Γιώργος Σαμαράς: «Οι Σκωτσέζοι είναι οι... Έλληνες του Βορρά»

“Παρότι Βόρειοι, η Σκωτσέζοι έχουν μια μεσογειακή ζεστασιά που δεν συναντάς, για παράδειγμα, στην Αγγλία. Θυμίζουν σε κάποιο βαθμό τους Έλληνες σε ότι αφορά τη φιλοξενία τους, χωρίς βέβαια να τη φτάνουν στο δικό μας… υπερθετικό βαθμό”, αφηγείται ο παλαίμαχος άσος της εθνικής Ελλάδος, λίγες ώρες πριν οι διεθνείς του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δώσουν τη ρεβάνς που θα κρίνει την άνοδο ή μη στην πρώτη κατηγορία του Nations League.

Η συζήτηση με τον λατρεμένο “Sammy” των φίλων της Σέλτικ ενόψει της αποψινής αναμέτρησης δεν είναι αμιγώς ποδοσφαιρική. Δεν αναφέρεται σε τακτικές, συστήματα, προσωπικά μαρκαρίσματα. Αποτελεί, ουσιαστικά, μια γνωριμία με έναν πολύ ιδιαίτερο λαό που έχει μάθει να ζει στη σκιά της… αγγλικής αλαζονείας, και γι’ αυτό το λόγο απεχθάνεται να συμπεριφέρεται ανάλογα.

“Όποιος έχει ζήσει στην Αγγλία ξέρει ότι αν είσαι ξένος δεν θα σε βοηθήσει κανείς να ξεκινήσεις τη ζωή σου εκεί. Κανείς δεν θα έχει την έννοια σου. Θα σου οριοθετήσουν ένα, δύο, τρία κουτάκια και θα περιμένουν από σένα να ανταποκριθείς με επιτυχία στις απαιτήσεις τους. Στη Σκωτία δεν είναι έτσι. Θα ενδιαφερθούν ειλικρινά για σένα, θα σου ανοίξουν το σπίτι τους, θα σε καλέσουν για φαγητό, θα σε βοηθήσουν να λύσεις τα όποια σου προβλήματα. Μπορεί το περιβάλλον, το στήσιμο των πόλεων και ο μουντός καιρός να είναι ο ίδιος, αλλά η ζεστασιά των ανθρώπων διαφέρει πολύ στη Σκωτία”, συνεχίζει ο Γιώργος Σαμαράς που είναι σε θέση να συγκρίνει όσο κανείς τις αντιθέσεις Σκωτσέζων και Άγγλων.

Άλλωστε η περιπέτειά του στο βρετανικό ποδόσφαιρο ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε επί αγγλικού εδάφους, σε Μάντσεστερ Σίτι και Γουεστ Μπρόμιτς Άλμπιον.

Αν επιχειρήσει κανείς να ξεφυλλίσει τις σελίδες της Βίβλου του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου, αναμφισβήτητα θα χρειαστεί αρκετό χρόνο για να αναλύσει το κεφάλαιο το περίφημου “Old Firm”.

Θα περίμενε κανείς ότι με το πέρασμα των ετών και έχοντας συμπληρώσει, πλέον, το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, το χάσμα του μίσους που χωρίζει τους οπαδούς της Σέλτικ και της Ρέιντζερς έχει περιοριστεί σε αμιγώς ποδοσφαιρικά επίπεδα.

“Όχι, όχι”, σπεύδει να μας διορθώσει ο Γιώργος Σαμαράς. “Σας διαβεβαιώ ότι παραμένει το ίδιο άσβεστο. Έχω ζήσει ντέρμπι στην Ελλάδα, ντέρμπι στην Αγγλία, το μίσος που συναντά κανείς στις αναμετρήσεις των δύο ομάδων της Γλασκόβης αμφιβάλλω αν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο”, υποστηρίζει ο 40χρονος Κρητικός και μας ξεναγεί σε έναν κόσμο που μοιάζει… ακραίος, ακόμη και για τα μέλη μιας άκρως τοξικής και φανατισμένης ποδοσφαιρικής κοινότητας, όπως είναι η ελληνική.

“Οι αντιθέσεις που κουβαλά η συγκεκριμένη αναμέτρηση στο πέρασμα των δεκαετιών δεν είναι μόνο θρησκευτική. Δεν είναι απλά μια μάχη Καθολικών – Προτεσταντών. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το θρησκευτικό χάσμα μπορεί κάποια στιγμή να εκλείψει, το κοινωνικό σχεδόν απίθανο. Υπάρχουν περιοχές στη Γλασκώβη που τα φανάρια είναι μπλε και όχι πράσινα. Ένας τεχνίτης, ένας υπάλληλος, ένας εργαζόμενος που ζει και μεγαλώνει, για παράδειγμα, στην περιοχή κοντά στο “Άιμπροξ” (σ.σ. η έδρα των Ρέιντζερς), δεν υπάρχει περίπτωση να βρει δουλειά στην… απέναντι πλευρά της πόλης. Πας να δώσεις συνέντευξη και από το βιογραφικό σου ή το σχολείο που πήγες ξέρουν ποια από τις δύο ομάδες υποστηρίζεις”.

Και πως συνυπάρχουν οι οπαδοί Σέλτικς και Ρέιντζερς στα παιχνίδια της εθνικής ομάδας, θα αναρωτηθείτε… “Κάθονται στην πλειοψηφία τους σε διαφορετικές κερκίδες”, εξηγεί ο Γιώργος Σαμαράς.

Παρ’ όλα αυτά το ποδόσφαιρο αποτελεί για τους Σκωτσέζους, όπως και για την πλειοψηφία των Βρετανών, αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού τους.

“Το λατρεύουν! Οι Σκωτσέζοι δεν αισθάνονται ποδοσφαιρικά κόμπλεξ έναντι των Άγγλων, αλλά αντιλαμβάνονται ότι είναι υποχρεωμένοι να ζουν στη σκιά τους. Η υπεροψία των Άγγλων είναι εκείνη που τους προκαλεί τη συγκεκριμένη αντίληψη. Ξέρουν, για παράδειγμα, ότι όσα ταλέντα κι αν παράξουν, στα 14-15 τους χρόνια θα τα δουν να μετακομίζουν σε συλλόγους της Premier League. Διαχρονικά, άλλωστε, οι Άγγλοι έχουν το πάνω χέρι στο Νησί, όχι μόνο ποδοσφαιρικά”, συνεχίζει την “ξενάγηση” του ο Γιώργος Σαμαράς.

“Το ‘Χάμπτεν Παρκ’ που θα αγωνιστεί η εθνική μας είναι σαν το δικό τους Γουέμπλεϊ. Εκεί διεξάγονται τα παιχνίδια της εθνικής και οι ημιτελικοί και τελικοί των εγχώριων κυπέλλων. Προσωπικά δεν μου άρεσε να αγωνίζομαι στο συγκεκριμένο γήπεδο, γιατί οι εξέδρες βρίσκονται μακριά από τον αγωνιστικό χώρο”.

“Όχι, σε καμιά περίπτωση. Οι δημοσιογράφοι αυξάνουν την πίεση σε απίστευτα ψηλά επίπεδα, ο κόσμος όχι. Οι φίλαθλοι που πάνε να δουν την εθνική ζουν με την προσδοκία της κάθε νίκης. Της κάθε στιγμής. Δεν σκέφτονται μακροπρόθεσμα. Δεν αποδοκιμάζουν στις ήττες, δεν γιουχάρουνε, δεν είναι στην κουλτούρα τους. Η νίκη και η προσμονή της νίκης σε κάθε αγώνα είναι η δική τους χαρά. Κι αν αυτή δεν έρθει, υπάρχει πάντα ένα επόμενο παιχνίδι”.