«Πατέρα», τα έμαθες τα νέα;

Ενα οικοδόμημα για να χτιστεί θέλει γερές βάσεις, σωστά θεμέλια. Για να "χτιστεί" ο νέος ΟΦΗ χρειάζεται ακριβώς αυτά. Και τα θεμέλια για μία ομάδα είναι πρώτα η διοίκηση και μετά οι Ακαδημίες.

Ο νέος ΟΦΗ του Μιχάλη Μπούση θέλει ακριβώς αυτό. Να γυρίσει στο... παρελθόν και να "γεννήσει" νέα παιδιά που θα τιμήσουν την φανέλα του συλλόγου. Οπως τόσοι και τόσοι τις δεκαετίες '80 και '90, τότε που ο ΟΦΗ του σπουδαίου Γκέραρντ είχε τα δικά του "ΟΦάκια", τους ποδοσφαιριστές που μεγάλωσαν μέσα στην ομάδα, την αγάπησαν, αγωνίστηκαν και διακρίθηκαν σε αυτή.

Ενας εξ αυτών είναι ο Γιάννης Σαμαράς. Εκ των προτεργατών του ερχομού του Μιχάλη Μπούση στον ΟΦΗ. Ενας από αυτούς που "έτρεξαν" τη διαδικασία και ο κρητικός σύλλογος άλλαξε σελίδα στην ιστορία του.

Οπως ήταν λογικό δεν θα μπορούσε να λείψει από αυτή την προσπάθεια. Μεγάλωσε στον ΟΦΗ, έγινε ένα με την ομάδα, δεν γινόταν να λείπει από τα νέα ιστορικά δεδομένα. Το έβλεπες στο πρόσωπό του στη συνέντευξη Τύπου της παρουσίασης του Μπούση. Ετοιμος να δακρύσει, μιλούσε για τον ΟΦΗ και το πρόσωπό του έλαμπε. Ξέρει το μέγεθος της ομάδας, τη σημασία της, το πόσο σημαντικό είναι που γράφει νέο κεφάλαιο στην ιστορία.

Ο Σαμαράς επέστρεψε στον αγαπημένο του ΟΦΗ για να βοηθήσει από εκεί που του αρέσει. Δεν είναι των διοικητικών, είναι άνθρωπος που θέλει να μυρίζει το γρασίδι και να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του στα μικρά παιδιά για να τους μπολιάσει με το αίσθημα ευθύνης και την αγάπη για τον ΟΦΗ και το ποδόσφαιρο. 

Αυτό κάνει, άλλωστε, από τη μέρα που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Μετά από μια μακρά θητεία στον ΟΦΗ. Ξεκίνησε στον Βύζαντα Μεγάρων και σε ηλικία 23 ετών υπογράφει συμβόλαιο στους "μελανόλευκους" με τους οποίους έζησε τη χαρά της κατάκτησης του κυπέλλου το 1987.

Τον Δεκέμβριο του 1988 "μετακομίζει" στον Παναθηναϊκό. Το επόμενο, μεγάλο βήμα, αλλά η καρδιά του ήταν πάντα στο Ηράκλειο, στον ΟΦΗ του Γκέραρντ. Στα 2.5 χρόνια με την πράσινη φανέλα κατακτά δύο κύπελλα και δύο πρωταθλήματα, γνωρίζει δόξες, μεγαλύτερη αναγνώριση, γίνεται βασικός στην Εθνική ομάδα, αλλά ο ΟΦΗ ήταν πάντοτε εκεί. Στην άκρη του μυαλού, σαν την κορνίζα κρεμασμένη στον τοίχο να σου θυμίζει τα χρόνια της νιότης, της μεγάλης αγάπης.

Η μοίρα δεν θα μπορούσε να γραφτεί διαφορετικά. Επιστρέφει στον ΟΦΗ το καλοκαίρι του 1991 για να συνεχίσει τη μακρόχρονη καριέρα του για άλλες 5 περιόδους. Σταμάτησε το ποδόσφαιρο το καλοκαίρι του 1996, όταν πια είχε κλείσει τα 35 του χρόνια. Δεν έφυγε, όμως, από το ποδόσφαιρο. Ηξερε τι δρόμο θα ακολουθούσε. Κι αυτός ο δρόμος ήταν μακριά από την Ελλάδα, συγκεκριμένα στην Ολλανδία.

Εκεί επί σειρά ετών εργάστηκε ως προπονητής ακαδημιών ποδοσφαίρου, σκάουτερ, ακόμα και μάνατζερ. Μετά τη θητεία δίπλα στον Ευγένιο Γκέραρντ, η θητεία στην Ολλανδία του έκανε ακόμα μεγαλύτερο καλό, γέμισε τις "βαλίτσες" του με εμπειρίες και γνώση. Επιστρέφει στην Ελλάδα και για δύο χρόνια ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του ΟΦΗ (μάλιστα αντιμετώπισε σαν αντίπαλος την ΑΕΚ του... Γκέραρντ), αλλά το μέλλον του δεν ήθελε να είναι στην άκρη του πάγκου. Ηθελε να είναι δίπλα στα παιδιά, στα πρώτα τους ποδοσφαιρικά βήματα, εκεί όπου κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της "χτίζει" την ιστορία της. Και η ιστορία αρχίζει από τις Ακαδημίες.

Εργάστηκε σε αυτές του Παναθηναϊκού όπου ήταν επικεφαλής, αλλά ήρθε η ρήξη και αποχώρησε. Η διαφορά φιλοσοφίας ήταν αυτή που τον έφερε στην πόρτα της εξόδου. Στον Παναθηναϊκό, τότε, ήθελαν οι μικρές ομάδες να κερδίζουν, δεν σκέφτονταν τίποτε άλλο. Ο ίδιος δεν λειτουργούσε έτσι, δεν ήταν στον χαρακτήρα του. Σκοπός του ήταν να χτίσει καλούς ποδοσφαιρικούς χαρακτήρες και να δουλεύει στη βελτίωση των παιδιών και στην εξέλιξη της ομάδας. Ηθελε τη νίκη, αλλά από τον σωστό δρόμο. Χωρίς βιασύνη, βήμα-βήμα.

Στον δικό του δρόμο προέκυψε και η ΑΕΚ. Ανέλαβε το καλοκαίρι του 2017 τη θέση του τεχνικού διευθυντή των τμημάτων υποδομής, δίπλα στον Ακη Ζήκο. Στην Ενωση ήθελαν να ρίξουν το βάρος στις Ακαδημίες, είχαν ένα ξεκάθαρο πλάνο και ο Γιάννης Σαμαράς ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος.

Τον Μάιο του 2018 έρχεται το τέλος της συνεργασίας και η αρχή του... ΟΦΗ. Φεύγει για προσωπικούς λόγους παρά το γεγονός πως στην ΑΕΚ του έδιναν καλά λεφτά για να παραμείνει στις Ακαδημίες. Ο ίδιος, όμως, έβλεπε στο βάθος του "διαδρόμου" να χτίζεται κάτι καλό στην ομάδα της καρδιάς του. Ποτέ δεν έπαψε να σκέφτεται τον ΟΦΗ, ποτέ δεν έπαψε να σκέφτεται τον ποδοσφαιρικό του "πατέρα", τον Ευγένιο Γκέραρντ. Είχε μία κληρονομιά να συνεχίσει, είχε επωμιστεί από μόνος το "βάρος" στις πλάτες του. 

Ολα έμοιαζαν σαν κινηματογραφική ταινία. Νέος ιδιοκτήτης, επιστροφή στον ΟΦΗ, παρών και ο γιος του ο Γιώργος Σαμαράς. Δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο για τον ίδιο. Τίποτα που να μπορούσε να του αλλάξει γνώμη. 

Η καρδιά του ήταν πλέον γεμάτη. Οπως τότε που φορούσε την φανέλα της κρητικής ομάδας. Μετρούσε αντίστροφα για να μπει ξανά στο ΒΑΚ και να βάλει τις βάσεις για τον ΟΦΗ των επόμενων γενιών. Για τον δικό του ΟΦΗ.