Κάποιος να μας λυτρώσει!
Έχουν ονοματεπώνυμο αυτοί που φταίνε για την κατάντια του ΟΦΗ - Άρθρο του Δ. Καρυωτάκη.
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Η ομάδα έκανε χτες το βράδυ το αυτονόητο, αυτό που μπορεί και βγάζει στα δύο παιγνίδια που αξιωθήκαμε φέτος να τη δούμε στο Παγκρήτιο. Υποτάχθηκε σε μια καλύτερη ομάδα κι έχασε φυσιολογικά, ακριβώς με το ίδιο σκορ όπως με την Κηφισιά, δείχνοντας μια συνέπεια σε όσα μας έχει δείξει ως τα σήμερα ως γηπεδούχος στην έδρα του.
Δεν ήταν έκπληξη, ο Ατρόμητος έφτασε εύκολα και φυσιολογικά στη νίκη και το ερώτημα είναι αν οι Κηφισιές και οι Ατρόμητοι κάνουν πάρτι στο Παγκρήτιο, τι θα γίνει δηλαδή την επόμενη αγωνιστική που κατεβαίνει η ΑΕΚ;
Για να σοβαρολογήσουμε τώρα, διότι αν για κάποιους είναι συμβατά αυτά που είδαμε και αν πιστέψουμε το Ράσταβατς πως οι νίκες θα φέρουν γιατρειά, ε, η κατάσταση είναι ανίατη. Δυστυχώς ο ΟΦΗ πληρώνει όχι μόνον το σαθρό και fake σχεδιασμό του καλοκαιριού με την υπογραφή Νταμπίζα, που είτε υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του ρόστερ είτε έχοντας ως φιλοσοφία αγοράζω μόνον ό,τι μπορώ να πουλήσω, σε μια λογική ίσα βάρκα ίσα πανιά, οικονομικά πάντα, ωστόσο απεδείχθη κενό γράμμα.
Το γεγονός πως προφανώς δεν υπάρχουν σε κάθε θέση δύο ισάξιοι παίκτες, το δείχνει η παρουσία Μαρινάκη, η μη επαρκής αντικατάσταση του Σίλβα όπως το είπε ανοικτά ο Ράσταβατς και η παρουσία στον πάγκο των Βούκοτιτς και Μπαϊνοβιτς, παικτών που θα έπρεπε να ξεκινούν. Κι ας μην μιλήσουμε για το Σεγκέλια ή τον μεταλλαγμένο φέτος Νους, όπου βεβαίως δεν υπάρχει κανείς στα winger για να αντικαταστήσει τους ντεφορμέ παίκτες.
Το μεγάλο λάθος είναι η μη ορθή κατανόηση της συμμετοχής της ομάδας στον τελικό του Μαΐου, το λάθος διάβασμα του ποδοσφαιρικού υλικού, η λανθασμένη απόφαση παραμονής του Ράσταβατς (που τώρα φαίνεται πως θα παρθεί η σωστή απόφαση), η φυγή του Λυσάνδρου και η απόκτηση του υπερεκτιμημένου Νταμπίζα που ως την ώρα η παρουσία του μένει χαραγμένη στη μνήμη όλων μας με την ατάκα κάνοντας τη σύγκριση των Μπουχαλάκη και Βούκοτιτς στην έναρξη της χρονιάς, επιλέγοντας τον δεύτερο και που γελάνε και τα τσιμέντα του Παγκρητίου για την ορθότητα της κρίσης του. Η ομάδα λοιπόν είναι άρρωστη και επισήμως και από την 10ην βραδινή χθες, άλλαξε και στόχους!
Αγώνας επιβίωσης! Αλλά με ποιους; Μ’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν που ήρθαν και τι κάνουν; Με προπονητές που δεν ξέρουν πως να βγάλουν τη ομάδα από εκεί που οι ίδιοι την έφεραν;
Ποιος θα εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει στην ομάδα; Πως γίνεται παίκτες που δεν ξέχασαν την μπάλα, να δείχνουν πως είναι εντελώς καμμένοι και τελειωμένοι; Γιατί το πρόβλημα δείχνει πρωτίστως ψυχολογικό και δευτερεύοντως αγωνιστικό, μα το πρόβλημα είναι πως χάνεται η χρονιά και το θέμα είναι να μην χαθεί και η κατηγορία!
Στο γήπεδο χθες βρέθηκε ο μισός κόσμος από όσους πήγαν με την Κηφισιά, χάθηκε ήδη το στοίχημα του Παγκρητίου και της μετακόμισης σε αυτό και δυστυχώς η παρέλαση, όπου υπενθυμίζουμε η ομάδα παίζει με τον Ηρακλή για το κύπελλο, θα γίνει μεταξύ συγγενών και τεχνικών διευθυντών.
Η ομάδα έβγαζε αρρώστια και ο κόσμος δεν είχε δύναμη ούτε να αποδοκιμάσει αν και στο τέλος βέβαια ξέσπασε.
Κάποιοι φταίνε, έχουν ονοματεπώνυμο, δεν φταίει μόνον ο αξιολύπητος προπονητής που ψάχνει μια απόφαση που θα τον ανακουφίσει κι εμείς που περιμένουμε να δούμε το γιορτινό πλαίσιο για τα 100 χρόνια της ομάδας, με το δίλημμα να γελάσουμε ή να κλάψουμε.
Κρίμα κρίμα… σκότωσαν τα όνειρα μας και πέταξαν στη θάλασσα δίπλα από το Παγκρήτιο, όσα πιστεύαμε πως σηματοδοτούσε το μαγικό βράδυ της 17ης Μαΐου για το αύριο της ομάδας μας. Που να ξέραμε πώς το εναρκτήριο σφύριγμα του διαιτητή εκείνο το βράδυ ουσιαστικά σήμαινε την αντιστροφή πορείας που δεν ξέρουμε ακόμα που θα μας βγάλει.
Τώρα ας πάμε για ντέρμπι ουραγών (από εκεί που ξεκίνησε το περσινό απατηλό όνειρο) με τον Αστέρα την άλλη αγωνιστική…. Με τσι υγείες μας!
