Εδώ είναι του Ρασούλη...

«Το τραγούδι πρέπει να παίρνει χυμούς από το τραγούδι της ζωής, δηλαδή από τη βαθύτερη αρμονία της ζωής και του σύμπαντος. Οταν αυτό αρχίζει να ναρκισσεύεται και να γίνεται αφ΄ εαυτού, να γίνεται είδωλο και να έχει αυτή τη μισαλλοδοξία, τότε… Ακόμη και ο Μωυσής καρπάζωσε τους εβραίους τότε που λάτρευαν τα είδωλα, και εμείς βέβαια το μάθαμε και στα θρησκευτικά στο σχολείο, στο Ηράκλειο. Μάλιστα, μας το εξηγούσαν με ιδιαίτερη έμφαση και το θυμάμαι σήμερα, δηλαδή ότι τα είδωλα καλά είναι, αλλά όχι και να τα προσκυνούμε». 

Αυτός ήταν ο Μανώλης Ρασούλης. Ο σπουδαίος καλλιτέχνης, από τους σπουδαιότερος που έβγαλε αυτός ο τόπος. Η «φωνή» της Κρήτης και του ΟΦΗ. Ο άνθρωπος που έγραψε κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού τραγουδιού, ο άνθρωπος που μελοποίησε την ιστορία και το μεγαλείο του ΟΦΗ. Και πώς να... ξεφύγει όταν από μικρός γεννήθηκε και μεγάλωσε σε... καλλιτεχνική γειτονιά.

«Στον διπλανό δρόμο του σπιτιού μας ήταν το σπίτι του Καζαντζάκη και ζούσα όλη την ατμόσφαιρα των βιβλίων του. Πήγαινα οπουδήποτε είχε πάει αυτόςσε χωριά όπου πήγαινε και ρουφούσε αβγά πήγαινα κι εγώ και έκανα τα ίδια. Αλλά στο διάβα μου έγινα και καζαντζιδικός. Λατρεύω τον Στέλιο Καζαντζίδη και τα τραγούδια που τραγουδάει. Αυτός ο ιδιοφυής τραγουδιστής μάς επέβαλε ή μάλλον έγινε το μέσον για να μορφοποιηθεί ένα στυλ τραγουδιού στην Ελλάδα, αυτή η επιρροή που δεχόμαστε από την Ανατολή και που τη θεωρώ πάρα πολύ σπουδαία. Γιατί η Ελλάδα είναι ανοιχτό μέρος και μπαίνει και ο δυτικός και ο ανατολικός ήχος. Εμείς έχουμε την ευθύνη να πάρουμε, να αφομοιώσουμε, να μπολιάσουμε και να μορφοποιήσουμε καινούργια πράγματα, να συνθέσουμε βάσει αυτών των στοιχείων που μπαίνουν». 

Αγαπούσε το τραγούδι, αγαπούσε το ποδόσφαιρο, αγαπούσε τον ΟΦΗ: «Ξέρετε, υπήρξα ποδοσφαιριστής, έπαιζα στα δεύτερα της ομάδας του Ηροδότου. Η αίσθηση του ποδοσφαίρου με βοήθησε με όλες αυτές τις συγκινήσεις που παίρνει ένας άνθρωπος μέσα στο γήπεδο σαν ποδοσφαιριστής ή σαν θεατής, γιατί είναι τόσο δυνατές και πολλές φορές πολύ ποιητικές. Οι σκηνές και η όλη αίσθηση μετουσιώνονται μέσα στο λαϊκό τραγούδι, που είναι βέβαια ο κοινός παρονομαστής». 

Οπως έγραψε ο Βασίλης Σκουντής λίγες ημέρες μετά τον θάνατό του, «Για τον ΟΦΗ ο Ρασούλης ήταν ένας αληθινός βάρδος, ευτυχώς μάλιστα που οι Ομιλίτες τον πρόλαβαν εν ζωή για να τον τιμήσουν και να του εκφράσουν την αγάπη τους στις 10 Φεβρουαρίου του 2008, στη γιορτή του Συνδέσμου «Κρήτες 4 Ανατολικά Προάστια». (...) Ενας δίσκος που έβγαλε το 1988 μαζί με τον Γιώργο Γαβαλά έχει τίτλο «Τα ποδοσφαιρικά», είναι αφιερωμένος «στον ΟΦΗ και την Μπάλα-Γη», στο εξώφυλλό του υπάρχουν ένα γήπεδο, τρεις φάσεις από αγώνες και η ομάδα του ΟΦΗ σε παράταξη, ενώ τα τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα, γι' αυτό τα απαριθμώ κατά σειρά: 1. ΟΦΗ ολέ, 2. Γκολ, 3. Θύρα 4, 4. Το τραγούδι της ήττας, 5. Ύμνος, 6,. Εντός έδρας (με ερμηνευτή τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη), 7. Η μπαλάντα του επαγγελματία παίκτη., 8. Χαίηζελ, 9. Εκτός έδρας, 10. Το βαλς των παραγόντων, 11. Μπάλα Γη, 12. Θέμα!»

Στίχους του έχουν μελοποιήσει, μεταξύ άλλων, οι Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Νίκος Ξυδάκης, Πέτρος Βαγιόπουλος, Σωκράτης Μάλαμας, Γιώργος Χατζηνάσιος και Χρήστος Νικολόπουλος. Έχει μία κόρη, τη Ναταλία Ρασούλη (μουσικό και τραγουδίστρια) που συνεργάστηκαν σε συναυλίες και στη δισκογραφία.

Απεβίωσε από έμφραγμα σε ηλικία 65 ετών στην Θεσσαλονίκη, στις 5 Μαρτίου 2011 και βρέθηκε νεκρός στις 13 Μαρτίου.

ΠΗΓΕΣ: Το Βήμα, wikipedia, gazzetta