Συγκλονιστική επιστολή: «Αγαπητέ Ντομινίκ, δε ζητήσαμε τίποτα από εσένα»

Αν και υπήρξε μια από τις κορυφαίες της γενιάς της στα juniors, η Ines Ibbou δεν είχε την αντίστοιχη εξέλιξη. Το 2013, όταν ήταν μόλις 14 ετών, κατέκτησε τον πρώτο της επαγγελματικό τίτλο σε ένα τουρνουά 10.000 δολαρίων. Παρόλα αυτά, δεν κατάφερε να κερδίσει το ενδιαφέρον κάποιου μεγάλου χορηγού, με αποτέλεσμα να μην έχει ποτέ τη δυνατότητα - ακόμα μέχρι σήμερα - να κάνει τα απαραίτητα έξοδα για να έχει έστω και έναν σταθερό προπονητή. Όπως δεν είχε ούτε ίσες ευκαιρίες με παίκτες που προέρχονται από χώρες με πλούσια παράδοση στο άθλημα και διεξάγουν μεγάλα τουρνουά, με αποτέλεσμα τα έσοδα των ομοσπονδιών τους να είναι πολύ περισσότερα.

Σήμερα, η 21χρονη Αλγερινή παίκτρια, βρίσκεται στο Νο.620 της παγκόσμιας κατάταξης της WTA και στο Νο.153 της παγκόσμιας κατάταξης της ITF. Επίσης έχει κερδίσει συνολικά μόλις 27.825 δολάρια, από τα χρηματικά έπαθλα των τουρνουά που συμμετείχε. Στη φετινή χρονιά κέρδισε 3.135 δολάρια και είναι σίγουρα από τις παίκτριες που θα χρειαστούν τη βοήθεια από το ειδικό ταμείο ενίσχυσης παικτών, ώστε να παραμείνει ενεργή και μετά απ' αυτή την κρίση. Ένα ταμείο που δημιουργήθηκε από τα κυβερνητικά όργανα του αθλήματος, έπειτα και από παρότρυνση των κορυφαίων του τένις, Novak Djokovic, Roger Federer και Rafael Nadal.

Θυμίζουμε πως ο Dominic Thiem είχε εκφράσει τη διαφωνία του με τη δημιουργία αυτού του ταμείου, σχολιάζοντας χαρακτηριστικά πως οι περισσότεροι παίκτες που αγωνίζονται στα μικρότερα τουρνουά δεν είναι αφοσιωμένοι, ούτε έχουν μεγάλη ανάγκη, υπονοώντας ουσιαστικά πως το κάνουν για χόμπι. Ακόμα και αν ισχύει για πολλούς, η γενίκευση που έκανε σχολιάστηκε αρνητικά από μεγάλα ονόματα όπως ο Νικ Κύργιος, αλλά και πολλούς ακόμα.

Την πιο αφοπλιστική απάντηση, την έδωσε η Ines Ibbou, που έγραψε μια ανοιχτή επιστολή, την οποία έκανε και βίντεο. Η νεαρή αθλήτρια από την Αλγερία, περιγράφει αναλυτικά όλα όσα πέρασε μέχρι στιγμής, επιβεβαιώνοντας πως οι θυσίες της δεν είναι σε καμιά περίπτωση μικρότερες, ούτε και τα όνειρά της. Απλά, έτυχε να μεγαλώσει σε διαφορετικές συνθήκες.

"Αγαπητέ Dominic, αφού διάβασα την τελευταία σου δήλωση, αναρωτιόμουν πως θα ήταν η καριέρα μου και η ζωή μου, αν βρισκόμουν στη θέση σου. Πώς είναι να είσαι ο Dominic Thiem; Άρχισα να σκέφτομαι πως θα ήταν αν είχα γονείς προπονητές όταν έπιασα για πρώτη φορά ρακέτα, στα 6 μου χρόνια - και ακαριαία ερωτεύτηκα το τένις! Μεγαλώνοντας στα περίχωρα της Αλγερίας, σε μια μέση οικογένεια με γονείς που δεν είχαν καμιά σχέση με το τένις, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο θα με είχε βοηθήσει. Αλλά δεν σε κατηγορώ γι' αυτό. Και σταμάτησα να το σκέφτομαι γιατί έτσι κι αλλιώς, δεν επιλέγουμε τον τόπο που γεννιόμαστε.

Τώρα συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι που έχω αυτούς τους γονείς, που τους αγαπώ όσο κανέναν άλλον και δεν θα τους άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Ξέρεις, σε μια χώρα σαν τη δική μου, δεν είναι εύκολο για μια γυναίκα να είναι αθλήτρια και δε θα σταματήσω ποτέ να είμαι ευγνώμων στους γονείς μου που με στήριξαν και έκαναν θυσίες για να εκπληρώσω τα όνειρά μου.

Ακόμα και αν δεν είχα προπονητές γονείς, θα μπορούσα τουλάχιστον να βασιστώ στις τοπικές εγκαταστάσεις. Ωχ! Ξέρεις ότι στην Αλγερία τα juniors της ITF είναι πολύ, πολύ σπάνια; Και ότι δεν υπάρχει ούτε ένα επαγγελματικό τουρνουά ITF, ATP ή WTA; Δεν υπάρχει επίσης ούτε ένας προπονητής διεθνούς επιπέδου. Δεν υπάρχει ούτε ένα indoor γήπεδο. Δεν ξέρω πως ήταν για σένα, αλλά για μας εδώ, αν βρέχει για μια εβδομάδα, δουλεύουμε τα backhand μας... στο γυμναστήριο!

Και, ξέρεις... Δε μιλάω καν για την ποιότητα των εγκαταστάσεων και των γηπέδων. Δεν γνωρίζαμε καν σε τι επιφάνεια παίζαμε. Γρασίδι; Χώμα; 'Αφρική', όπως λένε. Μη με παρεξηγήσεις όμως. Αυτά δεν με εμπόδισαν από το να αναπτυχθώ και μάλιστα να υπάρξω μαι από τις καλύτερες παίκτριες στην κατηγορία των 14 ετών. Κέρδισα μάλιστα τους πρώτους μου WTA πόντους σ' αυτή την ηλικία, κερδίζοντας τον πρώτο μου τίτλο σε τουρνουά 10.000 δολαρίων. Αρκετά εντυπωσιακό, έτσι δεν είναι; Και όπως εσύ, είχα φτάσει στις κορυφαίες θέσεις της κατάταξης της ITF στα junior. Δεν μπήκα στο Top 10, αλλά και το Νο.23 του κόσμου δεν είναι τόσο άσχημο για μια Αφρικανή, σωστά; Ήταν τόσο σπάνιο που πολλοί δημοσιογράφοι με αποκαλούσαν 'το θαύμα του τένις'. Πολλοί λίγοι νέοι Αφρικανοί το είχαν κάνει στο παρελθόν και κανείς στην πατρίδα μου.

Αν ήμουν μέρος του μαγικού σου κόσμου εκείνη την εποχή, πιθανότατα θα είχα τραβήξει την προσοχή πολλών χορηγών και η ομοσπονδία της χώρας μου θα με φρόντιζε. Αλλά δε συνέβη αυτό. Χορηγοί είπατε; Adidas; Nike; Wilson; Prince; Head; Δεν υπάρχουν καν στην Αλγερία. Εκτός από λίγες χορηγίες εξοπλισμού και την υποστήριξη από μικρές τοπικές εταιρίες, έλαβα την ελάχιστη δυνατή βοήθεια, ίσα ίσα για να συμμετέχω στα Grand Slam στα junior. Και στην Αφρική, τα κέρδη ενός αθλητή δύσκολα φτάνουν στον τραπεζικό του λογαριασμό, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να είναι διαφορετικό για μένα, αν ήμουν μέρος του κύκλου σου. Αν μοιραζόμασταν το ίδιο περιβάλλον και τους ίδιους κανόνες. Όπως το να είμαι σε θέση να αποφασίσω πότε ήταν η καταλληλότερη στιγμή για να παίξω επαγγελματικά ίσως.

Κανείς δεν έχει ιδέα γι' αυτό το θέμα στην Αλγερία! Τι αντίκτυπο θα είχε ένα κατάλληλο χρηματικό ποσό στην καριέρα μου; Θα άλλαζε όλη μου τη ζωή! Όπως το γεγονός ότι ονειρεύομαι τη μέρα που θα είμαι σε θέση να πάρω ένα δώρο για τους γονείς μου. Την ονειρεύομαι αυτή την ημέρα...

Οπότε ήμουν η καλύτερη παίκτρια στη χώρα, στις κορυφαίες στα junior (στον κόσμο), αλλά ούτε μια δεκάρα. Πόσο ειρωνικό, δε βρίσκεις; Δεν είμαι σίγουρη ότι θα συνέβαινε το ίδιο στη χώρα σου, ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αλλά δε με σταμάτησε και ξέρεις (δεν είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις), αλλά 'μέσα από το σκοτάδι έρχεται το φως', λένε.

Και όταν όλα κατέρρεαν και με οδηγούσαν στο τέλος της καριέρας μου, ήμουν αρκετά τυχερή που βρήκα μια χείρα βοηθείας. Άνθρωποι που νοιάζονται για μένα και μου παρείχαν τα πολύ βασικά, όπως φαγητό και ένα μέρος να κοιμάμαι, όπου είχε τουρνουά, ή ακόμα και στην καθημερινή μου ζωή. H κατάστασή μου ήταν απελπιστική, αλλά βρήκα ξανά το δρόμο μου και έκανα τη μετάβασή μου στο επαγγελματικό τένις.

Ωστόσο, η ζωή μπορεί να γίνει σκληρή κάποιες φορές και τραυματίστηκα τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Την εποχή που η ITF άλλαξε τους κανονισμούς της. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό σε επηρέασε, αλλά... ποιος νοιάζεται; Οι οικονομικοί πόροι είναι το κλειδί για να επιστρέψεις σε φόρμα και μπορούσα να το αισθανθώ εκείνη τη στιγμή. Ωστόσο, ούτε αυτό δε με σταμάτησε. Παρά όλες αυτές τις δυσκολίες κατάφερα να βρεθώ ξανά στο WTA ranking.

Σήμερα είμαι 21 και βρίσκομαι γύρω στο Νο.600 της WTA. Ακόμα ελπίζω να πετύχω το όνειρο για το οποίο θυσίασα την παιδική μου ηλικία, το σχολείο, την εφηβεία μου, την οικογενειακή μου ζωή, τους φίλους μου, τα οικονομικά μου, γενέθλια, διακοπές, όλη μου τη ζωή!

Αναρωτιέμαι Dominic, πως είναι να έχεις έναν προπονητή που σε βοηθάει στο tour; Έναν προσωπικό γυμναστή; Έναν φυσιοθεραπευτή; Έναν προπονητή πνευματικής κατάστασης; Μια ολόκληρη ομάδα; Τον περισσότερο καιρό ζω μόνη μου. Μια μοναχική κοπέλα που ταξιδεύει στον κόσμο, κάνοντας ταξίδια ακόμα και με 3 στάσεις, για να πετύχει τα φθηνότερα εισιτήρια. Θυσιάζοντας τον χρόνο μου, τις προπονήσεις μου και την ξεκούρασή μου, για να βγάλω μια απλή βίζα, που δε μου εγγυάται κανείς ότι θα πάρω, επειδή μάντεψε, δεν υπάρχει κόκκινο χαλί, δεν υπάρχει ελεύθερη είσοδος, δεν υπάρχει σένγκεν και, ξέχασα να αναφέρω, χρειάζομαι βίζα σχεδόν για κάθε μέρος που πρέπει να πάω (αυτό είναι ένα επιπλέον έξοδο για μένα).

Εξετάζω το κάθε ενδεχόμενο κατά τον προγραμματισμό μου, για να περιορίσω τα έξοδά μου και ταυτόχρονα να μπορέσω να διεκδικήσω όσους περισσότερους βαθμούς γίνεται. Κλείνω δωμάτια αρκετά μακριά από τα τουρνουά για να μειώσω το κόστος. Αλλάζεις από τη μια εβδομάδα στην άλλη από χωμάτινο τουρνουά σε hard court, όπως εγώ; Τελειώνεις τα τουρνουά σου με τρύπες στα παπούτσια σου, όπως εγώ; Πάντα κάνω την καλύτερή μου προσπάθεια για να εκπληρώσω τις ελπίδες που δημιούργησα σε κάποιους ανθρώπους όταν ήμουν στα junior, παρά την έλειψη χρηματοδότησης.

Dominic, επέτρεψέ μου να σε ρωτήσω πως είναι να προσφέρεις ένα δώρο στους γονείς σου; Πώς είναι να τους βλέπεις περισσότερο από μια εβδομάδα το χρόνο; Να γιορτάζεις τα γενέθλιά σου μαζί τους; Δε θυμάμαι καν πότε ήταν τα τελευταία γενέθλια που γιόρτασα με τους αγαπημένους μου ανθρώπους.

Ναι, όλες αυτές οι θυσίες είναι μέρος του παιχνιδιού, αλλά την καριέρα μου θα έπρεπε να τη διαμορφώνουν οι επιδόσεις μου στο γήπεδο και όχι τα οικονομικά μου. Είναι εντελώς άδικο. Το αντιμετωπίζω κάθε μέρα και δεν παραπονιέμαι, απλά μάχομαι την κάθε μια μέρα, σιωπηλά.

Αγαπητέ Dominic, σε αντίθεση με εσένα, πολλοί μοιράζονται τη δική μου πραγματικότητα. Απλώς μια υπενθύμιση, δεν επιβιώσαμε μέχρι τώρα από τα δικά σου χρήματα. Και κανείς δεν ζήτησε από εσένα τίποτα. Η πρωτοβουλία αυτή προήλθε από γενναιόδωρους παίκτες που έδειξαν άμεσα συμπόνια. Παίκτες που είναι πρόθυμοι να διαδώσουν αυτό το πνεύμα αλληλεγγύης και να βρουν λύσεις που θα κάνουν τη διαφορά. Πρωταθλητές με κάθε έννοια.

Dominic, αυτή η απροσδόκητη κρίση μας φέρνει σε μια δύσκολη στιγμή και αποκαλύπτει ποιοι πραγματικά είμαστε. Το να βοηθάς τους παίκτες, σημαίνει πως βοηθάς και το τένις να επιβιώσει. Είναι ένα ευγενές παιχνίδι. Η έννοια του αθλητισμού, είναι να διακρίνουμε τους πιο ταλαντούχους, τους πιο επίμονους, τους πιο σκληρά εργαζόμενους και τους πιο γενναίους. Ή μήπως θέλεις να παίζεις μόνος σου στο γήπεδο; Dominic, όπως σου είπα, δεν ζητήσαμε τίποτα από εσένα. Εκτός από λίγο σεβασμό για τις θυσίες μας. Παίκτες σαν εσένα, με αναγκάζουν να μην κάνω όνειρα. Σε παρακαλώ, μην το καταστρέψεις."

πηγή: tennisnews.gr