NCAA-Draft: Έτσι γιγαντώνεται το ΝΒΑ

Η διάσημη λίγκα του NBA συγκεντρώνει τα βλέμματα των φίλων του μπάσκετ από όλον τον πλανήτη καθώς υπέρ ταλαντούχοι παίκτες, προπονητές και επιστήμονες που δουλεύουν γύρω από τον θαυμαστό αυτόν κόσμο συμβάλλουν στο να απολαμβάνουμε το καλύτερο θέαμα σε συνδυασμό με αγάπη για τον αθλητισμό.

Ωστόσο το NBA για να μπορέσει να λειτουργήσει με τον τρόπο που γνωρίζουμε εξαρτάται από άλλους οργανισμούς, είτε σε μεγαλύτερο (NCAA, Draft), είτε σε μικρότερο αλλά και πάλι σημαντικό βαθμό (G League).

Ας δούμε λοιπόν συνοπτικά ποιος είναι ο σκοπός ύπαρξης του καθενός, αλλά και πως όλοι μαζί συνεισφέρουν στην δημοτικότητα της πανίσχυρης λίγκας του κομισάριου Adam Silver.

Ξεκινώντας από την G League, η οποία ήταν και γνωστή ως NBDL (2001-2005) και ΝΒΑ D-League (2005-2017), μπορούμε να πούμε πως θεωρείται ένα πρωτάθλημα ‘’κατώτερων ταχυτήτων’’ από το NBA. Η D-League δημιουργήθηκε από τον πρώην κομισάριο David Stern, ο οποίος πήρε την NBDL των 8 ομάδων και την μετέτρεψε σε πρωτάθλημα β κατηγορίας για να μπορούν οι ομάδες του NBA να αναπτύσσουν ταλέντα και να τους δίνουν χρόνο συμμετοχής σε πραγματικές συνθήκες αγώνα. Στο τέλος της σεζόν 2013-2014 περίπου το 33% των παικτών του NBA είχαν αγωνιστεί είτε λίγο είτε πολύ στην D-League, ενώ τη σεζόν που διανύουμε 28 ομάδες του NBA από τις 30 διαθέτουν μια θυγατρική ομάδα στην G League.

Το όνομα άλλαξε την σεζόν 2017-2018 μιας και η εταιρεία Gatorade έγινε ο βασικός χορηγός του οργανισμού οπότε και το αρχικό της δεσπόζει στο τίτλο. Οι Wisconsin Herd με έτος ίδρυσης το 2017 είναι η ομάδα των Milwaukee Bucks στην G League. Oι παίκτες δεν υπογράφουν συμβόλαιο ατομικά με τις ομάδες αλλά με την ίδια την λίγκα. Τα ρόστερ απαρτίζονται από 12 παίκτες, με 10 ή λιγότερους να είναι από την G League ενώ 2 ή περισσότεροι να προέρχονται από το NBA. Οι τρόποι διαμόρφωσης των ομάδων ποικίλει: μπορεί να διαθέτουν παίκτες προηγούμενων ετών, παίκτες από τα ειδικά Draft που γίνονται από την G League αλλά και παίκτες που έχουν μια τοπική σύνδεση με την ομάδα, όπως για παράδειγμα να έχουν φοιτήσει σε κολέγιο κοντά στην έδρα της.

Τα Draft είναι βεβαίως ο κύριος τρόπος στελέχωσης των ομάδων με συχνό φαινόμενο επίσης να ενσωματώνονται αθλητές που έχουν γίνει waive από τις ομάδες του NBA ή έχουν υπογράψει two way contracts ή ακόμη και standard contracts με αυτές. Πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός πως πολλές ευρωπαϊκές ομάδες κορυφαίου επιπέδου στρέφουν την προσοχή τους προς την G League για να ανακαλύψουν παίκτες ‘’λαχεία’’ που παρά τα προσόντα τους δεν μπορούν να βρουν θέση στον μαγικό κόσμο. Τα λεφτά στην G League για τους παίκτες είναι ασφαλώς λιγότερα (19.000-28.000$) από το ΝΒΑ, ενώ στην ουσία όλοι εκεί αγωνίζονται για να πάρουν την ευκαιρία τους στο πάνω ράφι. Μέχρι και τη σεζόν 2017-2018 το 53% των παικτών του NBA είχε περάσει από την G League. Μέσα εκεί βρίσκονται παίκτες επιλογές πρώτου γύρου στα NBA Draft, παίκτες κατώτερων προσδοκιών αλλά και βετεράνοι παίκτες του NBA που είχαν μια μακρά καριέρα αλλά προσπαθούν να κάνουν την επάνοδο τους μέσα από την G League.

Από αυτήν προήλθαν και προπονητές που ανέπτυξαν εκεί τις πρώτες τους προπονητικές δεξιότητες όπως οι Quin Snyder (Utah Jazz), Luke Walton ( Sacramento Kings) και ο πρώην προπονητής των Kings, David Joerger. Μην ξεχνάμε και τον Nick Nurse που πέρυσι κατέκτησε το πρωτάθλημα με τους Toronto Raptors. Παίκτες όπως οι Blake Griffin, CJ McCollum, Rajon Rondo, Isaiah Thomas, Jabari Parker, Tony Parker, Marcus Smart, D’Angelo Russell, Danilo Gallinari, Zach LaVine, Milos Teodosic, Marcus Morris, Nerlens Noel, Brandon Jennings και Joakim Noah αγωνίστηκαν στην G League κατά την διάρκεια αποθεραπείας τους από τραυματισμούς προτού εισέλθουν και πάλι στο NBA.

Παραδείγματα παικτών που ξεχώρισαν, κατάφεραν να ξεφύγουν και να κερδίσουν μια θέση στο NBA είναι οι Pascal Siakam, Hassan Whiteside, J.J Barea, Danny Green, Matt Barnes, Shaun Livingston, Gerald Green, Chris Andersen και Marcin Gortat. Oι περισσότεροι γεύτηκαν και την απόλαυση της κατάκτησης του τίτλου με ενεργό ρόλο στις ομάδες τους. Σύμφωνα επομένως με πολλούς παίκτες, η G League με μια δόση χιουμοριστικής υπερβολής συγκρίνεται με την φυλακή, επειδή ένα κοινό σημείο ανάμεσα στα 2 είναι η θέληση σου να δραπετεύσεις και να ζήσεις είτε στον πραγματικό κόσμο είτε στο κόσμο του NBA.

Από την άλλη το NCAA (National Collegiate Athletic Association:Κολεγιακό Πρωτάθλημα) εξοπλίζεται με αίγλη και marketing που μπορεί να συγκριθεί με το NBA, χωρίς όμως να το προσπερνάει. Τα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα της Αμερικής συναγωνίζονται μεταξύ τους με σκοπό την κατάκτηση της πρώτης θέσης στο τουρνουά της March Madness. Τον Απρίλη κάθε χρόνου γίνεται το μεγάλο Final Four όπου οι φίλαθλοι των Κολεγίων δημιουργούν μια γεμάτη ενέργεια ατμόσφαιρα με το πάθος να είναι διάχυτο. Η διάρκεια του March Madness είναι περίπου 3 εβδομάδες και αποτελεί ένα από τα πιο εμπορικά αθλητικά γεγονότα των ΗΠΑ με τζίρο που μπορεί να φτάσει και το 1 δις δολάρια από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις πωλήσεις, τους χορηγούς και τις διαφημίσεις.

Το αξιοσημείωτο στο NCAA είναι πως οι προπονητές παίρνουν όλα τα χρήματα, με τους παίκτες να μην αμείβονται καθόλου, παρότι αποτελούν τους κύριους πρωταγωνιστές. Άρα οι προπονητές σε πολλές περιπτώσεις είναι και οι stars με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους Mike Krzyzewski, Bobby Knight και John Wooden. Υπάρχουν κόντρες κολεγίων που έχουν μακρά παράδοση και ιστορία όπως εκείνες των Duke – North Carolina, Kentucky – Louisville, UCLA – Arizona και Xavier – Cincinnati. Τα παιχνίδια στην τελική φάση είναι νοκ άουτ με αποτέλεσμα όλα να κρέμονται από μια κλωστή και να είναι τελείως αμφίρροπα. Υπάρχουν και αρκετές διαφορές στον τρόπου του παιχνιδιού σε σχέση με το NBA, με άλλους κανονισμούς και σκεπτικό πίσω από αυτούς.

Βασικότερες είναι η διάρκεια του παιχνιδιού (40 λεπτά που χωρίζεται σε δύο 20λεπτα), η διάρκεια της επίθεσης (35 δευτερόλεπτα), τα φάουλ έως την αποβολή (5),και οι 6 παίκτες που επιτρέπεται να παρίστανται (4 αμυντικοί, 2 επιθετικοί) κατά την διάρκεια της εκτέλεσης ελεύθερης βολής. Απώτερος στόχος των παικτών του NCAA είναι να αγωνιστούν στη συνέχεια σε μια ομάδα από τις 30 του NBA και να υπογράψουν το πρώτο τους επαγγελματικό συμβόλαιο. Ο δρόμος για να επιτευχθεί αυτό είναι μέσω των NBA Draft.

Τo NBA Draft χρονολογείται από το μακρινό 1947, και σε αυτό ομάδες του NBA μπορούν να ενσωματώσουν παίκτες που είναι διαθέσιμοι και πρόθυμοι να αγωνιστούν στην λίγκα. Συνήθως πρόκειται για πρώην παίκτες κολεγίων, αλλά μπορούν να συμμετέχουν και παίκτες που προέρχονται από κάθε γωνιά της Γης. Συνήθως γίνεται στα τέλη του Ιούνη, οπότε και δεν υπάρχουν αγωνιστικές υποχρεώσεις. Από το 1989 γίνεται σε δύο γύρους, με αποτέλεσμα να έχουμε 60 επιλογές παικτών από τις 30 ομάδες (2 παίκτες στην καθεμία χωρίς να υπολογίζονται οι ανταλλαγές που γίνονται ή οι ειδικές συμφωνίες). Ομάδες που βρέθηκαν στις 4 χειρότερες θέσεις, μπαίνουν σε μια διαδικασία λοταρίας, με εκείνες που είχαν τα 3 χειρότερα ρεκόρ να έχουν ακριβώς ίδιες πιθανότητες να λάβουν το πολυπόθητο No.1 pick, με την ομάδα με το 4ο να έχει οριακά λιγότερες. Οι υπόλοιπες ομάδες μετά τα 4 πρώτα picks επιλέγουν με τη σειρά που ήταν το ρεκόρ τους από το χειρότερο προς το καλύτερο.

Προκειμένου να ενισχυθεί η διαφάνεια, η λοταρία διεξάγεται ενώπιον τηλεοπτικής μετάδοσης του ESPN, με εκπροσώπους των ομάδων να παρίστανται καθ’ όλη την διάρκεια. Αρχικά στα Drafts δεν επιλέγονταν μη Αμερικάνοι παίκτες με την αρχή να γίνεται με τον Mychal Thompson από τις Μπαχάμες το 1978. Tim Duncan, Michael Olowokandi, Pau Gasol ακολούθησαν με τον Yao Ming να γίνεται έπειτα ο πρώτος διεθνής παίκτης που έγινε επιλογή στο No.1 από τους Rockets το 2002. Οι Bogut, Bargnani,Bennett, Towns, Simmons και Ayton έδειξαν πως πλέον οι ομάδες δεν διστάζουν να διαλέξουν παίκτες που δεν προέρχονται από την Αμερική στην πρώτη θέση. To 2003 κατά πολλούς ήταν το καλύτερο draft στην ιστορία καθώς τότε εισήχθησαν στον επαγγελματικό αθλητισμό οι Lebron James, Carmelo Anthony, Dwyane Wade και Chris Bosh. Σπουδαία No.1 Draft ήταν και οι Magic Johnson (1979), Olajuwon (1984), David Robinson (1987), Shaquille O’ Neal (1992), Allen Iverson (1996), Derrick Rose (2008), Blake Griffin (2009) και Anthony Davis (2012). Hall of famers που δεν άκουσαν το όνομα τους πρώτο εκείνη την βραδιά ήταν οι Michael Jordan (No.3-1984), Kobe Bryant (No.13-1996), Dirk Nowitzki (No.9-1998) και ο δικός μας Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος επελέγη μόλις 15ος το 2013.

Όπως γίνεται αντιληπτό οι επιλογές πολλές φορές έχουν ρίσκο και το πως θα αποδώσει ένα ‘’καλό με υψηλό ταβάνι ή όχι τόσο γνωστό ταλέντο’’ στο μέλλον εξαρτάται από πολυάριθμους και αστάθμητους παράγοντες. Οι πιο αποτυχημένες επιλογές των General Managers και Προπονητών των ομάδων στα Drafts για την πρώτη θέση βάσει αποτελέσματος και ιστορίας είναι οι Anthony Bennett (2013), Greg Oden (2007), Kwame Brown (2001). Από την άλλη οι καλύτερες επιλογές που έγιναν στην ιστορία σε χαμηλότερο νούμερο προτεραιότητας για pick ήταν οι Paul Pierce (No.10-1998), Toni Kukoc (No.29-1990), Luis Scola (No.55-2002), Steve Nash (No15-1996), Draymond Green (No.35-2012), John Stockton (No.16-1984), Tony Parker (No.28-2001), Dennis Rodman (No.27-1986) και ο Αργεντίνος Manu Ginobili (No.57- 1999). Ο Zion Williamson, το No.1 Draft της σεζόν 2019-2020 από τους New Orleans Pelicans, δεν έχει αγωνιστεί ούτε λεπτό μέχρι και την στιγμή που γράφεται το άρθρο, με πολλούς ΝΒΑ fans να ανυπομονούν να τον παρακολουθήσουν εν δράσει μιας και θεωρείται ένα από τα καλύτερα No.1 pick των τελευταίων ετών με πολύ υψηλές προσδοκίες.

Πηγή φωτογραφίας: nba.com