Όταν ο ΠΑΟΚ έπαιξε με φανέλες του ΟΦΗ στο «Γεντί Κουλέ»
H στήλη ''Rewind'' γυρνά το χρόνο πίσω και θυμάται τη νίκη του ΟΦΗ επί του ΠΑΟΚ το 1996 σε ένα ματς με ιδιαιτερότητες.
ΟΦΗ εναντίον ΠΑΟΚ το Σαββατόβραδο στα Kαμίνια και αν και το συγκεκριμένο ζευγάρι πάντα πριν τους αγώνες προμηνύει μεγάλο ενδιαφέρον, τις περισσότερες φορές μετά τη λήξη του αγώνα εξελίσσεται λιγότερο ντέρμπι από ότι υπόσχεται. Κατά ένα περίεργο τρόπο τα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ στην Κρήτη είτε θα καταλήξουν εύκολα στον «άσσο», είτε θα κυλήσουν σβηστά στο «διπλό».
Το εντυπωσιακό 3-2
Αν έπρεπε να ανατρέξω στο παρελθόν και να ξεσκονίσω τη μνήμη μου, θα διάλεγα δύο παιχνίδια που θυμάμαι πιο έντονα μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ασπρόμαυρων ομάδων της χώρας. Το πρώτο ήταν το εντυπωσιακό σε εξέλιξη και φινάλε 3-2 της σεζόν 98-99 που κρίθηκε στην κεφαλιά του Ηλία Κώτσιου στο 94’ και ενώ είχαν προηγηθεί ανατροπές σε σκορ και αλλεπάλληλες χαμένες ευκαιρίες των δύο ομάδων να φτάσουν στη νίκη. Ένα ματς που όμως δεν διακύβευε και πολλά τότε, καθώς οι δύο ομάδες ήταν μάλλον εκτός στόχων, με τον ΟΦΗ να τερματίζει στα μεσαία στρώματα της βαθμολογίας, ενώ ο ΠΑΟΚ συμβιβάζονταν για ακόμη μια σεζόν με την τέταρτη θέση και την ευρωπαϊκή έξοδο.
Ο ΠΑΟΚ με φανέλα του... ΟΦΗ
Το δεύτερο και σημαντικότερο όλων όμως, ήταν η πρεμιέρα της σεζόν 96-97. Με τον ΟΦΗ αρχικά να βρίσκεται στην άβολη θέση να «ντύσει» τους φιλοξενούμενους, καθώς οι υπεύθυνοι της αποστολής των Θεσσαλονικέων, είχαν ξεχάσει στη Θεσσαλονίκη όλο το ρουχισμό της ομάδας. Ο ΠΑΟΚ μπήκε στο γήπεδο κυριολεκτικά ντυμένος απ’ τον ΟΦΗ, με φανέλες που στο στήθος είχαν την ασπίδα καλυμμένη με τσιρότα. Και αφού ο καλός οικοδεσπότης ΟΦΗ έντυσε το φιλοξενούμενο ΠΑΟΚ, στη συνέχεια τον «έγδυσε» (ποδοσφαιρικά), επικρατώντας 3-1, με μία εμφάνιση που για μένα προσωπικά είναι μέσα στις τρεις κορυφαίες που έχω δει από τον ΟΦΗ στο συγκεκριμένο γήπεδο. Ήταν τα αποκαλυπτήρια μιας απολαυστικής ομάδας που θα τερμάτιζε στην τρίτη θέση λίγους μήνες αργότερα.
Όποτε ακούω ΟΦΗ-ΠΑΟΚ, η μνήμη μου γυρνάει σε εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ. Ο ένας λόγος; Η μελαγχολία της αγωνιστικής εκείνης απόδοσης που εξαφανίστηκε τις επόμενες δεκαετίες. Ο δεύτερος; Ότι με αυτά που έπονται η μελαγχολία θα μεταλλαχτεί σε ευχάριστη ανάμνηση...
