Γιαννούλης: «Ήθελα να σταματήσω σε μια μεγάλη ομάδα όπως ο ΟΦΗ»
Ο Γιαννούλης περιέγραψε το τέλος του από το ποδόσφαιρο και τι περιμένει την επόμενη μέρα.
O Kώστας Γιαννούλης μίλησε για τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε στο «Γεντί Κουλέ» στο ματς του περασμένου Σαββάτου κόντρα στον Παναιτωλικό που ήταν και το τελευταίο του, ενώ αποκάλυψε πότε και πως πήρε την απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο και με ποιον μίλησε.
Ο 30χρονος Μαυροβούνιος, μετά την τελευταία του συμμετοχή στις διεθνείς αγωνιστικές υποχρεώσεις της χώρας του τον περασμένο Μάρτιο, κλήθηκε ξανά να αγωνιστεί με το εθνόσημο στους φιλικούς αγώνες του Μαυροβουνίου με το Βέλγιο (5/6) και την Γεωργία (9/6).
Αναλυτικά όσα είπε ο Κώστας Γιαννούλης στο podcast «Κουβέντα στο ΠΙ & ΦΙ»:
Για το αν έχει συνειδητοποιήσει πως έχει σταματήσει το ποδόσφαιρο: «Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Πριν από λίγο, πήραμε ένα μήνυμα στο γκρουπ της ομάδας πως ξεκινάμε προετοιμασία στις 28 Ιουνίου και εγώ νομίζω πως θα ξεκινήσω. Μάλλον πρέπει να βγω από το γκρουπ. Δεν το έχω καταλάβει ακόμα, αλλά πιστεύω πως θα το συνειδητοποιήσω όταν θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Τώρα αυτή τη στιγμή τελείωσε η χρονιά, πλησιάζει το καλοκαίρι, θα ξεκινήσω τις διακοπές, να δω τους φίλους μου και κάπως ξεχνιέσαι και είναι πολύ εύκολο όταν περάσει ο καιρός. Αλλά πιστεύω, πως θα το καταλάβω καλύτερα τον Σεπτέμβριο».
Για το αν ήταν κάτι που το σκεφτόταν από τον Ιανουάριο: «Το δούλευα όλο αυτό κατά την διάρκεια της χρονιάς. Ήθελα να δω κατά πόσο θα παίξω και θα είμαι ενεργός αγωνιστικά. Για διάφορους λόγους δεν ήμουνα, με αλλαγές προπονητών και με όλα αυτά. Από τον Ιανουάριο που κατάλαβα πως δεν θα έχω μεγάλο χρόνο συμμετοχής, ήθελα και πήρα την απόφαση το καλοκαίρι να σταματήσω. Γιατί ήθελα να σταματήσω σε μια μεγάλη ομάδα όπως είναι ο ΟΦΗ, μια ομάδα στην οποία είμαι πεντέμισι χρόνια, τα οποία είναι τα περισσότερα χρόνια της ποδοσφαιρικής μου καριέρας και ήθελα να σταματήσω με τον τρόπο που έγινε πριν λίγες ημέρες».
Για το αν θα μπορούσε να συνεχίσει: «Ναι με άκουγε το σώμα πως μπορώ να συνεχίσω. Δεν ισχύει αυτό πως το μυαλό θέλει, αλλά το σώμα δεν μπορεί. Σίγουρα μπορούσα να συνεχίσω με μια καλή προετοιμασία. Να βοηθήσω αν γίνεται για όλο το πρωτάθλημα, αν γινόταν να δώσω ακόμα και 15 παιχνίδια. Προτίμησα όμως να σταματήσω φέτος, γιατί θα ήταν ακόμα δύσκολο τη νέα χρονιά και νομίζω πως πήρα την σωστή απόφαση την κατάλληλη στιγμή».
Για το πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση να σταματήσει και αν υπήρξε ένα πρόσωπο από το οικογενειακό του περιβάλλον, που του είπε αν θέλει να συνεχίσει ή όχι: «Την τελευταία κουβέντα μου την είπε ο αδερφός μου. Έχουμε πολύ καλή επαφή και μιλάμε συνέχεια. Μου είπε να κάνω αυτό που αισθάνομαι και αυτό που νιώθω. Έτοιμος δεν θα είσαι ποτέ να σταματήσεις το ποδόσφαιρο. Γιατί δεν είναι μόνο το επαγγελματικό, αλλά και τα τόσο χρόνια που παίζεις. Δεν είσαι έτοιμος.
Όπως δεν είσαι έτοιμος και να γίνεις πατέρας. Με τον αδερφό μου μίλησα και μου είπε να κάνω αυτό που νιώθω. Πραγματικά πιστεύω πως έκανα αυτό που ένιωσα. Είναι δύσκολο κάτι που φάνηκε κιόλας. Γιατί όσο και να το έχω δουλέψει στο μυαλό μου, η στιγμή που είδα τον Πραξιτέλη Βούρο να περιμένει στην γραμμή ώστε να μπει και εγώ να βγω, εκεί είπα μέσα μου πως τελειώσαμε και άρχισα να κλαίω».
Για το τι πέρασε εκείνη την στιγμή από το μυαλό του: «Αρχικά, δεν πίστευα πως τελείωσε. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω εκείνη την στιγμή τι γίνεται. Ούτε εικόνες είχα, ούτε πολλά πράγματα για να θυμάμαι. Δεν ένιωθα κάτι εκείνη την ώρα. Το μόνο που ήθελα ήταν να κλάψω, για να το βγάλω από μέσα μου. Κυρίως για αυτά που πέρασα, για αυτά που άντεξα και για αυτά που κατάφερα όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό, για όλα όσα έζησα και μου βγήκε ως κλάμα.
Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σκέψη. Τότε σε πραγματικό χρόνο ήρθαν οι Καρέλης, Μπουζούκης και Χριστογεώργιος, κάτι το οποίο δεν το θυμόμουνα. Όπως επίσης και το πανό που μου ετοίμαζαν οι φίλοι μου και η οικογένεια μου. Όλα αυτά δεν τα είδα. Είχα τόση θολούρα μέσα μου, που δεν τα έβλεπα όλα αυτά».
Για το πόσο δύσκολο ήταν να μείνει συγκεντρωμένος στο παιχνίδι μετά από όλα αυτά: «Ήταν πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ. Είχα και πολύ άγχος η αλήθεια είναι. Μετά από πολλά χρόνια μπορώ να πω. Γιατί ήταν ένα παιχνίδι χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον. Αγχώθηκα όταν μπήκα στον αγωνιστικό χώρο και για πρώτη φορά στην καριέρα μου, κοίταξα το ρολόι πάνω από 40 φορές μέχρι να βγω. Πολλές φορές μπορεί να χανόμουν και στο ματς, αλλά να μην το ένιωθα. Δεν μπόρεσα να το ζήσω τόσο πολύ αγωνιστικά, γιατί ήξερα πως θα βγω».
