Γιάννης Πετράκης: «Στερήθηκα αρκετά, δεν έμεινα περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου»
Κατάθεση ψυχής από τον Κρητικό προπονητή στο athletestories.gr. Ο Γιάννης Πετράκης έκανε απολογισμό καριέρας, μίλησε μεταξύ άλλων για την προπονητική του θητεία και στάθηκε σε συγκεκριμένα σημεία της πορείας του.
«Δόξα τω Θεώ, αμείφθηκα καλά στο πέρασμα των ετών, κάνοντας τη δουλειά μου με μεγάλη ευχαρίστηση. Δεν είχα απωθημένο όμως τα χρήματα, δεδομένης και της στερημένης ζωής που πέρασα μικρός. Ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τα λεφτά, αυτά ήρθαν μέσα μέσα από τη βελτίωση του αντικειμένου μου και από το αποτέλεσμα που έφερνα. Δεν αποτέλεσαν δηλαδή αυτοσκοπό ή κίνητρο αλλά φυσική συνέπεια. Και προφανώς ήταν πάντα καλοδεχούμενα, καθώς ανεβάζουν το βιοτικό επίπεδο τόσο το δικό μου όσο και της οικογένειάς μου.
Όλα αυτά τα χρόνια όμως έγιναν και πολλές θυσίες, μόνο θυσίες! Από την υπερβολική αγάπη που έχω για το ποδόσφαιρο, στερήθηκα αρκετά, άφησα ακόμα και το σχολείο στο οποίο εργαζόμουν. Το 2009 έφυγα από την Κρήτη σε ηλικία 50 ετών και πήγα στην Αθήνα σε μια ομάδα Δ’ Εθνικής, τη Νέα Ιωνία. Έως τότε είχα 18 χρόνια που δούλευα στην προπονητική και βρισκόμουν σε ομάδα Γ’ Εθνικής στην Κρήτη. Παραιτήθηκα λοιπόν από το σχολείο μου, άφησα την οικογένειά μου, τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου, και πήγα στην Αθήνα. Για ποιον λόγο;
Έλεγα ότι μετά από τόσα χρόνια θα πάω εκεί, μήπως και αντιληφθούν ότι «αυτός ο άνθρωπος κάτι κάνει» και μου ανοίξει μια πόρτα για να δουλέψω παραπάνω. Κι έκανα πάντα το μέγιστο που μπορούσα μέσα από έναν τρόπο ιδιαίτερο.
Εκείνο όμως που με στενοχωρεί είναι ότι δεν έμεινα περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου, αυτό είναι κάτι για το οποίο πολλές φορές στη ζωή μου αναρωτιέμαι εάν τελικά έπραξα το σωστό. Είχα τόσο μεγάλη αγάπη για αυτό που έκανα, με αποτέλεσμα να πάω λίγο πιο “πίσω” την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, την κόρη μου και τον γιο μου».
Για το αν θα ήθελε να προπονήσει κάποιους από τους λεγόμενους Big-5»: «Δεν θα έλεγα ότι “έχω άχτι” να κοουτσάρω κάποια ομάδα από αυτές. Αν όμως προέκυπτε, θεωρώ ότι θα μπορούσα να το υπηρετήσω. Ανέκαθεν αισθανόμουν ότι αυτό είναι πιο εύκολο από αυτό που κάνω τώρα. Όσο πιο πάνω πας δηλαδή, όταν υπάρχουν η κατάρτιση και η ικανότητα, τόσο πιο εύκολο είναι. Αλλά και γενικότερα ως άνθρωπος δεν έχω ανασφάλεια ή φόβο, οπότε νομίζω πως, αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα ανταποκρινόμουν. Παρόλ’ αυτά, αφήνω τα πράγματα να εξελίσσονται και ό,τι βρίσκεται μπροστά μου προσπαθώ να το διαχειριστώ με τον καλύτερο τρόπο».
