Είναι στραβός ο γιαλός (κι ο Κατοίκος με τον Τζήλο μαζί) ή στραβά αρμενίζουμε;
Η διαιτησία, ο Ράσταβατς, η αντίδραση, το φετινό ρόστερ και η διοίκηση που σωπαίνει - Άρθρο του Δ. Καρυωτάκη.
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Προσπαθώ από χθες το βράδυ, όπως και οι περισσότεροι από σας να ξεδιαλύνουμε τι έγινε στα δυο παιγνίδια που έδωσε χθες το βράδυ στο Αγρίνιο ο ΟΦΗ.
Στο πρώτο ματς που το κέρδισε 2-1 και στο δεύτερο που έχασε με 3-0! Γιατί ότι είδαμε δύο διαφορετικά παιγνίδια με δύο διαφορετικούς αντιπάλους που άλλη μπάλα έπαιξαν στο ένα ματς που κράτησε ως το 65’ κι άλλο ματς στα υπόλοιπα 30 λεπτά είναι βέβαιο! Ποιος φταίει γι’ αυτό; Λάθεψε μόνον ο Κατοίκος ή βάλαμε κι εμείς τα χεράκια μας; Πιο μαγικό κουμπί μετέτρεψε τον ΟΦΗ από πρίγκηπα σε βάτραχο;
Θα μπορούσε εύκολα κανείς να σταθεί μόνο στην απόφαση του διαιτητή και να μιλήσει για ξεκάθαρη αλλοίωση αποτελέσματος που στη εποχή του VAR είναι ανεπίτρεπτη, ωστόσο προσπαθώ να κατανοήσω πως, δύο διαιτητές μαζί, ο ένας εν θερμώ κι ο άλλος με την ψυχραιμία της εξέτασης του βίντεο, κατέληξαν να δώσουν πέναλτι σε μια φάση που τέτοιες βλέπουμε δεκάδες σ’ ένα ματς, χωρίς ποτέ ούτε εμείς αλλά ούτε και οι διαιτητές να στεφτούν την εσχάτη των ποινών.
Και δυστυχώς καταλήγω σε κάτι εντελώς γενικόλογο που αποτυπώνει την αίσθηση που έχουμε όλοι οι φίλοι του ΟΦΗ:
Δυστυχώς η ομάδα μας είναι εντελώς ανυπόληπτη στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Δεν έχει φωνή, δεν έχει πυγμή και αντιμετωπίζεται σαν μια ομάδα της σειράς όπου πάνω της μπορείς να κανείς οτιδήποτε. Το είδαμε στη Λειβαδιά, το είδαμε με την Κηφισιά, γιατί να μην το βλέπαμε και στο Αγρίνιο;
Στο μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου που η αφωνία θεωρείται αδυναμία, βρίσκουν τον ΟΦΗ μπόσικο! Να’ ναι τυχαία όλα όσα έχουμε δει; Θα δινόταν ποτέ ένα τέτοιο πέναλτι αν στη θέση του Ανδρούτσου ήταν ο Ρέτσος του Ολυμπιακού ή ο Μιχαηλίδης του ΠΑΟΚ; Δυστυχώς στο φετινό αδύναμο εξωαγωνιστικά και αλλοπρόσαλλο γηπεδικά ΟΦΗ, ότι του λωλεί του λολοστεφανή!
Και πάμε τώρα αφού απομονώσουμε από το μυαλό μας την αλητεία των ρέφερι, να δούμε τα όσα μαγικά μας προσέφερε η αρμάδα του Ράσταβατς. Απέναντι σε μια ομάδα από τις χειρότερες μέχρι σήμερα, που ελάχιστα της έδωσε η αλλαγή προπονητή, με έξι(!) απουσίες χθες, με πενιχρή συγκομιδή τερμάτων, δέχτηκες τέσσερα γκολ σ’ ένα ημίχρονο. Ούτε πέτυχε, ούτε έτυχε!
Η άμυνα σου είναι χωνί (δεν είναι τυχαίο πως μετά το 0-1, στην μοναδική φάση αμέσως μετά δέχεσαι γκολ- δώρο των αμυντικών σου) και φαίνεται από τα γκολ που μέχρι σήμερα έχεις δεχτεί. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως σε έναν ακόμη αγώνα ο καλύτερος σου παίκτης είναι ο Νέιρα. Πόσο μπορεί να αντέχει ο γερόλυκος (γιατί αντικαταστάθηκε κανείς δεν κατάλαβε εκτός και το ζήτησε ο ίδιος) και γιατί με την αποχώρηση του ήλθε η κατάρρευση;
Πού είναι οι πολυδιαφημισμένοι παιχταράδες; Γιατί δεν βγαίνουν αγωνιστικά στα δύσκολα; Γιατί ο Ράσταβατς δεν προχώρησε με το πέναλτι των γηπεδούχων και την αποβολή σε άμεση αλλαγή αλλά περιμένει να το κάνει μετά το 3-2; Γιατί αυτή η μαζική κατάρρευση; Στέκει ως δικαιολογία ή αποβολή και το πέναλτι; Γιατί η ομάδα δεν μπορεί να πάρει κάτι από τον πάγκο της;
Αυτό το ποδοσφαιρικό ανέκδοτο που ακούει στο όνομα Βούκοτιτς (η καίρια και εν τέλει μοιραία επιλογή Νταμπίζα σε μια θέση που την ψάχναμε τρεις μήνες, για να βλέπουμε αυτόν τον ανύπαρκτο παίκτη στη θέση του Μπάκιτς δείχνει πόσο άκυρη ήταν η απόφαση που ελήφθη).
Κοντολογίς για να μη λέμε διάφορα, ο ΟΦΗ κατόρθωσε με το μοναδικό τρόπο που έχει να αναστήσει έναν πεθαμένο απ’ όπου θα έπρεπε να είχε φύγει άνετα, επαγγελματικά, κυνικά. Ναι αναμφισβήτητα έπαιξε ρόλο το σφύριγμα - καρμανιόλα του Κατοίκου, αν και περιμένω να ακούσω τους διαιτηταράδες των αποψινών τηλεοπτικών εκπομπών τι θα πουν για τη φάση, αλλά δεν δικαιολογεί αυτή την καθόλου τυχαία κατάρρευση.
Πρέπει να το περιμένουμε φέτος: σε μια χρονιά που ξεκίνησε θεόστραβα, των 100 χρόνων της ομάδας που φανταζόμασταν μεγαλεία και ονειρευόμαστε Super Cup, έτσι θα πάμε ως το τέλος! Μπουσουλώντας, χωλαίνοντας, μια κρύο μια ζεστό, μ’ ένα υλικό που δεν έχει βάθος και δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις κι έναν προπονητή που έτσι αλλιώς έχει χάσει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Μια μέτρια ομάδα, ελπίζουμε σε μια χρονιά που δεν θα μας βάλει σε περιπέτειες και ο νοών νοείτο!
Και τώρα πάμε Παγκρήτιο σ’ έναν τελικό των φιλόδοξων πλην αποτυχημένων ίσαμε τώρα συνδιεκδικητών των ίδιων στόχων, ΟΦΗ-Ατρόμητος, όπου ο χαμένος (προπονητής) δύσκολα θα προλάβει παρέλαση!
