Ένα pasillo για τον Νάστο
Στο βιβλίο για την πορεία από τη Γ' Εθνική μέχρι την έξοδο στην Ευρώπη, πρέπει να μπει η φωτογραφία του
Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από ήρωες. Από προσωπικότητες που «χτίζουν» ιστορίες. Ο Ανέστης Νάστος ήταν τέτοιος. Ήταν μία ιστορία μόνος του για την κρητική ομάδα. Αν γραφτεί βιβλίο για τα τελευταία χρόνια του Ομίλου και την πορεία από τα χωράφια της Γ' Εθνικής μέχρι την έξοδο στην Ευρώπη, στο εξώφυλλο πρέπει να μπει η φωτογραφία του.
Ο Νάστος είναι αυτό που λέμε «καλό παιδί». Με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι ο ποδοσφαιριστής που θέλει ο πιτσιρικάς αφίσα στο δωμάτιό του. Είναι η προσωπικότητα που εμπνέει, είναι αυτός που αποτελεί το συνδετικό κρίκο του χθες με το σήμερα.
Η φιγούρα του ήταν εκεί για να θυμίζει το παρελθόν του ΟΦΗ και την πορεία προς την αναγέννηση. Ήταν εκεί στους πανηγυρισμούς πέρυσι στο σωτήριο γκολ του Αντίλ Ναμπί με τον Πλατανιά. Έπεσε στο έδαφος και έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Ήταν εκεί στη φιέστα για την άνοδο, την επιστροφή στη Super League. Ήταν εκεί, να πανηγυρίσει πρώτος, τα γκολ επί της Λαμίας που σφράγισαν την είσοδο στα πλέι οφ και το ευρωπαϊκό «εισιτήριο».
Ναι, ο Νάστος δεν ήταν ο παικταράς, δεν ήταν αυτός που θα ξεσήκωνε την εξέδρα. Αλλά το ποδόσφαιρο έχει περισσότερο ανάγκη από τους Νάστους παρά από αυτούς που θα εντυπωσιάσουν φιλοθεάμον κοινό. Είχε αυτογνωσία, ήξερε τις δυνατότητές του, γνώριζε ότι είναι παίκτης του «7», αλλά έπαιζε για «20». Σκιζόταν για τον ΟΦΗ, τίμησε την φανέλα, έδειξε σε όλους πως οι σχέσεις με μία ομάδα δημιουργούνται από καταστάσεις και συνθήκες.
Πήγε στον ΟΦΗ στις χειρότερες στιγμές του συλλόγου. Έμεινε εκεί μέχρι το come back. Τα έζησε όλα τα 4.5 χρόνια που φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα. Και το φινάλε στο «Γεντί Κουλέ» το βράδυ της Τετάρτης ήταν η άνω τελεία. Φεύγει από τον ΟΦΗ, αλλά θα είναι πάντοτε εκεί. «Έγραψε» τη δική του ιστορία, χάραξε το δικό του δρόμο, έριξε και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα για να τιμήσει την ομάδα που αγάπησε.
Ο Νάστος ανήκει πλέον στην ιστορία του Ομίλου, είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Και στο τέλος της βραδιάς, όταν σβήσουν τα φώτα της σκηνής, αυτό που μένει είναι η ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο να έχει κι άλλους σαν τον Ανέστη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Το συγκινητικό αντίο του Νάστου: «Τίμησα αυτή την φανέλα»
Έβαλε τα κλάματα ο Νάστος στο φινάλε
