Ένας άλλος ΟΦΗ... ένας ΟΦΗ που θέλουμε!
Η σπουδαία νίκη του ψυχωμένου ΟΦΗ επί του Αρη έχει εξήγηση - Άρθρο του Δημήτρη Καρυωτάκη.
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Αν μας λέγανε πριν το ματς πως θα έληγε το παιγνίδι στην Τρίπολη με κάποια από τις ομάδες να επικρατεί με 3-0, πόσοι άραγε απ’ όλους εμάς που κράζαμε (και δικαίως) από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου τον ΟΦΗ θα ποντάραμε στην ομάδα μας; Ούτε ένας ! Κι όμως αυτή είναι η μπάλα, γι’ αυτό τη λατρεύουμε και γι’ αυτό παθιαζόμαστε κάθε Κυριακή ή Σάββατο! Γιατί μπορεί να μας ξεβρακώσει καθότι πόρνη όπως εύστοχα την είχε χαρακτηρίσει ο Ίβιτσα Όσιμ πριν από χρόνια.
Τι έγινε λοιπόν και μεταμορφώθηκε ο ΟΦΗ; Τι άλλαξε μέσα σε λίγες μέρες για να δούμε έναν άλλον ΟΦΗ; Έπιασαν τόπο οι φωνές; Ξύπνησε το φιλότιμο των παικτών και του staff; Μίλησε ο εγωισμός των παικτών;
Σίγουρα κάτι απ’ όλα μαζί και βέβαια ένα «κλειδί» που θα πρέπει να προστεθεί στην εξίσωση του αγώνα: το πρόβλημα με το γκαζόν στο Παγκρήτιο, που ανάγκασε τον ΟΦΗ να παίξει κατ' ουσίαν σε ουδέτερο γήπεδο, έδωσε δύναμη στην ομάδα. Κι αυτό γιατί σε αυτό το τοξικό κλίμα που με τις εμφανίσεις του θέριεψε ο ΟΦΗ, αν έπαιζε σήμερα στο Παγκρήτιο θα είχε άγχος, στην πρώτη στραβή φάση θα φώναζε ο κόσμος και η ομάδα θα ήταν «κλειδωμένη». Άσε που χαλάρωσε και τοὺς Αρειανούς που νόμιζαν πως θα έκαναν περίπατο στην Τρίπολη… που να ξέρανε πώς θα γινότανε της Τριπολιτσάς!
Η απομάκρυνση από τον… τόπο του εγκλήματος λοιπόν της περασμένης Κυριακής, το Παγκρήτιο δηλαδή, έδωσε στον ΟΦΗ την απόσταση που χρειαζόταν η ομάδα για να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο αυτό που θέλουμε να βλέπουμε και στο Ηράκλειο αλλά και μακριά από αυτό!
Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε να δούμε μιαν άλλη νοοτροπία. Παίκτες να… φτύνουν αίμα. Να κυνηγάνε κάθε φάση. Να’ναι διαβασμένοι και επιτέλους σωστά στημένοι στο γήπεδο. Και βέβαια μ’ έναν παίκτη ηγέτη το Νέιρα που απέδειξε γιατί είναι ακόμα ζωντανό μέρος της ιστορίας του. Ηγέτης, πασέρ και σκόρερ.
Εκεί που η ομάδα προσπαθούσε να ξεπεράσει το σοκ από την αποχώρηση του Μπόρχα ήλθε το φάουλ - λουκούμι του γέρο Νέιρα στο κεφάλι του Σαλσέδο (βοηθούντος και του... 12ου για απόψε παίκτη της ομάδας μας του γκολκήπερ Διούδη) για να γίνει το 1-0 και να αρχίζει η ομάδα να βλέπει επιτέλους φως σ’ ένα αγώνα που ήταν μέχρι τότε σε σκοτάδι.
Στο πιο σκοτεινό σημείο του αγώνα, στην αποχώρηση του Μπόρχα, φάνηκε φως, το λες και σημάδι του Θεού. Τι να πούμε για διακριθέντες; Για το δίδυμο Λαμπρόπουλου - Κρίζμανιτς; Για τον Ανδρούτσο και το Σαλσίδο; Θα πρέπει πάντως να ξεχωρίσουμε το Γιάννη Αποστολάκη που έκανε ίσως το καλύτερο παιγνίδι του από τότε που παίζει στην ομάδα κι ευτυχώς σφραγίστηκε με ένα πανέμορφο γκολ !
Μεγάλη νίκη, ουσίας, ψυχολογίας και ανθεκτικότητας. Αν αυτός ο ΟΦΗ των χιλίων προβλημάτων και μ’ ένα προπονητή που ήταν με το ένα πόδι εκτός, χωρίς γήπεδο έτοιμο και με το κεφάλαιο του κόσμου αλλά της έδρας του Παγκρητίου να είναι επ’ αμφιβόλω, ήλθε αυτή η δεύτερη νίκη (κι αυτή πριν από τη διακοπή για την εθνική όπως και με Πανσεραϊκό) για να δώσει οξυγόνο, ηρεμία, καταλλαγή και επιβεβαίωση για την ομάδα πως δεν είναι χάλια, ίσα ίσα, πως μπορεί να δείξει τα δόντια του.
Κι ακόμα κάτι: Σ’ ένα ουδέτερο γήπεδο, παίξαμε με τον αντίπαλο που πάντα θέλουμε να μετριόμαστε, για να δούμε πόσα.. κιλά μπάλα πιάνουμε κάθε χρονιά και του ρίξαμε μια ξεγυρισμένη και δικαιότατη τριάρα… μεγάλο αποτέλεσμα, μέγιστη νίκη κι εβίβα τραγιάσκα που τους έκανες για τα… μπάζα.
Ποιος να μας το’ λέγε, πως ο Σέρβος σε αυτό το καθοριστικό για την παρουσία του παιγνίδι θα έπαιζε τα ρέστα του και θα κέρδιζε ; Α ρε Όσιμ τα έλεγες εσύ αλλά ποιος σε άκουγε…
