Ο Παναθηναϊκός θα ήθελε τον Κάτας στο παρκέ

Μ’ έναν μαγικό τρόπο να ξανάπιανε την άκρη του νήματος της αθλητικής του καριέρας, που κόπηκε απότομα, άδοξα και άδικα, πριν 21 χρόνια. Το τριφύλλι στο στήθος δεν του φερε γούρι. Μαράθηκε απότομα · ξεράθηκε και ξέρανε την καριέρα και τις φιλοδοξίες του.

Να όμως που στου κύκλου τα γυρίσματα, θα ξανασυναντήσει τον παλιό του εαυτό, συνεργαζόμενος ξανά με παλιούς καλούς του φίλους, από άλλα πόστα. Και πάνω στο προπονητικό κοστούμι, εύχεται κι ελπίζει το έμβλημα της ομάδας, της οποίας ήταν μέλος για δύο σεζόν (1999-2000, 2000-2001 – επί της ουσίας μόνο την πρώτη ήταν μάχιμος), να ανθίσει και να του φέρει γούρι.

“Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια” και “Εκεί που σας αγαπάνε να πηγαίνετε όχι και πολύ συχνά, εκεί που σας μισούν, μην πάτε ποτέ”: Μια ελληνική παροιμία μπλεγμένη με μία εβραϊκή είναι το... πρελούδιο της νέας θητείας που ξεκινά – ως τεχνικός πλέον– ο Όντεντ Κάτας στον Παναθηναϊκό.

Φίλτρο νεότητας δεν μπορεί να καταπιεί, βεβαίως, για να συνδράμει και αγωνιστικά για κανένα δεκάλεπτο, παίρνοντας πίσω το αίμα που του ρούφηξε η ατυχία πριν δυο (και κάτι) δεκαετίες, εις διπλούν: Όταν το 1998, το lockout του στέρησε το όνειρο του NBA με τους New York Knicks και μια τριετία μετά όταν ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο έγραψε άρον άρον το πικρό φινάλε, “σκοτώνοντας” τον καλαθοσφαιριστή που είχε μέσα κι απ’ έξω του.

Καλείται ωστόσο να έχει γερό στομάχι, καταπίνοντας... σπαθιά, κάτι που δεν κατάφερε να κάνει ο προκάτοχός του Γιώργος Βόβορας.

Το κομβικής σημασίας καλοκαίρι του 2012 σε πολιτικό επίπεδο απετράπη το Grexit, σε αθλητικό εντούτοις συνετελέσθη το “Ζοts - exit”. Δεκατρία (13) χρόνια γάμου κατέληξαν σε ένα βουβό και συνάμα ηχηρό διαζύγιο: Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς αποτέλεσε παρελθόν (αν και ο μύθος του και οι επιτυχίες του – μαζί με τα πνεύματα των αδελφών Γιαννακόπουλων- πάντα θα αιωρούνται πλάι στα λάβαρα στην οροφή του “Νίκος Γκάλης”). Έφυγε για πάντα (;), αφήνοντας πίσω του όχι ακριβώς “καμένη γη”: Από τότε μέχρι και σήμερα, θαρρείς πώς στον πάγκο του “εξάστερου” τοποθετήθηκαν... καρφιά! Με εξαίρεση τον Αργύρη Πεδουλάκη (τον πρώτο ενάμιση χρόνο που διαδέχθηκε τον Ζοτς) και τον Τσάβι Πασκουάλ, ελάχιστοι άντεξαν ή μπόρεσαν να υποδυθούν τον ρόλο του... φακίρη!

Γιατί πρέπει να είσαι τρόπον τινά... θαυματοποιός για να καλύψεις τις απαιτήσεις του “καλομαθημένου” (ελέω των πρεσβύτερων και αείμνηστων Γιαννακόπουλων) πράσινου κοινού, αλλά και να σηκώσεις το ειδικό βάρος μιας φανέλας που σέρνει αμέτρητες κούπες στο διάβα της ιστορίας της.

Δέκα (πράσινες) πληγές και Δέκα (καταπράσινες) Εντολές

Ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1999, την ίδια περίοδο που ένας άλλος παίκτης, εξίσου “εγκεφαλικός”, γινόταν μέλλον της παναθηναϊκής οικογένειας: Η ποδοσφαιρική έκδοση του Όντεντ Κάτας ήταν ο Ρενέ Χένρικσεν, μόνο που ο Ισραηλινός ήταν πολύ πιο δημιουργικός στο παιχνίδι του από τον Δανό λίμπερο.

Αν ο Όντεντ Κάτας ήταν πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης, δικαιωματικά θα ήταν ο... Μωυσής: Αρχικά, μια και εκ πατρός έλκει την καταγωγή του από την Αίγυπτο.

Αφήνοντας την αλληγορία να ξεχυθεί στον αιφνιδιασμό και να αντιστραφεί νοηματικά, ο 46χρονος τεχνικός θα επιφορτιστεί το δύσκολο έργο του να γιατρέψει “Δέκα (πράσινες) Πληγές”: Οι εννιά είναι τα χρόνια της απουσίας του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς · και η μία, η πιο νωπή, είναι εκείνη της απομάκρυνσης απ’ το διοικητικό προσκήνιο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Συν τοις άλλοις, ο Κάτας θα καταφύγει για δεύτερη φορά στην ξενιτιά, στην Αθήνα, που ετούτη τη φορά αποτελεί μια διαφορετική, σύγχρονη (αγωνιστική) εκδοχή της ... “γης Μαδιάμ”: Και σε συνεργασία με τον άλλοτε συμπαίκτη του Φραγκίσκο Αλβέρτη, τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον επιστήθιο φίλο και κουμπάρο του Γιώργο Καλαϊτζή, θα προσπαθήσουν να συντάξουν τον δικό τους (ιερό και απαράβατο) “Δεκάλογο”, τις “Δέκα Εντολές” που θα χαράξουν στις πράσινες πλάκες του ΟΑΚΑ, έναν νέο ηθικό κώδικα για την ανάνηψη και τον σταδιακό και ομαλό αγωνιστικό εξαγνισμό του Παναθηναϊκού.

Το ραβδί και η... οφθαλμαπάτη στην έρημο!

Τη μπαγκέτα του οργανωτή, που άφησε πίσω του ο Νικ Καλάθης και ουδείς έχει τολμήσει να πιάσει στα χέρια του, ο Όντεντ Κάτας δεν θα την αναλάβει: Η φανέλα με το νούμερο “14” από το καλοκαίρι του 2001 μπήκε στην ντουλάπα του και δεν ξαναβγαίνει.

Δεν γνωρίζουμε εάν σε κάποια απ’ τις τσέπες του σακακιού του κρύβει κάποιο μαγικό... ραβδί: Και κάτι τέτοιο να συνέβαινε, σε ένα εξάμηνο είναι αδύνατο να χτυπήσει (και να ταράξει στην τελική)– ακόμα και κατ’ εντολή Θεού – τα νερά της Euroleague, επαναφέροντας τους “πράσινους” - σίγουρα όχι «αβρόχοις ποσίν» - στην γη της Επαγγελίας! Ίσως περάσει πολύς καιρός έως ότου σπάσουν τα δεσμά με την σκλαβιά των αποτυχιών. Ποτέ δεν ξέρεις, βέβαια. Και ποτέ μην λες ποτέ.

Μια δεκαετία μακριά από Final Four στην πράσινη (μπασκετική) ψυχοσύνθεση ισούται με τέσσερις δεκαετίες δίψας και (άσκοπης) περιπλάνησης σε μία ... έρημο στασιμότητας (με κινούμενη άμμο!), όπου οι μνήμες και οι ξεθυμασμένες γεύσεις που κατακάθονται στον ουρανίσκο, απ’ το νέκταρ της παγωμένης σαμπάνιας των επιτυχιών, ξεγελούν πρόσκαιρα το μυαλό, δημιουργώντας ... οφθαλμαπάτες!

Πράσινη κούπα, τυλιγμένη σε ένα “κίτρινο χαλί” λατρείας

Στην τελευταία του σεζόν ως αθλητής ο Κάτας πρόλαβε να ράψει το δεύτερο (ευρωπαϊκό) αστέρι του Παναθηναϊκού, “θυσιάζοντας” τα συναισθήματά του για την αγαπημένη του Μακάμπι Τελ Αβίβ, στον τελικό της Θεσσαλονίκης.

Το ημερολόγιο έγραφε 20 Απριλίου του 2000. Ημέρα Πέμπτη, δυο μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου, τρεις πριν απ’ την Κυριακή τον Βαΐων.

Ήταν η πιο χαρούμενη και συνάμα η πιο στενάχωρη βραδιά της βραχύβιας πορείας του ως καλαθοσφαιριστής. Για να φτάσει στο σημείο να “δολοφονήσει” το θυμικό του και να είναι εκ των κορυφαίων της χρονιάς και του τελικού (ενώ είχε πάρει την κρυάδα της παρθενικής του σεζόν μακριά από την πατρίδα του), ο Κάτας ξεπέρασε τα όριά του, με το να υποστεί και να υπομείνει τα “καψώνια” του νεοφερμένου (όπως κι εκείνου) Ομπράντοβιτς: Όσο έκλαψε έκλαψε, όσο ήταν νωρίς.

Αμέσως μετά τον τελικό, ο Όντεντ Κάτας έζησε μία απ’ τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής του. Ενώ ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα, οι οπαδοί της Μακάμπι έστρωσαν ένα απέραντο, “κίτρινο χαλί” αγάπης και λατρείας προς το πρόσωπό του.

Οι συμπατριώτες του τού φόρεσαν ένα άλλο μετάλλιο, σπάνιο, ανεκτίμητης αξίας.

Ιδού τα γεγονότα όπως τα εξιστόρησε ο ίδιος πέρσι τον Απρίλιο στο Eurohoops:

“Όταν κοιτάμε πίσω, δεν μιλάμε για τρόπαια, για χρήματα. Αν με ρωτήσεις να διαλέξω μια στιγμή, πάντα θα διαλέξω όσα έγιναν στο αεροδρόμιο. Όλοι θα τα θυμόμαστε. Όσοι ήμασταν σε εκείνο το πούλμαν θα το θυμόμαστε. Για πάντα.

Πήγαμε εκεί. Δεν ήταν μόνο εκατοντάδες, ήταν χίλια άτομα, πολλοί · ένα κίτρινο χαλί από φίλους της Μακάμπι και μετά το πούλμαν σταμάτησε.

Εγώ πήρα την τσάντα μου και ο Μάνος (σ.σ Παπαδόπουλος) έτρεξε προς το μέρος μου και μου είπε "περίμενε, μην πας, για να φωνάξουμε την αστυνομία".

Σοβαρά, μην πάει κανείς, του είπα.

Πήγα πρώτος και μετά ο Φράγκι, ο Μποντιρόγκα και όλοι μου είπαν ότι είμαι τρελός που πάω έτσι, ενώ (το μέρος) είναι γεμάτος με κόσμο της Μακάμπι.

Ήταν ξεχωριστό για αυτούς. Για μένα ήταν το μεγαλύτερο κομπλιμέντο.

Από τη μία είναι το μπάσκετ, αλλά οι φίλοι της Μακάμπι αντέδρασαν έτσι με εμένα (αναγνωρίζοντάς με) ως ανθρωπο, όχι ως παίκτη.

Ως άνθρωπος ήταν το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορούσα να φανταστώ”.

Οι Ισραηλινοί, γενικώς, εκείνη τη βραδιά (παρ)έδωσαν μαθήματα αθλητικού πνεύματος. Στο ρεπορτάζ που είχε επιμεληθεί τότε για τα “Νέα” ο μακαρίτης ο Πάτροκλος Πανανίδης διαβάζουμε ότι οι φίλοι της Μακάμπι “δεν σταμάτησαν να βγαίνουν αναμνηστικές φωτογραφίες με τους παίκτες του Παναθηναϊκού, ακόμα και με τον μεγαλομέτοχο της «πράσινης» ΚΑΕ, Παύλο Γιαννακόπουλο”.

Ένα “δώρο” που καταστράφηκε νωρίς...

Σε ρεπορτάζ (και πάλι εκείνης της εποχής), βγαλμένο απ’ το διαδικτυακό αρχείο των “Νέων” μαθαίνουμε το παρασκήνιο για το πώς μπήκαν – βιαίως- οι τίτλοι του τέλους στην καριέρα του Όντεντ Κάτας, με τον Ισραηλινό -τον Μάρτιο του 2001, σχεδόν έναν χρόνο μετά τον θρίαμβο της Θεσσαλονίκης - να αφήνει σαφέστατες αιχμές για τον γιατρό του Παναθηναϊκού (και μετέπειτα πρόεδρο της ΠΑΕ) Αργύρη Μήτσου, σε ο,τι αφορά την πορεία της υγείας του.

Η περιπέτεια του Κάτας ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2000, όταν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του Παναθηναϊκού στην Ρόγκλα, τραυματίστηκε σοβαρά στην επιγονατίδα. Το “δώρο” του αοίδιμου Παύλου Γιαννακόπουλου προς τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς έγινε... άδωρο: “Καταστράφηκε” σε ηλικία μόλις 26 ετών. Ίσα που χε προλάβει να ξετυλιχθεί απ’ την πράσινη συσκευασία...

Η ζωή και η τύχη, ίσως του(ς) χρωστούν πολλά. Μήπως ήρθε η ώρα να του(ς) τα ξεπληρώσουν αναδρομικά; Θα το μάθουμε στο παρκέ...