Ήταν όλα μαγικά και... οφητζίδικα, έστω και με κάποιους αστερίσκους!
Συγκινηθήκαμε, θυμηθήκαμε, νιώσαμε υπερήφανοι, αλλά κι ενοχληθήκαμε - Του Δ. Καρυωτάκη
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Ήταν και είμασταν όλοι εκεί χθες το βράδυ στο Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου για να τιμήσουμε τα 100χρονα του ΟΦΗ μας. "Αι γενεαί αι πάσαι", όπως θα λέγαμε, σε μια βραδιά που έβγαζε θύμισες, συγκίνηση, επιφωνήματα επιδοκιμασίας για αυτό το… θηριάκι της επαρχίας που έκανε τόσα πολλά σ’ αυτόν τον αιώνα της παρουσίας του.
Είδαμε «σημαίες» που μεγαλώσαμε μαζί με τις θρυλικές ιστορίες που κουβαλούσαν, ποδοσφαιριστές που ανδρωθήκαμε μαζί τους και άσπρισαν τα μαλλιά μας μαζί με τα δικά τους, να βγάζουν μια ηρωική εικόνα και να εξακολουθούν να διέπονται από αυτό το ομιλίτικο πάθος που τους χαρακτήριζε όταν έπαιζαν για την ομάδα.
Συγκινηθήκαμε με το δίδυμο Ίσης- Βέρα, μείναμε άφωνοι με τα άψογα ελληνικά του Γκόμεζ, αποθεώσαμε τον Μαχλά που αποτελεί την πιο λαμπρή εν ζωή σημαία της ομάδας και ξαναθυμηθήκαμε τον μεγάλο Ολλανδό που χωρίς αυτόν και την οικογένεια Βαρδινογιάννη, τίποτε δεν θα ήταν ίδιο.
Στεναχωρηθήκαμε με την απουσία του Νίκου Νιόπλια που είτε έβαλε το εγώ του πάνω από το μεγαλείο της ομάδας (κάτι που δεν έκανε ο Νίκος Παπαδόπουλος κι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά τους) είτε υπήρξε κάποιος άλλος, σοβαρός, λόγος που δεν γνωρίζουμε προς το παρόν, μα γενικά μείναμε μ’ αυτή την γλυκόπικρη γεύση, πως αυτός ο μικρός ο Μέγας (κατά τον ποιητικό στίχο του Οδυσσέα Ελύτη) ΟΦΗ βολοδέρνει σήμερα αγωνιστικά, αναζητεί μια ποδοσφαιρική ταυτότητα στην εποχή του Μπούση και δεν μπορεί να ακολουθήσει το μεγαλείο του κόσμου του, που μόνος κι έρημος στις 17 του περασμένου Μαΐου έδωσε μια επική παράσταση στο ΟΑΚΑ, χωρίς να έχει στο πλευρό του την ομάδα του, που δεν κατέβηκε ποτέ να αγωνιστεί στην πιο κορυφαία στιγμή των τελευταίων 35 χρόνων του. Κι αυτό θα το κουβαλάμε ως την επόμενη μεγάλη στιγμή μας.
Αυτό το πάθος και το DNA της ομάδας που εντοίχισε κάθε γωνιά του πολιτιστικού κέντρου χθες το βράδυ είναι που λείπει στην εποχή Μπούση και που δεν αναπληρώνεται με κακοφορμισμένα σήματα, δημοσιοσχετίστικες εκδηλώσεις (δεν αναφέρομαι στη χθεσινή που ήταν αυτή που ταίριαζε στην περίσταση) και event που δεν συμπεριλαμβάνουν αυτό το μεγαλείο που μας θύμισε χθες η εκδήλωση από την εποχή των ασπρόμαυρων μας χρόνων. Κι αυτό είναι που μας στεναχωρεί περισσότερο: εμείς που είμαστε ΟΦΗ, δεν βρεθήκαμε ομιλήτες ούτε για να φυλλομετρούμε τίτλους, ούτε για να κομπολογούμε ευρωπαϊκές εξόδους. Είμαστε μαζί του γιατί κάθε στιγμή με την ομάδα είναι για μας ξεχωριστή.
Το ταξίδι στην Τρίπολη και η επική απόβαση στο ΟΑΚΑ των φίλων της ομάδας είναι πολυτιμότερο από όλα τα τρόπαια μαζί, γιατί γίνεται με ενσυναίσθηση πως δίνεις τα πάντα περιμένοντας τα ελάχιστα.
Γι’ αυτό και θέλουμε σταράτα και ειλικρινή λόγια και όχι εκείνα που θα μας ταξιδέψουν σε άλλες πολιτείες, της ψευδαίσθησης και της ουτοπίας, που πιθανότατα δεν θα φτάσουμε ποτέ.
Με ικανοποίηση ακούσαμε την εξαγγελία για τη δημιουργία ενός σύγχρονου αθλητικού κέντρου στο ΒΑΚ, αλλά συγκρίνοντας το με το πρόσφατο παρελθόν, δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε πως όταν ο αείμνηστος Θεόδωρος Βαρδινογιάννης έκλεινε το μάτι για να δημιουργηθεί το Βαρδινογιάννειο Αθλητικό Κέντρο, έφτιαχνε παράλληλα και μια υπερομάδα που χωρούσε στα παπούτσια του υπερσύγχρονου για την εποχή του ΒΑΚ, κάτι που δεν το βλέπουμε σήμερα. Γιατί καλά τα μεταξωτά βρακιά (ακούσαμε ξανά και για νέο γήπεδο και μελαγχολήσαμε και πάλι, καθώς θυμίζει το ανέκδοτο με τον ψεύτη βοσκό) αλλά θέλουν και πητήδειους ποπούς και τέτοιους στην πολύχρονη ιστορία του ΟΦΗ, θα πρέπει να πάμε 20 και βάλε πίσω χρόνια, για να θυμηθούμε πως ήτανε !
ΥΓ! Αν με πείραξε κάτι στην κατά τ’ άλλα άψογα στημένη εκδήλωση της ΠΑΕ ΟΦΗ ήταν πως η ιστορία ξεκίνησε στις 22 Νοεμβρίου του 1925, έφτασε αψεγάδιαστα ως την εποχή Βαρδινογιάννη και ακούμπησε την εποχή Μπούση, αλλά διέγραψε το μεσοδιάστημα λες και δεν υπήρξε κι εκείνο το κακοτράχαλο κομμάτι της ομάδας που έπεσε, πόνεσε, γονάτισε και ξανασηκώθηκε έστω και με ατσούμπαλο τρόπο, όμως είναι μέρος της ιστορίας μας!
