Μέσι-Μαρτίνες, όπως Τζόρνταν-Πίπεν

08:10 | 19/12/2022

Τι θα ήταν ο Μέσι αν δεν ήταν ο Εμιλιάνο Μαρτίνες; Άρθρο του Δημήτρη Καρυωτάκη.

Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης

Όλοι υποκλινόμαστε στο βασιλιά Μέσι που σήκωσε την κούπα στο Κατάρ με τους ανά τον κόσμο ποδοσφαιρόφιλους να λένε για τη δικαίωση ενός παίκτη που σαν αυθεντικός βασιλιάς απέκτησε το τρόπαιο που του έλειπε. Και ποιος μπορεί να πει κάτι επ’ αυτού; Μόνο ο Εμπαπέ είχε άλλη άποψη αλλά τι να σου κάνει κι αυτός ο έρμος, μέχρι που έβαζε τα πέναλτι καλά ήτανε, όταν άρχισαν οι άλλοι, εκεί ξεκινούσε το πρόβλημα για τη Γαλλία!

Αναμφισβήτητα ο τελικός των τελικών. Ότι πιο συναρπαστικό αμφίρροπο και αδιανόητο μπορούσες να παρακολουθήσεις, βέβαια από το σημείο που η Γαλλία εμφανίστηκε στο γήπεδο στο 69’. Γιατί μέχρι τότε παίζανε σαν τους ματιασμένους.

Κι επειδή πολύ κουβέντα γίνεται για το Μέσι καλό θα ήταν να σταθούμε στον πραγματικό πρωταγωνιστή της παγκόσμιας πρωταθλήτριας: Εμιλιάνο Μαρτίνες και ξερό ψωμί!

Αν δεν ήταν αυτός που θα βρίσκονταν σήμερα ο Μέσι και οι υπόλοιποι; Αν δεν γινόταν βράχος αδιαπέραστος όταν η ομάδα κατρακυλούσε κι όταν ο προπονητής της, ανεξηγήτως έκανε τα αδύνατα δυνατά για να ξαναβάζει τους αντιπάλους της ξανά στο παιγνίδι που θα βρισκόταν οι συμπατριώτες του; Να θυμηθούμε την επέμβαση στο ματς με την Αυστραλία στο 90+7, όταν σφράγισε την πρόκριση από τους ομίλους; Μήπως να ξεχάσουμε τις αποκρούσεις του στα πέναλτι με την Ολλανδία στα σουτ των Φαν Ντάικ και Βέγκχορστ, που έστειλαν τους Αργεντινούς στα ημιτελικά;

Μα ακόμα κι αν αυτά τα λησμονήσουμε, πως μπορούμε να μην αναλογιστούμε πως στην τελευταία φάση της παράτασης με τη Γαλλία, σαν σε πέναλτι χωρίς νάναι πέναλτι, απέκρουσε το τετ-α-τετ του Κόλο Μοανί και κράτησε στη ζωή όχι μόνο τους συμπαίκτες του αλλά και τα 46 εκατομμύρια συμπατριώτες του που θα πάθαιναν συγκοπή; Και βέβαια κερασάκι στην τούρτα το πρώτο κανονικό πέναλτι των Γάλλων στη διαδικασία ( μετά από εκείνα τα άπιαστα του Εμπαπέ) που έδωσαν το έναυσμα για την κατάκτηση του τροπαίου !

Συνήθως τα media, τα φώτα, οι φίλαθλοι εστιάζουν στον απόλυτο πρωταγωνιστή, σ’ αυτόν που βάζει τα γκολ, μοιράζει τις πάσες, ηγείται και δίνει το σύνθημα για τη νίκη. Ας το ξανασκεφτούμε όλοι γιατί υπάρχουν και αυτοί που δίνουν το έναυσμα για τη… μη ήττα. Εκείνοι που ορθώνουν το ανάστημα τους για να μην παραδοθούν. Που λένε τα μεγάλα όχι όταν πια εξαρτάται μόνο από εκείνους. Που πίσω από αυτούς υπάρχει το τέρμα και το τέλος. Σε αυτούς που δεν έχουν αγωνία πριν τα πέναλτυ. Που το βλέπουν σαν γιορτή και σαν τη στιγμή να πάρουν τη δόξα που τους αρμόζει.

Κι εδώ, στο πρόσωπο του Εμιλιάνο Μαρτίνες έχουμε έναν παίκτη που πήρε όλη την ομάδα στα χέρια του, ή μάλλον από τα γάντια του για να την οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου. Ένας παίκτης της Άστον Βίλλα, όχι για πολύ ακόμα, που αν δεν υπήρχε, πιθανόν ο Μέσι να μην έφτανε κάν στον τελικό. Και που η τρέλα του, ο ψυχισμός του, το ταμπεραμέντο του και η ιδιοσυγκρασία του, όπως φάνηκε με το ενσταντανέ με το αγαλματίδιο και τη βράβευση του, δεν καταλαβαίνει και δεν… μασάει με τίποτα !

Ναι καλός ο Μέσι, μύθος, GOAT, αλλά χωρίς τον Εμιλιάνο δεν θα μάθουμε ποτέ τι ψάρια θα έπιανε ο κοντός, αλλά ας όψεται το star system. Άλλωστε τι θα ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν χωρίς το Σκότυ Πίπεν;