Μαρινέλα Πεδιαδιτάκη: Πάει μπροστά με το ξίφος της!

Η Μαρινέλα Πεδιαδιτάκη είναι μια δυναμική και μεθοδική αθλήτρια που έκανε την ξιφασκία τρόπο ζωής και έκφρασης. Μιλά αναλυτικά για την εμπειρία της στο άθλημα, τις συνθήκες προπόνησης της και εκφράζει την άποψη της σχετικά με την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας ως προς την μοριοδότηση των μαθητών- αθλητών.  

Από ποια ηλικία ασχολείσαι με την ξιφασκία;

«Ξεκίνησα την ξιφασκία στην τρίτη δημοτικού. Επειδή ο αδερφός μου ασχολούνταν με την ξιφασκία, είχα πάει μια φορά στην Αθήνα στο Ολυμπιακό στάδιο, που γίνονται όλοι οι αγώνες. Ήταν, λοιπόν, Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και εκείνη τη μέρα έπαιζαν τα ατομικά αγωνίσματα και ήταν ο τελευταίος πόντος για το μετάλλιο, τον παίρνουνε και εγώ τότε μικρό κοριτσάκι, με παίρνουν και με πετάνε ψηλά. Μετά από αυτό το ομαδικό πνεύμα που έζησα, τη χαρά, το άγχος, ακόμα το λέω και το νιώθω δεν υπήρχε κάτι άλλο για μένα.

Ενώ έκανα ενόργανη, που ταιριάζει πιο πολύ στα κορίτσια. Όταν μου έλεγαν για την ξιφασκία έλεγα ‘‘εγώ ξιφασκία από κι ως που;’’. Ακόμη και σήμερα αν δεις κάποιους αγώνες μου όταν παίζω στην πίστα φαίνεται ότι παλιά έκανα χορό, χορεύω στην πίστα ακόμα, μπορεί να κάνω και καμιά πιρουέτα (γέλια). Θεωρώ ότι και τα περισσότερα κοριτσάκια σήμερα λένε όπως κι εγώ τότε ότι δεν τους ταιριάζει αλλά τελικά δεν είναι καθόλου ανδρικό άθλημα είναι και γυναικείο. Πολλά κορίτσια μπορούν να το δουν και να ασχοληθούνε».

Άρα ήταν έρωτας με τη πρώτη ματιά;

«Ήταν. Όχι επειδή πήρα ένα μετάλλιο, αλλά το συναίσθημα όταν πανηγυρίζαμε. Θεωρώ ότι ο πανηγυρισμός είναι το παν. Κάθε φορά που νικάω ένα αγώνα όσο εύκολος και αν είναι θα φωνάξω ένα ‘‘ναι’’ στο τέλος. Παίζω για να νικήσω τον άλλον όχι για να πάρω ένα μετάλλιο».  

Αν θα έπρεπε να μου χαρακτηρίσεις με τρεις λέξεις την ξιφασκία ποιες θα ήταν αυτές και γιατί;

«Η πρώτη θα ήταν πάθος γιατί την ώρα που παίζεις αν δεν υπάρχει πάθος, δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση δυστυχώς να κερδίσεις. Η δεύτερη θα ήταν σκέψη. Πρέπει να σκέφτεσαι πολύ πριν μπεις σε ένα αγώνα αλλά και κατά τη διάρκεια. Να έχεις ένα σχέδιο ότι εγώ θα κάνω κάποια πράγματα. Όμως και ο αντίπαλος θα κάνει κάποια πράγματα που θα αλλάξουν τα σχέδια σου. Άρα πρέπει την ώρα του αγώνα μέσα σε όλο αυτό το άγχος να το πάρεις από τη αρχή, να βρεις την ηρεμία, να ξαναβρείς τα πατήματά σου για να το ξανακάνεις. Αυτή η σκέψη όμως κάποια στιγμή σε κάνει να κουράζεσαι. Παίζεις και την ίδια στιγμή σκέφτεσαι. Τέλος θα ήταν αγάπη. Για μένα προσωπικά αγάπη γιατί θεωρώ ότι αν δεν το αγαπούσα δεν θα μπορούσα να το κάνω. Όλα τα αθλήματα πρέπει να είναι αγάπη».  

Η Μαρινέλα Πεδιαδιτάκη, με την συντάκτρια του Capitano.gr, Ειρήνη - Ελένη Καλαϊτζάκη

Περίμενες ποτέ ότι θα ήσουν πρώτη στην Πανελλήνια κατάταξη των νεανίδων;

«Όταν ήμουν μικρή και μου το έλεγαν, γελούσα μαζί τους. Τώρα που έχω πάρει το πρωτάθλημα της Ελλάδας και κοιτάμε για Ευρώπη, μου λένε ‘‘Όταν ήσουν μικρή έλεγες ότι είναι δύσκολο και αυτό. Τώρα πάλι λες ότι είναι δύσκολο και το άλλο’’.  Τελικά όταν το κατακτήσεις βλέπεις ότι δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Για την ακρίβεια ο τελικός που είχα πάρει ήταν 15-2, ήταν τόσο εύκολο. Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα ήταν τόσο εύκολο, για μένα. Όταν ήμουν μικρή θεωρούσα ότι είναι ακατόρθωτο, ένα άπιαστο όνειρο. Τώρα απλά είμαι χαρούμενη που τα κατάφερα και θέλω να δω αν μπορώ και λίγο παραπάνω».  

Από το πανελλήνιο πρωτάθλημα επέστρεψες με δυο μετάλλια στις αποσκευές σου. Ένα χρυσό στο ομαδικό και ένα ασημένιο ατομικό. Θέλεις να μας μιλήσεις για αυτό;

«Ήταν πολύ ωραία. Γενικά τώρα πια γνωρίζομαι με όλο το στάδιο. Δηλαδή κατεβαίνω από την πίστα, θα κάτσω δέκα λεπτά, αυτά τα λεπτά θα μιλήσω με όλους όσους είναι γύρω μου. Άρα είναι η χαρά που κάνεις πολλούς φίλους μετά. Όταν κερδίσεις και αυτοί χαίρονται με τη χαρά σου και αυτό είναι πολύ όμορφο. Γενικά αυτό το συναίσθημα ότι ‘‘ναι τα κατάφερα’’, ανταμείβει όλους σου τους κόπους, όλη την προσπάθεια».  

Τελικά η ξιφασκία είναι ατομικό άθλημα όση ώρα αγωνίζεσαι;

«Όλα τα αθλήματα. Γιατί όλοι από κάτω είναι πιο αγχωμένοι από εσένα. Εσύ μπορείς να κάνεις κάτι για να κερδίσεις. Οι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα από κάτω εκείνη τη στιγμή είναι πιο αγχωμένοι από εσένα».    

Πάσχα στην Ιταλία αλλά όχι για διακοπές. Έλαβες μέρος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Πως ήταν αυτή η εμπειρία σου;

«Πήγαμε για λίγο στη Βενετία, την συστήνω ανεπιφύλακτα (γέλια). Προσπαθήσαμε να κάνω εκεί κάποια προπόνηση αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε γιατί τα παιδιά από την Ελλάδα είχαν κάποιες δυσκολίες άρα ήταν δύσκολο να κάνω κι εγώ επειδή ο καθένας κάνει προπόνηση με τη χώρα του για ευνόητους λόγους. Την προηγούμενη μέρα δεν καταφέραμε να κάνουμε προπόνηση, ενώ στο Πανευρωπαϊκό είχα κάνει μια, στο παγκόσμιο δεν κατάφερα καμία. Προσπαθήσαμε μόνο εκείνη την ημέρα ό,τι καταφέραμε».

Κατέκτησες όμως μια καλή θέση και αγωνίστηκες απέναντι από μια Ιταλίδα. Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία αυτός ο αγώνας;   

«Ναι ήταν πολύ καλή αθλήτρια. Καλή εμπειρία θα χαρακτήριζα τον ακριβώς προηγούμενο αγώνα απέναντι σε μια Πολωνέζα, στον οποίο έχανα 6-0 και τελικά δεν ξέρω που βρήκα αυτή τη δύναμη, πολλές φορές βρίσκεις μια δύναμη που δεν ήξερες ούτε εσύ ο ίδιος ότι υπήρχε μέσα σου και γύρισα τον αγώνα».     

Ήταν ανταγωνιστικές οι αθλήτριες που αντιμετώπισες;

«Ήταν σίγουρα ανταγωνιστικές. Φέτος ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες Νέων και οι πρώτες δέκα πήγαιναν. Άρα ήταν υπερβολικά ανταγωνιστικές γιατί όλες ήθελαν να φτάσουν στην πρώτη δεκάδα. Ήταν η πιο ανταγωνιστική χρονιά από όλες τις άλλες, οι προηγούμενες και οι επόμενες δεν θα χαρακτηριστούν τόσο ανταγωνιστικές, γιατί δεν θα υπάρχουν Ολυμπιακοί Αγώνες. Γενικά όμως, θυμάμαι την ώρα που έπαιζα παραπάτησα και η άλλη αθλήτρια μου έδωσε το χέρι της για να με σηκώσει, παρόλο που είμαστε ανταγωνιστικές θεωρώ ότι υπάρχει ευγενής άμιλλα».  

Συνδυάζεται εύκολα το σχολείο με τον πρωταθλητισμό;

«Αν έχεις ένα καλό πρόγραμμα, ναι και αν είσαι σε μια μικρότερη τάξη. Στο λύκειο τα πράγματα ζορίζουν, δυσκολεύουν».  

Υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες/ εγκαταστάσεις για το άθλημά σου;

«Δυστυχώς όχι. Ήμουν στην Αθλητική Λέσχη Μεσαράς και πήρα μετεγγραφή στο Αιγάλεω, γιατί εδώ δεν είχα παιδιά να με υποστηρίξουν. Ο κύριος Δημήτρης Φουστανάκης έκανε μια τεράστια προσπάθεια όσο μπορούσε και με βοήθησε πολύ. Πήρα συγκεκριμένα μετεγγραφή στο Σωματείο της Ομοσπονδιακής προπονήτριας. Η αλήθεια είναι ότι ούτε αυτή με βοήθησε τόσο. Από του χρόνου μάλλον θα επιστρέψω πίσω».

Πόσο συχνά μετακινιόσουν για τις προπονήσεις σου;

«Ο χώρος προπόνησης μου είναι η αυλή μου.  Έχω βάλει στόχους σπίτι μου και κάνω εκεί προπόνηση. Εδώ είναι πολύ μικρά τα παιδάκια. Αν έρθω, θα έρθω μια φορά το μήνα. Οι προπονήσεις μου όλη την εβδομάδα είναι το σαββατοκύριακο αν ανέβω Αθήνα. Δηλαδή όλη την εβδομάδα μπορεί να μην κάνω καθόλου. Συνήθως τα δύο ή και τα τρία σαββατοκύριακα είναι κλεισμένα με αγώνες, σίγουρα έχουμε έναν αγώνα το μήνα στην Ελλάδα και τους περισσότερους μήνες, από τους οκτώ τους έξι, είχαμε άλλο έναν στον εξωτερικό».

Άρα το περισσότερο διάστημα είναι προσωπική σου ευθύνη η προπόνηση σου;

«Ναι και δυστυχώς δεν είναι ενόργανη την οποία θα την κάνω μόνη μου θα εξασκηθώ μόνη μου και θα πάω στους αγώνες, εδώ πρέπει να έχω αντίπαλο. Εγώ έχω τον στόχο στο σπίτι μου. Είναι πολύ αστείο».

Δηλαδή αν είχες τις κατάλληλες συνθήκες τι ακόμη θα είχες καταφέρει;

«Δεν το συζητάω αυτό. Ίσως να είχα ελπίδες και για το εξωτερικό. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν νιώθω ότι μπορώ να φτάσω κάπου πολύ ψηλά. Ίσως όμως αυτό να με κάνει καλύτερη και για αυτό το λόγο να βγήκα στην Ελλάδα πρώτη. Αλλά στο εξωτερικό είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, δεν συγκρίνεται. Είναι δύσκολο να παίξω με μια αθλήτρια επιπέδου με την προπόνηση που κάνω. Αυτό που έχω κάνει μπορεί να χαρακτηριστεί και ως άθλος. Να φτάσω πρώτη στην Ελλάδα χωρίς καθόλου προπόνηση. Ακόμη και στο παγκόσμιο είχα κάνει τρεις προπονήσεις και πήγα και έπαιξα».    

Θεωρείς ότι υπάρχει μέλλον για την ξιφασκία στην Ελλάδα;

«Θεωρώ ότι έχει υποτιμηθεί λιγάκι, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω όμως το λόγο. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που είναι μέσα στην Ομοσπονδία προωθούν αυτό το άθλημα αλλά δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Θα μπορούσε φυσικά να προωθηθεί ακόμη περισσότερο γιατί είναι ένα εξαιρετικό άθλημα».

Ποια είναι η γνώμη σου για την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας ως προς την αλλαγή στη μοριοδότηση των μαθητών- αθλητών;

«Αρχικά αυτό που πρέπει να ξέρουν όλοι είναι ότι ένας αθλητής δεν παίρνει τη θέση κάποιου άλλου φοιτητή. Για παράδειγμα υπάρχουν εκατόν ενενήντα θέσεις και θα υπάρξει ακόμη μια για τον αθλητή, ο οποίος θα θέλει να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο. Άρα ο φοιτητή εκείνος που ισχυρίζεται ότι ο αθλητής του πήρε τη θέση δεν έχει δίκιο. Και γράφουμε κανονικά Πανελλήνιες.

Υπάρχουν και άλλες ομάδες που παίρνουν παραπάνω μόρια, για παράδειγμα ένα παιδί που οι γονείς του δεν είναι Έλληνες παίρνει κάποια μόρια παραπάνω ή κάποια παιδιά με δυσλεξία ή διάφορες ομάδες που υπάρχουν εκτός από τους αθλητές. Με την ίδια λογική γιατί κάποια παιδιά να μπορούν να διεκδικήσουν αυτή την επιπλέον μοριοδότηση και να μην μπορούν οι αθλητές.

Σε άλλες χώρες το κράτος προσφέρει κάποιες υποτροφίες στα παιδιά που είναι αθλητές, γιατί είναι ωραίο ένα παιδί να το υποστηρίζουν γενικά, ο περίγυρός του στο να κάνει αθλητισμό και να τα καταφέρνει και στα μαθήματά του ταυτόχρονα και στην Ελλάδα είναι πολύ κακό να το υποστηρίζουν στο να εστιάζει μόνο στα μαθήματα και να μην μπορεί να κάνει τίποτα άλλο. Μας προωθούν στο να κάτσουν στον καναπέ. Θα ήταν πολύ όμορφο να τους προωθούσαν σε ένα άθλημα. Έχω φίλους που κάνουν ξιφασκία γιατί περιμένουν αυτό το 10%. Έστω και αυτό είναι ένα κίνητρο.

Είναι άδικο, άνισο. Το κατάργησαν γιατί είπαν ότι δεν υπάρχει ισότητα. Ποια ισότητα όταν κάποιοι μπορούν να το έχουν και κάποιοι άλλοι όχι; Αυτό δεν είναι ισότητα. Κατά τη γνώμη μου αυτό που δεν θα έπρεπε να υπάρχει είναι το ‘‘άνευ’’. Δηλαδή στα παιδιά που παίρνουν ένα Πανευρωπαϊκό ή ένα Παγκόσμιο, ας δίνουν όχι 10%, ας δίνουν 40% ή 50%, κάτι παραπάνω, να μην περνάνε ‘‘άνευ’’. Αυτό ίσως να μην είναι σωστό για τους υπόλοιπους. Αλλά το ποσοστό της μοριοδότησης θα έπρεπε να υπάρχει γιατί ο αθλητισμός βοηθάει παντού. Ταξιδεύεις στο εξωτερικό, μαθαίνεις καινούριους τόπους και πάνω από όλα γυμνάζεσαι στο σώμα αλλά και στο μυαλό».  

Πηγή φωτογραφιών: Capitano.gr