Η καθίζηση στο δεύτερο μέρος στο ΟΑΚΑ έχει εξήγηση

Συμφωνούμε όλοι ότι η εμφάνιση του πρώτου μέρους στο ΟΑΚΑ ήταν από τις καλύτερες του ΟΦΗ. Όχι η καλύτερη γιατί, προσωπικά, θεωρώ ότι η Τούμπα και η ανατροπή επί του ΠΑΟΚ, με επιθετικό και συνδυαστικό ποδόσφαιρο, παραμένει στην κορυφή για φέτος.

Το θέμα, λοιπόν, είναι τι ακριβώς έγινε στο δεύτερο ημίχρονο κόντρα στον Παναθηναϊκό και ήρθε η ήττα, με έναν ΟΦΗ εγκλωβισμένο στο αμυντικό του μισό. Το εύκολο συμπέρασμα είναι ότι «φταίει ο Ράσταβατς που γύρισε την ομάδα πίσω» ή ότι «οι παίκτες μπήκαν φοβισμένοι και δεν το πίστεψαν».

Το δεύτερο να πούμε είναι καφενειακό εντελώς. Δεν υπάρχει παίκτης που να είναι μπροστά στο σκορ, πόσο μάλλον με δύο γκολ διαφορά και να θεωρεί ότι θα χάσει. Το πρώτο, για τον Ράσταβατς, είναι ένα μέρος της αλήθειας, η οποία έχει κι άλλα σκέλη.

1. Ο Ρουί Βιτόρια άλλαξε το σύστημα του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο και έβαλε δεύτερο φορ δίπλα στον Φώτη Ιωαννίδη. Αυτομάτως η πίεση στην άμυνα του ΟΦΗ αυξήθηκε και είναι φυσιολογική η οπισθοχώρηση.

2. Ο Σφιντέρσκι έπαιζε μέσα στο «κουτί» και ο Ιωαννίδης έβγαινε κι έξω. Ο Πολωνός ήταν πάντα στο όριο του οφσάιντ και πολλές φορές φαινόταν υπεραριθμία των «πρασίνων».

3. Η πίεση του Παναθηναϊκού με τον έξτρα επιθετικό και τον Ουναχί σε ελεύθερο ρόλο, ουσιαστικά σαν δεκάρι, έπρεπε να φέρει την αντίδραση του Ράσταβατς. Η επιλογή του, με το σκορ στο 1-2 και τον Παναθηναϊκό να έχει το μομέντουμ, είναι να παίξει με τρεις στόπερ, κάτι που δεν έχει δουλέψει ιδιαίτερα. Εχουμε πει πολλές φορές ότι η τριάδα στην άμυνα είναι από τα πιο δύσκολα συστήματα, γιατί α) θέλει τρεχαντήρια χαφ και να συμμετέχουν όλοι στο παιχνίδι και β) θέλει «πνευμόνια» στα άκρα γιατί οι ακραίοι είναι υποχρεωμένοι να παίζουν όλη την πλευρά τους.

4. Ο ΟΦΗ, λοιπόν, δεν είχε τα χαφ για να σταματήσει τον Παναθηναϊκό. Δεν μιλάμε ποιοτικά ή ποσοτικά, αλλά συγκεκριμένοι παίκτες «απουσίαζαν» μέσα στο παιχνίδι. Ο ΟΦΗ, επίσης, δεν είχε τις δυνάμεις να παίξει με έναν παίκτη σε κάθε πλευρά κι αυτό έφερε το πλεονέκτημα στους αντιπάλους με τους Πελίστρι και Τετέ να βρίσκουν άπλετους κενούς χώρους. Αμφότεροι ταχύτατοι έπαιζαν ουσιαστικά χωρίς να υπάρχει κάποιος να τους μαρκάρει.

5. Και τελευταίο: Για ακόμα ένα ματς ο ΟΦΗ δεν έχει υπομονή και καθαρό μυαλό. Πολλές φορές παίζει ένα στιλ ποδοσφαίρου «όσα πάνε κι όσα έρθουν». Έχει μεγάλη ποιότητα μπροστά, δημιουργεί ευκαιρίες, βάζει γκολ, αλλά πίσω δεν υπάρχει διαχείριση συναισθημάτων και συνθηκών και πάντα (θα) δείχνει ευάλωτος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ματς με τον Πανσερραϊκό. Για να το πούμε πιο απλά, δεν ξέρει να «τελειώνει» τα παιχνίδια. Οκ, δεν παίζει μόνος, υπάρχει κι ο αντίπαλος, αλλά με 0-2 στο ΟΑΚΑ κι ένα ημίχρονο μπροστά σου, μπαίνεις με το μαχαίρι στα δόντια για να κάνεις ό,τι μπορείς να κρατήσεις το αποτέλεσμα. Κι ας χάσεις. Αυτό που ενόχλησε είναι ότι ο ΟΦΗ έχασε κατά κράτος έχοντας πρώτα δείξει ένα εξαιρετικό πρόσωπο στο α' μέρος.

Εν κατακλείδι, αν ξυπνούσε κάποιος από κώμα και ζητούσε να μάθει για τον φετινό ΟΦΗ και τον τρόπο παιχνιδιού του, τα δύο τελευταία παιχνίδια κόντρα σε Πανσερραϊκό και Παναθηναϊκό, φτάνουν.