Γιατί το συζητάμε;

Κρούσματα, νεκροί, κορωνοϊος, καραντίνα. Κάποιες από τις λέξεις που μονοπώλησαν το λεξιλόγιο μας (και μονοπωλούν) καθώς και τις γραμμές των sites το τελευταίο διάστημα. Στην πραγματικότητα, δεν αποτελούν ''απλές'' λέξεις, η κάθε μια ορίζει μια - ως επί το πλείστον - μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση.

Μια πρωτόγνωρη διαδικασία που όμοια της δεν έχουμε ξαναζήσει. Ένας ανεξέλεγκτος ιός που έχει αναγκάσει όλη την ανθρωπότητα να χάσει τον βηματισμό της. Μια πανδημία που δεν αφήνει ανεπηρέαστο, ούτε τον αθλητισμό, πέρα από τα προφανή.

Παρατηρώ όλο αυτό το διάστημα, τις εγχώριες και μη αντιδράσεις των φορέων, ομάδων, αθλητών και γενικά όλων των υπεύθυνων γύρω από τον αθλητισμό. Από την επιβεβλημένη διακοπή των πρωταθλημάτων του Μαρτίου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, μέχρι και τις τελευταίες ημέρες, την προσπάθεια ''επανεκκίνησης'', όπως γράφεται.

Αντιλαμβάνομαι την ''πρεμούρα'' αρκετών να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα, από μερίδα δημοσιογράφων, αθλητές μέχρι τις διοικήσεις και φίλους των αθλημάτων. Ο καθένας από την δική του οπτική και για τους δικούς του λόγους. Σεβαστό. Οι ομάδες δεν θέλουν να χάνουν χρήματα, το σινάφι μας κάτι ''πρέπει'' να γράψει και ο ποδοσφαιριστής έχει βαρεθεί να βλέπει Netflix, όμως ποιος δεν χάνει αυτό το διάστημα; Ποιος κλάδος και ποια επαγγέλματα δεν έχουν επηρεαστεί αρνητικά;

Μου προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει μια συνεννόηση ανάμεσα στα αθλήματα, κι αυτό δεν αφορά μόνο την χώρα μας. Προφανώς, άλλο τένις, άλλο μπάσκετ και άλλο ποδόσφαιρο. Όμως, η πανδημία αφορά όλους και τα πρωτόκολλα υγιεινής που θα μπουν στη ζωή μας, δεν διαφέρουν και πολύ. Οι Ομοσπονδίες μπάσκετ στις χώρες, το έκοψαν από νωρίς, στο ποδόσφαιρο ο καθένας το δικό του.

Η UEFA πιέζει τις χώρες να ''εξαντλήσουν τα περιθώρια'', η κάθε Ομοσπονδία να αποφασίζει κατά το δοκούν, στη μια χώρα διακόπτεται το πρωτάθλημα και στην άλλη όχι. Εξ αρχής, έπρεπε να θέσει τα πλαίσια με βάση την άποψη των ειδικών. Οι Υφυπουργοί Αθλητισμού των χωρών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με την πίεση των ομάδων δεδομένη.

Στη χώρα μας, π.χ η Superleague 2 επιθυμεί να αρχίσουν ξανά ατομικές προπονήσεις οι ομάδες, η Football league να περιμένουν οδηγίες. Βοηθήστε με, δεν αντιλαμβάνομαι την διαφορά και παραμένω με την απορία γιατί ΟΛΟΙ να μην πουν το αυτονόητο: ''Θα επιστρέψουμε στο γήπεδο όταν οι ειδικοί κρίνουν ότι πρέπει να επιστρέψουμε''. Γιατί άραγε να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις;

Δεν συζητάω καν για Superleague, όπου το υγειονομικό κομμάτι το σκέφτονται ελάχιστοι. Ένα παιχνίδι εντυπώσεων και τίποτα παραπάνω, από τους περισσότερους, για να μην αδικώ και εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά. Οι εγκαταστάσεις και οι διοργανώσεις πόσο έτοιμες είναι να τηρήσουν τα πρωτόκολλα υγιεινής;

Όπως επίσης αναρωτιέμαι, τι αξία έχει η γνώμη ενός για π.χ δημοσιογράφου, προέδρου ομάδας, για την ''επανέναρξη'' μπροστά σε εκείνη των ειδικών, των γιατρών. Ο καθένας στον τομέα του, τώρα όμως είναι η σειρά να αποφασίζουν εκείνοι με τις λευκές ποδιές.

''Πρώτα η υγεία'' διατυμπανίζουν όλοι με βροντερή ''φωνή. Μήπως, το τελευταίο διάστημα η συζήτηση δεν έχει σημείο αναφοράς το μεγαλύτερο αγαθό, την υγεία, αλλά μια κουβέντα για το τι συμφέρει το κάθε σωματείο / φορέα / οργανισμό. Σε δεύτερη μοίρα έχει περάσει η ασφάλεια και υγεία και αυτό που ενδιαφέρει είναι το αγωνιστικό και οικονομικό συμφέρον. Δεν θα είναι τίποτα ίδιο, και τα δύσκολα ίσως να μην έχουν έρθει ακόμη....

Να πάμε στην επόμενη ημέρα, αλλά πως, με ποιον τρόπο. Όσοι νομίζουν ότι ακόμα και οι προπονήσεις θα είναι ίδιες, είναι γελασμένοι. Πως θα περάσουμε στα παιχνίδια, μέσα σε τρεις εβδομάδες. Χωρίς φιλάθλους, με έναν φόβο να κυριεύει την παραμικρή δραστηριότητα όλων εμπλεκόμενων. Και όλα αυτά με τους γιατρούς να μην έχουν ακόμα απαντήσεις και χρονοδιάγραμμα γι τον ιό.

Αν δεν δώσουν το ''οκ'' οι γιατροί, όλοι οι υπόλοιποι τι συζητάμε;