Ο κόσμος του ΟΦΗ προσφέρει πολλά και δεν εισπράττει τίποτα!
Οι φίλαθλοι του ΟΦΗ ζουν μαρτυρικά το βίωμα ενός αγωνιστικού εφιάλτη - Άρθρο του Δ. Καρυωτάκη.
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Προσπαθώ από το βράδυ του Σαββάτου να μπω στα παπούτσια του οπαδού του ΟΦΗ που ψάχνει λόγο, είτε να κάνει το πιο δύσκολο, να πάρει το όχημα του και να πάει στο Παγκρήτιο για να δει την ομάδα του είτε το πιο εύκολο, να κάτσει μπροστά από την τηλεόραση και να της αφιερώσει 1,5 ώρα.
Αξίζει; Εχει κάποιο νόημα να συνδεθεί με τη φετινή ομάδα, να πάει να αγοράσει αναμνηστικά για τα 100χρονα, να μπει στο πετσί του όποιου αγώνα δίνει, όταν το μόνο που έχει να του προσφέρει, είναι πίκρα, τσατίλα, αγανάκτηση, απογοήτευση, δηλαδή τοξικά συναισθήματα που είναι το μόνο που δεν θέλει είναι να του χαλάνε το σαββατοκύριακο;
Προσπαθώ να σκεφτώ έναν, στην κυριολεξία, έναν λόγο, που θα μπορούσε να με ελκύσει αυτό το αποκρουστικό θέαμα που προσφέρει ο ΟΦΗ για να χαλάσω τη ζαχαρένια μου και να εξακολουθώ να σπαταλάω ώρες μαζί της και δεν βρίσκω.
Όλο και περισσότερο συναντώ φίλους και γνωστούς στο δρόμο που μου λένε πως αγόρασαν εισιτήρια διαρκείας και δεν πάνε στο γήπεδο ξενερωμένοι από την εικόνα της. Άλλοι πάλι έχουν άρνηση να τη δουν από την τηλεόραση αφού έχουν χάσει την ψυχική επαφή μαζί της, θεωρώντας αυτό το αποστεωμένο σύνολο πως είναι το φανταξό του ΟΦΗ, μια ομάδα καρικατούρα που δεν μπορεί να αλλάξει δύο μπαλιές, να κάνει μια φάση, να αποτρέψει τον αντίπαλο από το να κάνει πάρτι στην κατ’ ευφημισμόν έδρα της.
Δυστυχώς η συγκυρία του γιορτασμού των 100 χρόνων της ομάδας, συμπίπτει με αυτό το ψεύτικο προσωπείο μιας ομάδας που το μόνο που μας προκαλεί είναι αποστροφή από το να συναντηθούμε μαζί της. Οι φίλαθλοι κι οπαδοί της ζουν μαρτυρικά το βίωμα ενός αγωνιστικού εφιάλτη που κάθε ραντεβού στο στοιχειωμένο Παγκρήτιο είναι ένα τεστ για την υπομονή και την αντοχή τους. Κάθε αγωνιστική μακριά απ’ αυτό γεννά την ελπίδα πως μόνον από εκεί (στα εκτός έδρας παιγνίδια) μπορούμε να κλέψουμε βαθμό ή βαθμούς και κάθε εντός έδρας αναμέτρηση όλο και περισσότερο ένα προσωπικό χειρόφρενο μας πιέζει από το να κατεβούμε στο γήπεδο και να την υποστηρίξουμε.
Αυτός ο μήνας που αρχίζει από σήμερα ας σημάνει επιτέλους μια αφύπνιση για όλους όσοι υπηρετούν την ομάδα γιατί αυτοί την έφτασαν στον πάτο, αυτοί θα πρέπει να την σηκώσουν. Εμείς οι υπόλοιποι αν δεν τραβάμε τα μαλλιά μας, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά κι ευχόμαστε και πάλι από το Θεό (αν παρ ελπίδα δεν παρακολουθεί τον ΟΦΗ για να μην εξοργιστεί κι Αυτός) να βάλει και φέτος το χέρι του. Μα ως πότε πια… σώνει!
