Η ΠΑΕ ας κάνει αυτό που λέει κόσμος της ομάδας!
Ο Μίλαν Ράσταβατς μετρήθηκε και ζυγίστηκε και τα συμπεράσματα βγήκαν. Άρθρο του Δημήτρη Καρυωτάκη.
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Οκτώ μέρες μετά τον μεγάλο τελικό του κυπέλλου Ελλάδας και την εμφάνιση (των φίλων του ΟΦΗ) που θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη στη μνήμη και την καρδιά μας, ίσως με μια δόση ψυχραιμίας θα πρέπει αγωνιστικά να κάνουμε μια πιο ψύχραιμη αποτίμηση.
Ο ΟΦΗ από την αρχή της χρονιάς και ειδικά όταν έγινε γνωστό το μονοπάτι του κυπέλλου έβαλε ως στόχο την πρόκριση και τη συμμετοχή του στον τελικό. Μαζί με την αυτονόητη προσπάθεια για να μπει στο ευνοϊκό νέο σχήμα των play off ευελπιστούσαμε πως στο τέλος της χρονιάς η γιορτή των 100 χρόνων θα συνοδευόταν είτε με την κατάκτηση ενός τίτλου είτε μ’ ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Ο ΟΦΗ στη μέση της χρονιάς ατύχησε να χάσει τον προπονητή του και να τον αντικαταστήσει με το Μίλαν Ράσταβατς. Με εξάρσεις αλλά και πισωγυρίσματα ο Σέρβος κατάφερε στο τέλος της χρονιάς, κούτσα κούτσα, να επιτύχει - αρχικά- τους δύο στόχους του ΟΦΗ. Να φτάσει στον τελικό και να παίξει για το ευρωπαϊκό εισιτήριο στις θέσεις 5-8.
Έκανε κάποια υπέρβαση αγωνιστική; Για δε τον τελικό, απέκλεισε Βόλο, Παναχαϊκή και Αστέρα, καμία ομάδα δηλαδή πάνω από τα κυβικά και το βάρος της φανέλας του, έκανε το αυτονόητο αφού τέτοια ευκαιρία δεν πρόκειται να συναντήσει ποτέ στην ιστορία του. Αν ο ΟΦΗ αποκλειόταν από τον Αστέρα θα λέγαμε για έναν ιστορικό και ντροπιαστικό αποκλεισμό και βέβαια να μην ξεχνάμε πως αν δεν υπήρχε η επική απόβαση των φίλων της ομάδας στην Τρίπολη που πήραν στην πλάτη τους την ομάδα δεν ξέρουμε πια θα ήταν η έκβαση του ημιτελικού.
Στο κύπελλο λοιπόν ο ΟΦΗ έκανε το αυτονόητο και πήγε τελικό. Όσο δε την κατάταξη του στο 5-8, ούτε εδώ έκανε υπέρβαση, εκεί βρέθηκε και πέρσι εκεί και φέτος, μόνο που από την έναρξη της σειράς αγώνων αρχίζει η προβληματική διαχείριση του ΟΦΗ.
Δυστυχώς ο ΟΦΗ υπήρξε άλλη ομάδα μέχρι την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου κι άλλη ομάδα στη συνέχεια. Ενώ θα περίμενε κανείς πως είτε θα πάλευε για το ευρωπαϊκό εισιτήριο μετά από τα play off ή στον τελικό είδαμε μια ομάδα παρατημένη, απροετοίμαστη, αφημένη, λες και κατά κάποιο τρόπο ο δικός μας τελικός ήταν ο επαναληπτικός ημιτελικός στο Γεντί Κουλέ στις 2 Απριλίου κι έκτοτε κατέβασε τον διακόπτη. Στα play off γίναμε ο σάκος του μποξ για τους αντιπάλους κι ενώ λες, ωραία έχω έναν τελικό μπροστά μου ας διαχειριστώ αυτά τα παιγνίδια ως πολύ δυνατά ματς προετοιμασίας του τελικού ούτε αυτό συνέβη!
Καμία πνευματική προετοιμασία για το μεγάλο τελικό όπου ο ΟΦΗ δεν ταξίδεψε ποτέ για την Αθήνα κι ας βρέθηκε στο ΟΑΚΑ. Βολόδερνε δύο μήνες αγωνιστικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ξέρετε αυτό που πλήγωσε τον κόσμο της ομάδας δεν είναι ότι έχασες από έναν ανώτερο αντίπαλο. Το ήξερες και θα έπρεπε να το σχεδιάσεις. Όμως πόνεσε πώς βρέθηκες στον αγώνα με μια εμφάνιση που ταίριαζε σε ομάδα U15 απέναντι σε μια ανδρική ομάδα, που δεν μπορούσες ούτε κοντρόλ να κάνεις στο πρώτο ημίχρονο, που ούτε τη στοιχειώδη κλωτσιά που έπρεπε να ρίξεις δεν έκανες για να σε νιώσει ο αντίπαλος, δεν είχες το βλέμμα την ορμή αυτά που αλόγιστα υποσχόσουν πριν τον αγώνα , με όλη κι όλη μια (τζούφια) φάση, χωρίς κατ' ουσίαν να απειλήσεις, που άργησες και πάλι χαρακτηριστικά να αλλάξεις αυτά που βλέπαμε όλοι, δείχνει πως το ταβάνι του Σέρβου είναι πολύ χαμηλά από τα δικά μας θέλω!
Το ότι ο ΟΦΗ έφτασε στο πιο μεγάλο ραντεβού με την ιστορία του και για δύο μήνες (προετοιμασίας) πετούσε χαρταετό μέσα κι έξω από το γήπεδο και βρέθηκε τόσο ασυνεπής πνευματικά και αγωνιστικά (επαναλαμβάνω όχι για να κερδίσει αλλά για να αποτελέσει έναν αντίπαλο που δεν θα σκιάζονταν τόσο πολύ από το όνομα του αντιπάλου του) αυτό δυστυχώς έχει και ευθύνη και όνομα.
Αν τώρα στον ΟΦΗ απλά θα πουν… πάμε παρακάτω και δεν δουν το πρόβλημα που όλοι μα όλοι οι φίλοι της ομάδας που τη βλέπουμε ανελλιπώς κάθε Κυριακή είδαμε, τότε η ομάδα δεν θα μπορέσει να βάλει λίγο πιο ψηλά τις προσδοκίες της για την επόμενη χρονιά που όλοι όσοι βρεθήκαμε στο Oλυμπιακό Στάδιο περιμένουμε πως θα κάνει.
Ο Ράσταβατς δυστυχώς μετρήθηκε, ζυγίστηκε και βρέθηκε να μην μπορεί να μπει στα παπούτσια του ΟΦΗ! Κι αν θέλουμε να αξιοποιήσουμε όσα ιστορικά, εξωαγωνιστικά, γίνανε στην Αθήνα, ας κάνουμε το αυτονόητο!
