με τον Ολλανδό, δεν θα μπορούσε να λείψει από το γενικό κάλεσμα.
Μετά από εκείνο το φιλικό μπήκε ο σπόρος για τον ΟΦΗ του σήμερα: του Μπούση, των Σαμαράδων, του Πουρσανίδη και όλων των άλλων που σιγά-σιγά ανεβαίνουν στο «καράβι» και θυμίζουν την ομάδα του «Γκεραρντάκη». Η μοίρα των έφερε στον ΟΦΗ, δίπλα στον φίλο του, δίπλα στα παιδιά. «Όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο, φυσικά δεν είχα τη σκέψη να γίνω προπονητής, αλλά η ενασχόλησή μου με τα παιδιά ήταν κάτι που με γοήτευε. Προτιμώ να είμαι ενεργός, να μπαίνω στο γήπεδο, να έχω επαφή με τα παιδιά, να τα βλέπω πώς μεγαλώνουν και αναπτύσσονται ως άνθρωποι, λαμβάνοντας αξίες μέσα αλλά και πέρα από το ποδόσφαιρο».
Σαν έτοιμος από καιρό για το νέο βήμα του στον ΟΦΗ. Σαν έτοιμος από καιρό για τον ΟΦΗ της νέας εποχής. Σαν έτοιμος από καιρό να βρει την ποδοσφαιρική του γαλήνη. Και που ξέρετε, μπορεί δίπλα στον Τσε να βάλει και το σήμα του ΟΦΗ. Εξάλλου, ο Κωφίδης δεν φοβάται να παθιάζεται. Για τις απόψεις του, για τα πιστεύω του, για τη μουσική, για το ποδόσφαιρο. Για το ποδόσφαιρο που ονειρεύεται και που μπορεί να βρει στον ΟΦΗ.
Ένας «αναρχικός» του ποδοσφαίρου, ένας «επαναστάτης» με αιτία. Αν ήταν γήπεδο, θα ήταν το «Γεντί Κουλέ».
*πηγή φωτογραφίας: vice.com
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
