Η αρχοντιά του Μίμη Δομάζου

Ο Μίμης Δομάζος ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο. Το όνομά του συνυφασμένο με αυτό. Όπως λέμε τζιπ κάθε SUV, όπως λέμε UHU κάθε κόλλα, ο Δομάζος ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Δεν είναι μόνο οι αδιαμφισβήτητες ποδοσφαιρικές του ικανότητες, ήταν η αρχηγική του παρουσία, αυτό το εμβληματικό του πράγματος που πρέπει να έχει κάθε ηγέτης.

Μικρός το δέμας, μεγάλος σε προσωπικότητα. Κι αν η δική μας η γενιά δεν έζησε τη χαρά να τον δει από κοντά, παρά μόνο σε φιλικά παλαιμάχων, θα έχουμε στις αποσκευές των αναμνήσεων τις διηγήσεις των παλαιότερων. Και οι πατεράδες μας είχαν τους αγαπημένους σούπερ ήρωες και ο Δομάζος ήταν τέτοιος. Όπως ο Δεληκάρης, ο Παπαϊωάννου, τόσοι και τόσοι.

Με τον χαμό του Μίμη Δομάζου χάνονται οι παιδικές αναμνήσεις. Οι αφηγήσεις των μεγάλων για τα πεπραγμένα ενός σπουδαίου ποδοσφαιριστή. Σε μία εποχή που τα Μέσα ήταν ελάχιστα, το ίδιο και οι τρόποι αναπαραγωγής. Όλες οι εικόνες και τα στιγμιότυπα ήταν μέσα από παρουσίες στις τσιμεντένιες εξέδρες, οι αφηγήσεις είχαν κάτι το αληθινό.

Ανεξάρτητα τι ομάδα υποστηρίζει ο καθένας, υπάρχουν κάποιες προσωπικότητες στον αθλητισμό που είναι πάνω απ' όλα. Καθολική η αναγνώριση γιατί προέρχεται μέσα από την αγνότητα κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Ο Μίμης Δομάζος είχε το σπάνιο προσόν να αναγνωρίζεται απ' όλους και είχε τη χαρά να θεωρείται ο «Στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όχι άδικα.

Οι εποχές πεθαίνουν, σβήνουν. Όπως και τα είδωλα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα απ' όλα. Οι αλάνες, η ξεφούσκωτη μπάλα, όλα όσα συνθέτουν τις αναμνήσεις μας. Ο Μίμης Δομάζος «φεύγει» με την αρχοντιά ενός ηγέτη που έγραψε τη δική του ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, ήταν το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο.