Ένα πελώριο «πώς γίναμε έτσι»
Ο θάνατος είναι το αδιανόητο για τον ανθρώπινο νου. Όταν πάψει να είναι φτάσαμε στο σημείο μηδέν. Στον πάτο της θάλασσας. Μαζί με τα όνειρα του κάθε Αντώνη.
Άνθρωπος στη θάλασσα. Κατά το άνθρωπος σε χείμαρρο. Άνθρωπος στις ράγες. Εικόνες, στιγμιότυπα, μία τραγικότητα της καθημερινότητας. Τα social media είναι εδώ να σου φτύνουν στο πρόσωπο τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει και εμείς παρατηρητές σαν σε ταινία θρίλερ. Το ανησυχητικό είναι ότι τα πολλά και μαζεμένα τραγικά περιστατικά ίσως να αλλοιώσουν τη ψυχοσύνθεσή μας. Φοβάμαι μήπως γίνουμε αδιάφοροι σε όλο αυτό.
Το χθεσινό περιστατικό στον Πειραιά είναι αδιανόητο, δεν μπορεί να το χωρέσει ανθρώπινος νους. Καταγεγραμμένη σε video μία δολοφονία εκ προθέσεως από υποτακτικούς, με γαλόνια στο πετο και περιττώματα στο μυαλό.
Είναι συγκλονιστική η σκηνή που ρίχνουν στη θάλασσα τον 36χρονο Αντώνη. Είναι ακόμα πιο συγκλονιστική η αντίδραση. Σαν μία γόπα από τσιγάρο στη θάλασσα. Καμία αντίδραση, η μπουκαπόρτα κλείνει και το «πλοίο της κολάσεως» συνεχίζει το δρόμο προς τον τελικό προορισμό. Με μία στάση τον θάνατο.
Δεν υπάρχει δικαιολογία σε όλο αυτό, ακόμα κι αν πρωί-πρωί με τη τσίμπλα στο μάτι ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, προφανώς μη έχοντας συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγωδίας, σε αντίθετη περίπτωση είναι επικίνδυνα ανίκανος, προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Δεν υπάρχει τραγωδία μοιρασμένη στα δύο, υπουργέ. Υπάρχει τραγωδία με ένα και μόνο θύμα: τον Αντώνη. Ο βλαχόμαγκας που τον πέταξε στη θάλασσα δεν είναι απλώς ανίκανος για τη θέση που κατέχει, είναι επικίνδυνος να κυκλοφορεί στην κοινωνία.
Η κοινωνία έχει πάρει το στραβό το δρόμο. Ένα πελώριο "πώς γίναμε έτσι" πλανάται πάνω από την καθημερινότητά μας. Είμαστε ένα κουμπί μακριά από το να αλλάξουμε κανάλι, σαν σε σκηνή από το "Truman Show". Και η ζωή συνεχίζεται.
Ναι, η ζωή συνεχίζεται, αλλά για ποια ζωή μιλάμε; Από τύχη ζούμε. Τρένα, λεωφορεία και βαπόρια. Βροχές, φωτιές και καταιγίδες. Και όλα αυτά μέσα στο σάκο του εκφασισμού. Η δύναμη του ισχυρού απέναντι στον ανίσχυρο.
Το "πώς γίναμε έτσι" είναι πλέον ρητορικό ερώτημα. Η εύλογη συνέχεια είναι να βρούμε απάντηση στο "πώς γίνεται να μην αναπνέουμε τον ίδιο αέρα με αυτά τα καθάρματα" και να είμαστε δίπλα στον άνθρωπο. Να είμαστε το σωσίβιο που δεν πέταξε ουδείς στον Αντώνη. Ουχί τα απόνερα του φασισμού.
Ο θάνατος ήταν, είναι και θα είναι το αδιανόητο για τον ανθρώπινο νου. Όταν πάψει να είναι φτάσαμε στο σημείο μηδέν. Στον πάτο της θάλασσας. Μαζί με τα όνειρα του κάθε Αντώνη.
