«Έτσι έζησα το κύπελλο του '87»
Μανόλης Γρηγοράκης και Δημήτρης Καρυωτάκης εξιστορούν πού και πώς έζησαν την κατάκτηση του κυπέλλου το 1987
«Ο ΟΦΗ, ρε Φίλιππα, είναι κυπελλούχος Ελλάδος»
Του Μανόλη Γρηγοράκη
Το πρωινό της 21ης Ιουνίου του ‘87 στο γνωστό ξενοδοχείο της λεωφόρου Αλεξάνδρας οι ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ έκαναν ό,τι και κάθε φορά που ανέβαιναν να παίξουν στην Αθήνα. Το βράδυ εκείνης της ημέρας έκαναν ό,τι δεν είχαν ξανακάνει: πήραν το Κύπελλο και το κατέβασαν στην Κρήτη. Η 21η Ιουνίου είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και κάτι παραπάνω: η μεγαλύτερη (μέχρι την επόμενη) μέρα του ΟΦΗ. Αυτά που έγιναν εκείνο το ιστορικό βράδυ στο ΟΑΚΑ σημάδεψαν ζωές και καριέρες, άφησαν μόνιμο αποτύπωμα την Κρήτη στη λεωφόρο της δόξας του ελληνικού ποδοσφαίρου και έφεραν τον ΟΦΗ εκεί που κανείς ποτέ πριν τον Γκέραρντ δεν είχε φανταστεί: στο βάθρο με τα τρόπαια και τα μετάλλια.
Τη βραδιά του τελικού στην ιστορική Ελευθεροτυπία, στο εξίσου ιστορικό κτήριο της οδού Κολοκοτρώνη στο κέντρο της Αθήνας, οι αθλητικοί συντάκτες της μεγαλύτερης ελληνικής εφημερίδας έκαναν ό,τι έκαναν πάντα: βάραγαν τα πλήκτρα της γραφομηχανής (όχι όλοι, κάποιοι -ανάμεσά τους και ο Συρίγος- επέμεναν να γράφουν με το χέρι) ή μιλούσαν στα (σταθερά, αν και δεν υπήρχε τότε σαν όρος) τηλέφωνα για να βγάλουν το μεροκάματο, καθείς από το μετερίζι του.
Το δικό μου μετερίζι, νεαρός ρεπόρτερ τότε, ήταν το μπάσκετ. Ευλογημένος να κάνω αυτό το ρεπορτάζ στην εφημερίδα του Συρίγου αυτές τις ευλογημένες μέρες. Μια βδομάδα μόλις πριν η Εθνική μπάσκετ του Γκάλη και του Γιαννάκη, του Φασούλα και του Φάνη, του Μέμου, του Καμπούρη και του κόουτς Πολίτη είχε σηκώσει το ευρωπαϊκό στο ΣΕΦ και την Ελλάδα στο πόδι. Έζησα το έπος του Ευρωμπάσκετ ‘87 από μέσα - πιο μέσα δε γινόταν. Μέσα στο γήπεδο, στα αποδυτήρια, στο ξενοδοχείο της Εθνικής, στο γλέντι των θριαμβευτών. Και φυσικά, πάνω απ' όλα, στην Ελευθεροτυπία του Φυντανίδη και του Συρίγου. Έκανα τότε τη -βιαστική για την ηλικία μου- σκέψη "τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή μου". Και δε ζήτησα τίποτα. Ήρθε από μόνο του λίγες μέρες αργότερα: το Κύπελλο του ΟΦΗ.
Εκείνη η μέρα ήταν για μένα άλλη μια μέρα στη δουλειά, ενώ θα έπρεπε να ήταν στο γήπεδο μαζί με τους χιλιάδες Κρήτες του νησιού και της διασποράς που έδιναν ραντεβού από νωρίς στο -ολοκαίνουργιο τότε- ΟΑΚΑ. Ο Συρίγος δεν αστειευόταν, η δουλειά είναι δουλειά. Αν του αντέτεινες «και ο ΟΦΗ είναι ΟΦΗ και παίζει τελικό» θα γινόσουν ακόμα ένα τρυφερό θύμα της παροιμιώδους αθυροστομίας του - εξάλλου για όλους τους μπασκετικούς συντάκτες της εποχής (δεν ήμασταν και πολλοί τότε, ο Σκουντής, ο Καρύδας, ο Φιλέρης, ο Ευσταθίου, ο Μανουσέλης, ο Βαλαβάνης) ο μόνος αποδεκτός τελικός, ο μόνος τελικός για τον οποίο τα παρατάς όλα ήταν εκείνος της 14ης Ιουνίου ‘87, εκείνος που τελείωσε με τη θρυλική φράση του Φίλιππα από το μικρόφωνο της ΕΡΤ: «Είναι το τέλος, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης!».
Και ο ΟΦΗ, ρε Φίλιππα, είναι κυπελλούχος Ελλάδος! Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έκανα όταν ο Μύρωνας έπιασε το τελευταίο πέναλτι, θυμάμαι όμως ότι την επόμενη στιγμή τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Ούτε στην Κρήτη ούτε στην Ελευθεροτυπία.
Ομιλήτικο μπλουζ και η γλυκιά εκδίκηση 10 χρόνια μετά!
Του Δημήτρη Καρυωτάκη
Ιούνιος του ‘87. Η Ελλάδα βγαίνει από μια μίνι ελληνοτουρκική κρίση, στις αρχές της Άνοιξης, ασφυκτιά από το πιο καυτό καλοκαίρι από πλευράς θερμοκρασιών και ζει το δικό της μεθύσι που της πρόσφεραν απλόχερα ο Γκάλης και τ’ άλλα τα παιδιά, κάνοντας την ομάδα μπάσκετ, την επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων φιλάθλων.
Φαντάρος - μαυροσκούφης στο ΚΕΤΘ στην Αυλώνα, ζω τη δική μου «τραγωδία» αφού όντας νεοσύλλεκτος κάνουμε σκάντζα υπηρεσία σε γειτονικό στρατόπεδο στη Μαλακάσα, και κάνουμε… καλοκαιρινό το Καψιμί της μονάδας το βράδυ της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ της Εθνικής. Εξαιτίας της… αντεθνικής συμπεριφοράς που επιδείξαμε οι τεθωρακισμένοι φαντάροι στο στρατόπεδο που μας φιλοξενούσε, μας απαγορεύεται η δυνατότητα λίγες μέρες μετά να παρακολουθήσουμε από τηλεοράσεως τον αγώνα του τελικού του κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στον ΟΦΗ και τον Ηρακλή.
Στην απομονωμένη σκοπιά της Μαλακάσας, με θέα το μονότονο τοπίο της Εθνικής οδού, αγκαλιά με ένα ραδιοφωνάκι ακούω μαρτυρικά τη συγκλονιστική εξέλιξη του παιγνιδιού. Σ’ αυτό το ταγκό της μοναξιάς αγκαλιά με το ραδιοφωνάκι ζω την πιο ιστορική στιγμή του ΟΦΗ και πλάθω με το μυαλό μου εικόνες για όσα συνέβαιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο. Φωνάζω και πανηγυρίζω μόνος μου, σπάζοντας τη σιωπή σ’ αυτό το ιδιότυπο μπλουζ στη σκοπιά που μου θυμίζει το Διδυμότειχο του Μαχαιρίτσα.
Δέκα χρόνια μετά θα πάρω την ιδιότυπη εκδίκηση μου! Στη δεύτερη πιο μεγάλη στιγμή του ΟΦΗ, το φθινόπωρο του ‘97, θα περιγράψω για την ΕΡΑ ΣΠΟΡ το συγκλονιστικό παιγνίδι ανάμεσα στον ΟΦΗ και την Ατλέτικο Μαδρίτης, μεταφέροντας πια εγώ τις εικόνες σ’ όλους όσοι δεν ήταν στο γήπεδο και δεν μπορούσαν να δουν το παιγνίδι από την τηλεόραση, αφού κανένας πανελλαδικής εμβέλειας Τηλεοπτικός σταθμός δεν μετέδωσε το παιγνίδι! Ποιος είπε πως η εκδίκηση δεν είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο; ΟΦΗ στιγμές της ζωής σου…μνήμες που κουβαλάς μέσα σου!
