Χωρίς ψυχή και πάθος δεν πας πουθενά

22:22 | 02/11/2020

Στο ίδιο έργο θεατές με τον ΟΦΗ. Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης

Του Δημήτρη Καρυωτάκη

Στο ίδιο έργο θεατές βρεθήκαμε πάλι στο ΟΑΚΑ, με τον ΟΦΗ να προσπαθεί (τόσο... όσο) αλλά στο τέλος, σαν να το περιμένεις πια καρτερικά να έλθει το μοιραίο, να βλέπεις αποσβολωμένος 6 παίκτες που κοιτούσαν, αργά και βασανιστικά το Ουκρανικό τρένο (αργό κι αυτό, αλλά σαφώς πιο γρήγορο από τα δικά μας σταματημένα) να περνά και να πετυχαίνει το νικητήριο τέρμα.

Πρώτες του Νοέμβρη, η Ευρώπη χάνεται και ο στόχος για 6αδα φαντάζει όλο και πιο θολός, απόμακρος και αδύναμος. Σαν την ομάδα και το ποδόσφαιρο που παίζει.

Δεν θα σταθώ στα αγωνιστικά, άλλωστε το Capitano έχει πιο ειδικούς. Στην εικόνα που εγώ εισπράττω από την ομάδα, ως φίλαθλος θα μιλήσω. Ο ΟΦΗ δείχνει να αγωνίζεται εντελώς διεκπεραιωτικά. Να παίξει το παιχνίδι του, να ξεδιπλώσει το σχέδιο του κι άμα χαλάσει η διαδρομή στην πορεία... δεν τρέχει και τίποτα! Δεν υπάρχει πάθος, δεν βγάζει εγωισμό και τσαγανό, σαν όλα τα πράγματα να άρχισαν και να τελείωσαν το ευρωπαϊκό βράδυ με τον Απόλλωνα Λεμεσού, όπου εκπληρώθηκε το όνειρο ετών!

Ο στόχος ήταν - φαίνεται- αυτός, τώρα πια στην ομάδα (που βέβαια είναι χτυπημένη από πολλαπλές ατυχίες και πρέπει να τονιστεί αυτό) σαν να μην τρέχει αίμα στις φλέβες της και αποκαμωμένοι και χωρίς χυμούς και φιλοδοξίες, οι παίκτες δεν έχουν τον ενθουσιασμό και την αυτοπεποίθηση που χαρακτήριζε την περσινή χρονιά. Όλο το project της ομάδας δείχνει να είναι soft. Από τους παίκτες, τη διοίκηση και βέβαια τον όλο και πιο αδύναμο να βγάλει κάτι ανατρεπτικό από τη φαρέτρα του, Σίμο.

Μια ομάδα ήπιων τόνων, που έχει ένα ωραίο σχέδιο για την αναγέννηση του ελληνικού ποδοσφαίρου, καλές ιδέες, άψογη οργάνωση, σε μια σκηνή που παίζει ροκ... hard rock!

Αλλά δεν είναι μπάλα μόνο αυτό! Είναι η θέληση και η αυταπάρνηση. Το πάθος για το αποτέλεσμα. Η σκληράδα και ο τσαμπουκάς. Ο κυνισμός και η ποδοσφαιρική εξυπνάδα στη διαχείριση. Το εναλλακτικό σχέδιο όταν στραβώσει το πράγμα. Το νεύρο, ο εγωισμός, το... γαμώτο.

Ζηλεύω τον ενθουσιασμό στα νέα παιδιά του ΠΑΣ Γιάννενα. Δείχνω σεβασμό στη σκληράδα του Βόλου που δεν τα παρατάει κι όταν δεν παίζει καλά. Αντιλαμβάνομαι τον ορθολογισμό και τον κυνισμό του Αστέρα Τρίπολης. Και βέβαια κατά βάθος φθονώ αυτά που βλέπω στο φετινό Άρη, που είναι πρώτος και γουστάρει, ανεξαρτήτως τραυματισμών, άναρχου ποδοσφαιρικού σχεδίου και... κορωνοϊού.

Εμείς αλήθεια τι έχουμε φέτος από όλα αυτά; Τα είχαμε, τα χάσαμε και κυρίως δείχνουμε πια πως δεν πουλάμε σαν ποδοσφαιρικό προϊόν, ενώ μας λείπει και ο κόσμος που θα μας ξυπνούσε, θα μας έφερνε ένα ηλεκτροσόκ και θα αποτελούσε τον εμψυχωτή στη δύσκολη κατάσταση. Είναι αρχές Νοέμβρη... μα στον ΟΦΗ χειμώνιασε νωρίς!