«Αν δεν θέλει να κερδίζει ο Σαμαράς με Μουντιάλ και Euro, τότε ποιος θέλει;»

Σε μεγάλη συνέντευξη στο SPORT24, ο Νίκος Νιόπλιας ξετυλίγει το κουβάρι της καριέρας του και περιγράφει ιστορίες από όσα έζησε. Τι λέει για τον περσινό και φετινό ΟΦΗ, το πρότζεκτ της Κρητικής ομάδας, την πορεία στο πρωτάθλημα, αλλά και τον Γκέραρντ.

Ιδού αποσπάσματα της συνέντευξης:

Το πάθημα που πρέπει να γίνει μάθημα

Σε αγωνιστικό επίπεδο, η περσινή σεζόν ήταν δύσκολη για όλες τις ομάδες. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Αν δεν έχεις κάποιον Άραβα να σε σώσει, τότε δεδομένα δυσκολεύεσαι. Οι μόνοι που κρατήθηκαν καλά ήταν οι Άγγλοι και οι Γερμανοί. Διότι έχουν οργανώσει εξαιρετικά το ποδόσφαιρό τους.

Επιστρέφοντας στα του ΟΦΗ, σίγουρα ήταν μία δύσκολη χρονιά. Δεν ξεκινήσαμε καλά και αν σε πάρει ο κατήφορος, είναι δύσκολο να επανέλθεις. Η μία ήττα φέρνει την άλλη. Είχαμε και τραυματισμούς κι αυτό δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Τελικά σωθήκαμε στο τέλος, αλλά το πάθημα πρέπει να μας γίνει μάθημα. Τίποτα δεν είναι εύκολο, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και γενικότερα στη ζωή. Όλοι έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας.

Στον ΟΦΗ κοιτάζουμε πάντα ψηλά

Σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, θα πρέπει ως ΟΦΗ να παρουσιάσουμε μία σταθερότητα αγωνιστικά. Διότι πολύ εύκολα πήγαμε Ευρώπη, αλλά το δύσκολο είναι να διατηρηθούμε στο υψηλότερο επίπεδο. Πρέπει να γίνει με αργά και σταθερά βήματα.

Η αλήθεια είναι πως πέρυσι μας είχαν για τελειωμένους. Δεν γίνεται να κάνεις 10 σερί ήττες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Αλλά τελικά καταφέραμε να αποφύγουμε τον υποβιβασμό. Κι αφού τα καταφέραμε, βλέπουμε με μεγάλη αισιοδοξία το μέλλον.

Ως ΟΦΗ, δεν αισθανόμαστε πως έχουμε πραγματοποιήσει κάποια εντυπωσιακή πορεία τη φετινή σεζόν. Είμαστε πολύ προσγειωμένοι. Κάνουμε μία σταθερή πορεία. Κοιτάζουμε πάντα ψηλά.

Γιατί μην νομίζεις πως κι εδώ ήταν όλα ρόδινα το καλοκαίρι. Μας είχαν υποψήφιους για υποβιβασμό. Μας αμφισβητούσαν, αλλά εμείς έχουμε έναν συγκεκριμένο στόχο. Στηριζόμαστε στο πλάνο μας.

Δεν θα μας δεις να μιλάμε ούτε για τους αντιπάλους, ούτε για τη διαιτησία. Αλλά είναι δεδομένο πως θέλουμε να κερδίζουμε. Επειδή δεν μιλάμε δεν σημαίνει πως δεν θέλουμε να κερδίζουμε. Πώς γίνεται να μην θέλουμε να κερδίζουμε; Αφού σε όλη μας τη ζωή μάθαμε να κερδίζουμε. Άμα δεν θέλει να κερδίζει ο Γιώργος Σαμαράς με δύο παρουσίες σε Μουντιάλ και σε Euro, τότε ποιος θέλει;

Το πολύ θετικό φέτος δεν είναι απλά ότι δεν χάνουμε εύκολα, αλλά είμαστε πολλές φορές 50-50 ή 60-40 απέναντι σε δυνατές ομάδες για να πάρουμε ακόμα και τη νίκη. Αν εξαιρέσουμε τον αγώνα με τον Άρη, σε όλα τα υπόλοιπα ήμασταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί.

Το 3-3 με την ΑΕΚ είναι ένας πραγματικός άθλος. Πολλοί λένε πως η ΑΕΚ έπαιζε με 10 παίκτες, αλλά με 10 παίκτες μας έβαλε δύο απ’ τα τρία γκολ. Άρα κι εκείνοι μετά το 3-1 ταρακουνήθηκαν και ήρθε αυτό το σπουδαίο αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι πως το φετινό καλοκαίρι άρχισε με αρκετή αμφισβήτηση από τον κόσμο. Αλλά εμείς εξ αρχής είχαμε θέσει ως στόχο να χτίσουμε μία ομάδα που θα είναι έτοιμη στην αρχή του πρωταθλήματος.

Ένα μείγμα καλών παικτών από την περσινή ομάδα και νέων που θα έρθουν για να κουμπώσουν άμεσα. Το ζήτημα για εμάς είναι να παρουσιάσουμε μία σταθερότητα. Να υπάρχει μία αγωνιστική ισορροπία στην ομάδα.

Δεν τσακώνομαι και λειτουργώ σίγουρα πιο μυαλωμένα

Η επιτυχία φέρνει επιτυχία. Αλλά το σπουδαιότερο απ’ όλα είναι η εμπειρία. Διότι πλέον σκέφτομαι διαφορετικά σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Έκανα λάθη επειδή ήθελα να κρατηθώ στο ποδόσφαιρο. Πλέον, είναι όλα πιο εύκολα. Δεν τσακώνομαι και λειτουργώ σίγουρα πιο μυαλωμένα. Όπως ωριμάζουν οι παίκτες, έτσι ωριμάζουν και οι προπονητές. Εδώ ωριμάζουν οι μπαμπάδες. Στα 20 τσακώνεσαι με όλους, στα 30 επιλέγεις με ποιον θα τσακωθείς. Στα 50, δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να τσακωθείς, παρά μόνο με επιχειρήματα. Φτάνει κάποια στιγμή, λοιπόν, που δεν έχεις πλέον να αποδείξεις τίποτα. Ενώ στην αρχή αισθάνεσαι πως όλοι είναι εναντίον σου. Αυτά είναι βλακείες.

Γνωρίζω πως πολλές φορές η λέξη “διαχειριστής” χρησιμοποιείται υποτιμητικά. Ξέρεις τι κάνουν τώρα, όμως, οι προπονητές; Βάζουν τους συνεργάτες να κάνουν την προπόνηση. Αλλά ο προπονητής δεν παύει να είναι γνώστης, γιατί αυτός βγάζει την προπόνηση. Δες πόσοι κάνουν προπόνηση εδώ μέσα και πόσους συνεργάτες έχουμε.

Ένα σημαντικό κομμάτι είναι να αντιλαμβάνεσαι αυτό που βλέπεις την ώρα του αγώνα. Όλη η δουλειά της εβδομάδας βγαίνει εκεί. Πού να ξέρει ο άλλος τι έκανες όλη τη διάρκεια της εβδομάδας; Έχεις τη διορατικότητα; Έχεις την ικανότητα να διαβάζεις το παιχνίδι; Για μένα η διαχείριση είναι σημαντικό πράγμα.

Και είναι λάθος, είναι βλακεία αυτό που λένε πολλοί, ότι είναι κακό να είσαι διαχειριστής. Ξέρεις τι παίκτες έχουν όλοι αυτοί και πόσα αντέχουν; Γιατί ήταν ο Φέργκιουσον μεγάλος προπονητής; Ήταν κανείς πάνω από τον Φέργκιουσον;

Μία φορά ήμουν σε ένα γκαλά προπονητών Champions League και ο Πλατινί, που ήταν τότε πρόεδρος της UEFA, τους ρωτούσε πώς διαχειρίζονται τους παίκτες. Και ο καθένας έλεγε διαφορετικά πράγματα ανάλογα τη χώρα που ήταν.

Ο Φέργκιουσον είπε πως “πάνω από μένα δεν είναι κανένας”. Ο Γκουαρδιόλα, το θυμάμαι σαν τώρα, σχολίασε πως “στις μεσογειακές χώρες ο παίκτης είναι πιο πάνω από τον προπονητή επειδή οι Ισπανοί έχουν ως είδωλα τους παίκτες κι όχι τον προπονητή”.

Είναι ανάλογα τη χώρα. Οπότε καταλήγουμε και πάλι στη διαχείριση. Και εγώ τα κρατούσα αυτά μέσα μου. Γι’ αυτό λέω: εμπειρία να έχεις, να μαθαίνεις.

Ο Γκέραρντ

Τι ιστορία να πρωτοπώ με τον Γκέραρντ. Ήμασταν μαζί 15 χρόνια. Ήταν ο άνθρωπος που με ανέδειξε και έφτασα στο σημείο να είμαι ο αρχηγός της ομάδας. Έγινα το δεξί του χέρι. Θυμάμαι όταν έπαθα χιαστό και χρειάστηκε να μείνω εκτός για ένα χρόνο, ερχόταν κάθε μέρα από το σπίτι μου. Κάθε μέρα. Έπινε ένα ποτήρι ουίσκι και έτρωγε ένα πορτοκάλι.

Επίσης, κάποια στιγμή είχαμε παίξει ένα τουρνουά στα Μάλια. Εγώ δεν συμμετείχα στην αποστολή. Είχα μείνει πίσω για λόγους ξεκούρασης. Τότε, είχε πει στους παίκτες πως αν πάμε καλά, θα δώσει ρεπό. Επιστρέφουν από τον αγώνα και γύρω στις 12 το βράδυ με παίρνει τηλέφωνο. "Έλα, Γκέραρντ εδώ. Στις 4 έχουμε προπόνηση". "Τι 4 η ώρα;", του λέω. "Το πρωί", μου απαντά και μου το κλείνει.

Μαζεύω την ομάδα, πηγαίνουμε στο ΒΑΚ και κάποια στιγμή εμφανίζεται. "Μίστερ, τι ώρα θα κάνουμε προπόνηση", του λέω. "Δεν έχουμε προπόνηση, φύγετε", μου απαντά. Καψώνι κανονικό (σ.σ. γέλια). Έκανε διάφορα τέτοια. Και θυμάμαι πως μου έλεγε: "Όταν γίνεις προπονητής πρέπει να έχεις καλά αποδυτήρια. Αν έχεις καλά αποδυτήρια, όλα θα γίνουν".

Η Εθνική και ο φαν Σιπ

Όταν ήμουν Ομοσπονδιακός τεχνικός στις μικρές εθνικές ομάδες ήταν κι αλλιώς η Ομοσπονδία. Μου είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη. Θυμάμαι τότε ότι κυρίως οι Παναθηναϊκοί, οι ΑΕΚτζήδες έβριζαν τον πρόεδρο της ΕΠΟ, Βασίλη Γκαγκάτση. Να ξέρεις ότι δεν υπήρχε πιο κύριος στην οργάνωση των μικρών Εθνικών ομάδων.

Την πρώτη ημέρα που ήρθε ο Μήτρογλου δεν είχαμε ούτε μπάλες, ούτε κάλτσες, ούτε τίποτα. Του είχαμε δώσει κάποιες τρύπιες κάλτσες να φορέσει.

Τότε είχα ζητήσει να μπει και το όνομα των ποδοσφαιριστών στο πίσω μέρος της φανέλας. Κάτι πρωτόγνωρο. Εδώ στην Ανδρών δεν υπήρχε, πόσο μάλλον στις μικρότερες εθνικές. Αλλά οι επιτυχίες μας βοήθησαν να βελτιωθούμε ακόμη περισσότερο.

Πήγαμε στον τελικό του Euro 2007 με τη Νέων, την επόμενη χρονιά ανέλαβα την Ελπίδων, κάναμε και εκεί εξαιρετική δουλειά. Έβλεπαν πράγματα σε εμένα και με εμπιστεύονταν.

Γι’ αυτό το λόγο όχι μόνο δεν έχω πρόβλημα με τον κ. Γκαγκάτση, αλλά τον ευχαριστώ. Διότι ό,τι ζητούσα, έκανε τα πάντα για να το φέρει εις πέρας. Πηγαίναμε σε όλη την Ελλάδα, κάναμε προεπιλογές και δεν μας ξέφευγε ούτε ένας παίκτης.

Λένε αρκετοί ότι πρώτος ο Σάντος μπήκε σε αυτή τη λογική με τα κλιμάκια. Η αλήθεια είναι πως πρώτοι το κάναμε εμείς και πάλι μέσω… Πορτογαλίας.

Γιατί το 2005 είχα πάει σε ένα συνέδριο στη Λεμεσό και συνάντησα τον Πάουλο Σόουζα, ο οποίος ήταν Τεχνικός Διευθυντής των μικρών εθνικών ομάδων της Πορτογαλίας. Μου εξήγησε αναλυτικά όλο το πλάνο τους και μετά επέστρεψα στην Ελλάδα και μαζί με τον συνεργάτη μου, Μιχάλη Ιορδανίδη το βάλαμε μπροστά και το κάναμε κι εμείς. Μετά ήρθε το 2010 ο Σάντος, αλλά εγώ το ήξερα από το 2005.

Πλέον, μπορεί να μην ασχολούνται το ίδιο με τις μικρές εθνικές ή να μην υπάρχουν τα αντίστοιχα εφόδια. Δεν γνωρίζω τι ισχύει τώρα. Την εποχή που ήμουν εγώ, ήταν θετικό που είχαμε και μία Εθνική Ανδρών που πρωταγωνιστούσε και ίσως έπαιξε κι αυτό το ρόλο του.

Εμένα μου αρέσει η Εθνική του Φαν Σιπ. Με βάση το υλικό, τα πάμε καλά. Βλέπω μία υγεία. Παίζει ο ένας για τον άλλον. Το ζουν.

Μπορεί να μην έχουμε την ποιότητα του παρελθόντος, αλλά έχουμε καλούς ποδοσφαιριστές. Λάθη θα γίνουν. Όλοι κάνουμε λάθη. Ειδικά όταν παίζεις απέναντι σε παίκτες όπως ο Ίσακ, ο Ιμπραχίμοβιτς ή ο Μοράτα.

Σίγουρα βρισκόμαστε σε μία δύσκολη φάση επειδή καταποντιστήκαμε και παίζουμε πλέον με πιο δυνατούς αντιπάλους. Παλαιότερα, η πιο δυνατή ομάδα ήμασταν εμείς. Τώρα έχεις ομάδες όπως η Ισπανία και η Σουηδία που δεν λείπουν από τις μεγάλες διοργανώσεις.

Η νίκη είναι συνήθεια. Χτίζεις με τη νίκη. Ωστόσο, για εμένα το πιο σημαντικό είναι να βλέπω υγεία. Δεν με ενδιαφέρει αν χάσουμε ή αν θα κερδίσουμε.

Ο καυγάς και τα f@ck off του Σισέ

Έχω μία καλή ιστορία με τον Σισέ που τη θυμάμαι μέχρι και σήμερα. Να ξέρετε, σε κάθε προπόνηση υπάρχουν εντάσεις, διαμαρτυρίες. Πριν από λίγο διάστημα, στην προπόνηση του ΟΦΗ υπήρξε μία έντονη λογομαχία μεταξύ δύο παικτών. Εγώ καθόμουν, τους έβλεπα και όταν τελείωσαν τους είπα "τελείωσε για εσάς η προπόνηση, φύγετε", ώστε να μην υπάρξει μεγαλύτερη ένταση.

Σε μία τέτοια παρόμοια φάση στον Παναθηναϊκό παίζαμε το καθιερωμένο προπονητικό διπλό. Και λέει ο Σαριέγκι στον Σισέ ότι το γκολ του ήταν οφσάιντ.

Αρχίζει ο Σισέ τα "f@ck off" και τους στέλνω και τους δύο στα αποδυτήρια. Σε δέκα λεπτά είχε έρθει ο πρόεδρος από την Ομόνοια στην Παιανία.

Φοβόταν ότι θα γίνει χαμός επειδή έδιωξα τους συγκεκριμένους παίκτες. Θα τσακωθεί ο Σισέ και τα λοιπά. Τελικά δεν συνέβη τίποτα. Απλά δεν μου μιλούσε ο Σισέ για 15 ημέρες (σ.σ γέλια). Επειδή είναι εγωιστής.

Πηγή: SPORT24