Τον ξεπέρασε η εποχή;
Από το μεσημέρι της Τρίτης, ο Ζοζέ Μουρίνιο πρόσθεσε ακόμα μια αποτυχία στο βιογραφικό του – ο Γιάννης Χαμαλάκης προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει με τον Special One
Για να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή. Δεν συγκαταλέγομαι στους ''haters'' του Μουρίνιο, την μόδα των τελευταίων χρόνων. Τουναντίον, τον Πορτογάλο τον εκτιμώ πολύ, τον σέβομαι αρκετά, παρ ότι τα τελευταία χρόνια οι υπερβολές και οι αποτυχίες του είναι συνεχόμενες και ηχηρές.
Αμυντικογενής, λάτρης της πειθαρχίας, προπονητής που δουλεύει πάντα με αριθμούς και συστήματα, δεν του άρεσε ποτέ το θεαματικό ποδόσφαιρο, είχε καλά αποδυτήρια, ο ''Special One'' ενδιαφερόταν ΜΟΝΟ για το αποτέλεσμα. Όμως, τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει. Οι ομάδες του ούτε ωραίο ποδόσφαιρο έπαιζαν, ούτε πειθαρχία είχαν, ούτε νίκες έπαιρναν.
Στην εποχή της υπερβολής, ο Μουρίνιο είναι ένας προπονητής που πολλοί αρέσκονται να μισούν. Έχει δώσει δικαιώματα ο Πορτογάλος, κυρίως με τις τρεις τελευταίες ομάδες του. Στη Ρεάλ έφυγε ως αποτυχημένος, στην Τσέλσι δεν παρουσίασε τίποτα αξιόλογο την 2η φορά που βρέθηκε στο Λονδίνο ενώ στο Μάντσεστερ δεν κατάφερε να ''δέσει'' ποτέ με τον σύλλογο.
Στη Γιουνάιτεντ η έλευση Πογκμπά αποδείχθηκε ''καταστροφική'', δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει τους παίκτες του, ενώ οι εξαιρετικές εμφανίσεις μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα ενός χεριού. Κακές εμφανίσεις, δικαιολογίες και μια τοξική ατμόσφαιρα που ο Ζοζέ ήταν μέρος και είχε την ευθύνη. Παρ όλα αυτά έφυγε με ποσοστό νικών γύρω στο 60%, ελαφρώς καλύτερο από αυτό του Κλοπ στη Λίβερπουλ!
Πως όμως ένας προπονητής που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ με Πόρτο και Ίντερ, πήρε με την Τσέλσι πρωταθλήματα, μόλις στα 55 να παρουσιάζεται ''ξοφλημένος''. Που οφείλεται η πτώση αλλά και η απομυθοποίηση;
Ο Μουρίνιο θυμίζει πλέον αθλητή χωρίς κίνητρο. Πέτυχε πολλά σε λίγο χρονικό διάστημα και μοιάζει να έχει βάλει σαν στόχο να πετυχαίνει με ''τρέλες''. Κλασσική περίπτωση υπέρ -εγωιστή επαγγελματία που φτάνει στην κορυφή και νομίζει ότι θα μείνει εκεί ότι και να κάνει. Ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι πάνω από 15 χρόνια στους πάγκους, είτε βοηθός είτε σαν πρώτος προπονητής.
Ο Πορτογάλος περνάει ένα ''Special'' ντεφορμάρισμα, δεν νομίζω ότι τον ''ξεπέρασε το ποδόσφαιρο'', ατάκα που συνηθίζουν να λένε πολλοί στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα, με μεγάλη ευκολία. Διαφωνούν δηλαδή, με Κλοπ, με Γκουαρντιόλα, ακόμα και με Τζέραρντ, έναν ποδοσφαιριστή που δεν συνεργάστηκε ποτέ μαζί του. «Είναι ένας νικητής. Πώς μπορώ να κάθομαι εδώ και να πω κάτι κακό για αυτόν; Είναι ένας serial winner. Έχει απολυθεί από τη Γιουνάιτεντ, αλλά έχει κερδίσει πολλά τρόπαια» είπε χθες ο Τζέραρντ για τον Πορτογάλο. Αλλά μάλλον, κάτι περισσότερα γνωρίζουμε όλοι ''εμείς'', οι προπονητές της εξέδρας...
Χωρίς διάθεση να τον δικαιολογήσω, έχει κατακτήσει 25 τρόπαια ως πρώτος κόουτς. Αυτή η εύκολη απαξίωση είναι κάτι που με ενοχλεί αφάνταστα. Οι σπουδαίοι όταν αποτυγχάνουν, συνήθως, το κάνουν με ηχηρό τρόπο. Πλήρωσε τα λάθη του και απομακρύνθηκε από την Μάντσεστερ Γ., την Τσέλσι και τη Ρεάλ Μαδρίτης, και όχι από τον Άρη Αβάτου (με όλο το σεβασμό)
Προβλέπω, ότι το καλοκαίρι θα επιστρέψει σε ομάδα – έκπληξη, απαλλαγμένος από τα ''πρέπει'' των νικών, θα αναγεννηθεί και θα ξαναβρεί το κίνητρο που ήταν φανερό ότι του έλειψε...