Κι αν δεν είσαι η Μπεκατώρου;
Το δράμα της «βουβής» πλειοψηφίας και η «μιντιακή» υποκρισία.
Toυ Γιώργου Γρατσία*
Στην εποχή των social media, όπου η πληροφορία μεταδίδεται με ταχύτητες περισσότερο από «ραγδαίες» και το πεδίο έκφρασης εκτείνεται απεριόριστα, είναι απολύτως φυσιολογικό δηλώσεις όπως η πρόσφατη της Σοφίας Μπεκατώρου να προκαλούν και το ανάλογο κύμα αντιδράσεων μεταξύ των χρηστών τους.
Το γεγονός του βιασμού της ολυμπιονίκη από τον πρώην πρόεδρο της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας είναι πολύ σοβαρό και άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και για άλλες αθλήτριες (και αθλητές) να μιλήσουν για τις φορές που προϊστάμενοί τους αποπειράθηκαν να ασελγήσουν επάνω τους, εκμεταλλευόμενοι το κύρος και την θέση τους. Τι συμβαίνει όμως όταν τα θύματα δεν είναι κάποια αναγνωρίσιμα πρόσωπα ή δεν κοσμούν μετάλλια και διακρίσεις τα ράφια των σπιτιών τους; Τί γίνεται όταν ένας καθηγητής ζητήσει ανταλλάγματα τέτοιου είδους ώστε να περάσει την φοιτήτρια του στην ερχόμενη εξεταστική; Όταν ο σκηνοθέτης ή παραγωγός θελήσει να εκμεταλλευτεί τα όνειρα μιας πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού που αναζητά κάποιον ρόλο; Όταν μια υπάλληλος εξαναγκαστεί σε ερωτική συνεύρεση από τον εργοδότη της; Τις περισσότερες φορές σιωπούν από φόβο ή ντροπή κι, όταν μιλήσουν, αντιμετωπίζονται με καχυποψία, ακόμα και χλεύη, μεγαλύτερη από αυτήν που δέχεται (από ορισμένους) η χρυσή Ολυμπιονίκης του 2004. Αρκεί κανείς να ανατρέξει λίγα χρόνια πριν και να δει την αναλογία σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφορικά με την δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη και πώς τα σχόλια του τύπου «τά ΄θελε και τά ΄παθε» ελαττωνόταν καθώς η υπόθεση απασχολούσε εντονότερα την κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ.
Μιλώντας για ΜΜΕ, δεν θα μπορούσαν να μην διαδραματίσουν τον δικό τους ρόλο και σε αυτή την περίπτωση. Η διαφορά είναι ότι αυτός ο ρόλος δεν είναι πια πρωταγωνιστικός όσον αφορά την διάδοση μιας είδησης ή την διαμόρφωση της κοινής γνώμης αποκλειστικά. Δίνει έμφαση στην αναπαραγωγή των διαδικτυακών τάσεων και την αποτύπωση του κλίματος που δημιουργείται στα social media. Αυτά λοιπόν τα μέσα ενημέρωσης, έδειξαν ιδιαίτερη «ευαισθησία» στον βιασμό της Μπεκατώρου ωστόσο είναι τα ίδια που επέτρεπαν σε ανθρώπους να «κάνουν τηλεοπτικό χαβαλέ» με την σεξουαλική παρενόχληση φοιτήτριας σε πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη. Τα ίδια που δεν μπήκαν στον κόπο να μαζέψουν, ή να μοντάρουν, μια παρότρυνση σε βιασμό από συμμετέχοντα σε ριάλιτι σόου. Αυτά τα μέσα που τώρα, λειτουργώντας ως αυτόκλητοι «τιμητές» της ηθικής διαπομπεύουν τον κατηγορούμενο παράγοντα της ΕΙΟ, ο οποίος οδηγήθηκε στην δικαιοσύνη, την μόνη αρμόδια πλέον να αποφανθεί για την κατάληξη της υπόθεσης.
Αναμένοντας την κατάληξη αυτής της υπόθεσης, οφείλουμε, ως κοινωνία. να εκφράσουμε τον θαυμασμό μας προς την Σοφία Μπεκατώρου για το θάρρος της και την ψυχική της δύναμη να ξεπεράσει αυτό που της συνέβη και να στείλουμε το μήνυμα σε όλες τις γυναίκες (ακόμα και το 2021 δεν είναι αυτονόητο!) ότι ο βιασμός δεν αποτελεί κηλίδα για τις ίδιες αλλά για τους θύτες, πως είμαστε δίπλα τους και πως δεν πρέπει να σιωπήσουν ποτέ ξανά.
* Ο Γιώργος Γρατσίας είναι πτυχιούχος του τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης
