Κόουτς, τι μπάσκετ παίζουμε;
H Εθνική Εφήβων έχει ταλέντο αλλά όχι καλή ομάδα - σχολιάζει ο Γιάννης Χαμαλάκης
Με τον πλέον άκομψο τρόπο αποχαιρέτησε την πρώτη 8αδα του Παγκοσμίου η Εθνική Εφήβων. Όχι προφανώς λόγω της ήττας από μια καλύτερη ομάδα, ούτε καν για την διαφορά η οποία είναι στο... πρόγραμμα. Αλλά για την συνολική εικόνα στο τουρνουά. Ήττα με κατεβασμένα τα χέρια σε εντός έδρας παιχνίδι.
Μπορεί, η ομάδα που είδαμε στα συνολικά 6 ματς (φιλικά και επίσημα) στο Ηράκλειο και θα δούμε μέχρι τέλους για την κατάταξη (θα παίξει την Παρασκευή στις 18:45 με τη Σενεγάλη για τις θέσεις 9-16) να μην είχε μεγάλες προσδοκίες όμως το μπάσκετ που παρουσίασε έμοιαζε με μιας άλλης εποχής.
Σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο που βλέπουμε στο Ηράκλειο έχουμε παρακολουθήσει σπουδαία ταλέντα. Και η δική μας έχει στο ρόστερ παιδιά με δυνατότητες όμως στο παρκέ έδειξε ότι δεν έχει ομάδα. Και αυτό αφορά λιγότερο τους παίκτες, και περισσότερο τον Καστρίτη. Όσο για την Ομοσπονδία, είναι μια άλλη ιστορία.
Το παιχνίδι με την Γαλλία το βγάζω από την κουβέντα. Άλλα προσόντα, άλλες παραστάσεις, άλλο επίπεδο. Όμως τα τρία παιχνίδια που προηγήθηκαν τι Εθνική Εφήβων είδαμε; Και επαναλαμβάνω, αναφέρομαι στην εμφάνιση πέρα από ήττες ή νίκες.
Ένα σύνολο που εξαρτάται εν πολλοίς από τις ορέξεις του Αρσενόπουλου, του Ρογκαβόπουλου και του Καράμπελα. Και κυρίως τα μακρινά τους σουτ έπειτα από ατομικές ενέργειες. Αυτό είναι μπάσκετ; Ένα σκριν και… μπουμ; Παιδιά 17-18-19 εγκλωβισμένα σε συστήματα που δεν μπορούν να ακολουθήσουν και έναν προπονητή ο οποίος φωνάζει από το 1’ μέχρι το 40’.
Τα ίδια – παιδικά λάθη σε όλα τα παιχνίδια, ελάχιστες φάσεις μέσα από σύστημα και παίκτες που αντί να βελτιώνονται μέσα στο τουρνουά να γίνονται χειρότεροι. Όντως, ποιοτικά η ομάδα δεν συγκαταλέγεται στις κορυφαίες, ούτε ήταν φαβορί για μετάλλιο με βάση τις υπόλοιπες που είδαμε. Όμως η εικόνα δεν ήταν καλή. Πολύ αργό μπάσκετ και επιθέσεις χωρίς λογική. Εκτιμώ ότι σε αυτό το τουρνουά δείξαμε πολύ λιγότερα από ότι μπορούμε σαν ομάδα. Και αυτό το χρεώνω περισσότερο στον 37χρονο Γιάννη Καστρίτη.
Ο κόουτς Καστρίτης ήταν από την αρχή του τουρνουά αρκετά συγκρατημένος, από εκείνους που πάντα κρατούσαν χαμηλά την μπάλα για το που μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα. Όμως, είναι εκείνος που βοήθησε λιγότερο. Δουλευταράς αλλά φάνηκε άπειρος σε αυτή την διοργάνωση.
Είδα στον πάγκο έναν αγχωμένο και νευρικό προπονητή που δεν βοηθούσε, τουλάχιστον μέσα στο παιχνίδι, την ομάδα του. Συνεχείς αλλαγές σε πεντάδες και άμυνα (χαρακτηριστικότερη εκείνη σε ζώνη στο ματς με Αργεντινή) και γενικά ένας προπονητής που δεν εμπνέει τους παίκτες του. Υπάρχουν δικαιολογίες και άλλοθι, καλό όμως είναι να σταθούμε στην ουσία.
Όμως, δεν ανέδειξε τα πλεονεκτήματα της ομάδας του, παίκτες γεμάτοι άγχος - εξ ου και τα αμέτρητα χαμένα λέι απ - μπασκετμπολίστες να μην ευχαριστιούνται το παιχνίδι. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες. Όσοι είδατε την Εθνική καταλάβατε τι μπάσκετ παίζουμε, γιατί εγώ μπερδεύτηκα!
ΥΓ1: Κρατάω το κλάμα και τις αντιδράσεις του Καράμπελα στο τέλος του αγώνα.
Υ.Γ2: Περισσότερο διαδικαστικό το παιχνίδι της Παρασκευής (18.45) απέναντι στην Σενεγάλη, στο κλειστό του Πανεπιστημίου, όμως αυτά τα παιδιά αξίζουν το χειροκρότημα, έδωσαν ότι είχαν.
