Περικλής Παπαπαναγής: Ένα παιδί της αλάνας στον ΟΦΗ

Ο Περικλής Παπαπαναγής, άμεσος συνεργάτης του Γιώργου Σίμου στην τεχνική ηγεσία της κρητικής ομάδας, μίλησε στο σάιτ koutipandoras.gr και στον Θάνο Σαρτή σε μια συνέντευξη που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα.

Διαβάστε αποσπάσματα της συνέντευξης:

- Έχετε δημιουργήσει ένα πολύ ωραίο περιβάλλον στον ΟΦΗ. Τι είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει;

«Δεν είναι ένας ανθρωποφάγος οργανισμός, όπως πολλές αντίστοιχες επιχειρήσεις. Γιατί η ομάδα στην ουσία είναι μια Ανώνυμη Εταιρεία και τα αποτελέσματα πιέζουν. Εδώ υπάρχει πίστωση χρόνου, μια εμπιστοσύνη στις διαδικασίες κι αυτό ευνοεί πολύ τον οργανισμό μακροπρόθεσμα. Βραχυπρόθεσμα ίσως δεν υπάρχουν άμεσα οφέλη σε αντίστοιχες προσπάθειες, όμως σίγουρα τα βλέπεις μετά από λίγο καιρό. Αρκεί μία χρονιά, όπως και σε εμάς. Είχαμε τα πάνω-κάτω, αγωνιστικά πάντα, αλλά η σταθερότητα αυτή που υπάρχει σε όλα τα στρώματα του οικοδομήματος απέδωσε, στο τέλος το πιστωθήκαμε».

- Έχεις δουλέψει σε «μεγάλες» ομάδες. Βλέπεις ότι τελικά οι αποστάσεις διοικητικά και οργανωτικά έχουν μειωθεί; Και τι είναι τελικά αυτό που κάνει τη διαφορά;

«Κοίταξε, όταν μιλάμε για επαγγελματικό ποδόσφαιρο, μιλάμε για μπάτζετ. Όταν έχεις μπάτζετ μπορείς να αγοράσεις ποιότητα, δεν σε ενδιαφέρει να τη χτίσεις. Το χτίσιμο απαιτεί περισσότερο χρόνο, όμως από ένας σημείο και μετά μπορείς να έχεις τα ίδια οφέλη. Σε αυτές τις μεγάλες ομάδες δεν υπάρχει υπομονή. Παίζουμε σήμερα, αύριο μπορεί να μην υπάρχουμε όλοι μας, από τον προπονητή μέχρι τον κηπουρό. Οργανωτικά, τώρα, αρκετές ομάδες μπορεί να είναι εφάμιλλες των «μεγάλων» στην οργάνωση και τη δομή. Είναι διαφορετικά, όμως ,τα brand names. Για τον ΟΦΗ εγώ συνηθίζω να χρησιμοποιώ τη φράση μεγαλομεσαία ομάδα. Εκπροσωπούμε ένα νησί όπως η Κρήτη, υπάρχει ιστορία από πίσω. Είμαστε ένα καλό brand name για να πατήσεις. Γιατί θες και το εμπορικό κομμάτι. Δεν γίνεται σε μια ποδοσφαιρική ομάδα να μην είναι δυνατό. Τα λεφτά θα φέρουν λεφτά, δεν μπορούν να λειτουργήσουν μοντέλα που ένας τρελός πρόεδρος ξοδεύει εκατομμύρια, γιατί αυτός θα φύγει. Ας μην συζητήσουμε για επενδύσεις. Σε όποιον πεις ότι θα κάνεις μια επένδυση εκατομμυρίων στο ελληνικό ποδόσφαιρο για να τα πάρεις πίσω, ίσως θα γελάσει. Νομίζω ότι στον ΟΦΗ βρίσκει εφαρμογή μια ρήση του Σωκράτη, δανεική αλλά πολύ πραγματική. Τις αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουν οι επαΐοντες, αυτοί που ξέρουν. Το δύσκολο στο ποδόσφαιρο είναι να τους βρεις. Οπότε αυτός που ξέρει έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να μην κάνει λάθος».

- Είναι όμως ένα ελληνικό φαινόμενο να έχεις ανθρώπους που ξέρουν ποδόσφαιρο σε μια ομάδα και να μην τους ακούς…

«Αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα σίγουρα. Ένας ιδιοκτήτης ασκεί διοίκηση όπως σε οποιαδήποτε άλλη επιχείρησή του, μπορεί να βάλει έναν τεχνικό διευθυντή, έναν εμπορικό διευθυντή κτλπ. Δεν ξέρω όμως με τι εχέγγυα μπήκαν άνθρωποι σε αυτές τις θέσεις για να αλλάξουν πράγματα. Γιατί ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα που μπορείς να έχεις σε μια τέτοια δομή επιχείρησης, εφόσον ο από κάτω ξέρει περισσότερα από τον από πάνω, είναι να βρεθεί ο τρόπος να πει στον από πάνω αυτά που δεν ξέρει. Δεν γνωρίζω με ποιους τρόπους αυτοί που ήταν να πείσουν τον από πάνω το προσπάθησαν. Δεν ξέρω ο κάθε ιδιοκτήτης τι επιχειρήματα άκουγε στο να αλλάξει πέντε πράγματα ή αν τα άκουγε σωστά. Δεν ήμασταν εκεί, δεν το ξέρουμε. Νομίζω το βασικό είναι να εντοπίσεις το πρόβλημα. Το λέμε και στα UEFA Pro τα διπλώματα και νομίζω είναι δανεισμένο από τις επιχειρήσεις, γιατί καισ το ποδόσφαιρο management είναι, με κάποιες ιδιαιτερότητες. Οι απαντήσεις υπάρχουν. Το θέμα είναι η σωστή ερώτηση. Και για να βρεις το πρόβλημα, κάνεις πολύ απλές ερωτήσεις, οι οποίες το ορίζουν. Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να λυθούν κι άλλα προβλήματα στο χώρο, σε επίπεδο Ομοσπονδίας ή συλλόγων».

- Μεγάλωσες στα Εξάρχεια. Πώς μπήκε το ποδόσφαιρο στη ζωή σου;

«Είμαι μια περίεργη διαδικασία. Έπαιζα ποδόσφαιρο επειδή έπαιζαν και οι άλλοι. Είμαι άνθρωπος της αλάνας, παίζαμε στα πάρκινγκ, στα τσιμέντα, στο λόφο του Στρέφη, στη Νεάπολη, ακόμα και στην πλατεία Εξαρχείων με καπάκι από κόκα κόλα. Ο αδερφός μου ήταν πολύ καλύτερος από εμένα και έτσι έπαιζα κι εγώ. Γύρω στα 14-15 μάλιστα ασχολήθηκα και με το μπάσκετ, πήγα στον Αστέρα Εξαρχείων. Στα 16 πήγα στον Παπάγου και είχαν την τύχη να συναντήσω τον Στράτο Σάββα. Πήγα σε μια ηλικία που άλλαζε το σώμα μου, ψήλωσα απότομα. Βρήκα καλές συναρμογές με το ποδόσφαιρο και από τα 16 και μετά ήμουν όντως καλός ποδοσφαιριστής. Και παίζοντας σε ένα πολύ υγιές περιβάλλον ανταγωνισμού, χωρίς να μιλάμε σε διαιτητές, με σεβασμό στον συμπαίκτη και στον αντίπαλο και θεωρώ με πολύ καλές, για την εποχή, προπονήσεις. Ο Σάββας είχε την Longlived, τις ακαδημίες και όταν πήγαινε σε μια ομάδα έδινε ευκαιρίες σε παιδιά. Πήγε σε αυτή του Παπάγου και έβαλε στη Β’ Αθηνών 25 παιδιά από 15 μέχρι 17 ετών. Και η ομάδα ανέβηκε. Έβγαλε ποδοσφαιριστές όπως εγώ, ο Μιχάλης Καβαλιέρης και βέβαια ο Άκης ο Ζήκος, αλλά και άλλα παιδιά που έφτασαν για παράδειγμα μέχρι Β’ Εθνική. Εκεί, στα 17, λοιπόν, πήραν τα πράγματα τον δρόμο τους. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό επειδή ήμουν λίγο ιδιαίτερος σαν παιδί και έτυχε να πέσω σε καλούς προπονητές και να πάρω καλές βάσεις και αξίες για να εξελιχθώ».

- Είσαι ένας άνθρωπος με διαφορετική σκοπιά, από ό,τι συνηθίζεται στο ποδόσφαιρο. Έχεις γνώμη, μιλάς, πέραν του ποδοσφαίρου και για άλλα θέματα. Αισθάνεσαι ότι αυτό μπορεί να έχει και αρνητικές συνέπειες;

«Συμβαίνει το εξής. Δυστυχώς, το κάνουμε όλοι μας. Μπορεί κι εγώ. Κρίνουμε τα πράγματα από το περιτύλιγμα και την εμφάνιση. Είναι αυτό που λένε -και έχει πολύ πλάκα- σε σεμινάρια πωλήσεων ασφαλειών, δεν έχεις ποτέ δεύτερη ευκαιρία για την πρώτη εντύπωση. Ο περισσότερος κόσμος που δεν σε ξέρει ή μπορεί να έχει μια πολύ απλή συναναστροφή μαζί σου, κυρίως θα αντιμετωπίσει αυτό που βλέπει. Εγώ έχω έναν τρόπο ντυσίματος ίσως λίγο διαφορετικό για τον μέσο όρο. Αυτό μπορεί να μου δημιουργήσει αντίστοιχα προβλήματα. Βέβαια, γνωρίζοντας τους ανθρώπους εκεί μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα, να έχεις δεύτερες ευκαιρίες, θα κριθείς για τον χαρακτήρα σου και γι’ αυτά που μπορείς να κάνεις. Μπορεί να θεωρούμαι λίγο διαφορετικός, σε μια κοινωνία που θέλει μετριότητα. Είναι ο χρυσός κανόνας. Εκεί τείνουμε να πάμε όλοι, να είμαστε κοινό και μέσο όρος. Η γνώμη με επιχειρήματα, σε κάποιες δεδομένες στιγμές, μπορεί να μην αρέσει. Αλλά δεν έχω κανένα παράπονο. Και άνθρωποι που πιθανόν να με αδίκησαν κατά καιρούς, άλλοι ήρθαν να μου ζητήσουν συγγνώμη, με άλλους τα βρήκα κ.ο.κ. Ξέρεις, σε μια καθημερινότητα και σε μια τριβή που έχουμε, ξεχνάμε ότι ο καθένας από τη θέση που είναι κρίνει τα πράγματα. Δηλαδή αν ήμουν εγώ τεχνικός διευθυντής στη Λίβερπουλ και ο άλλος ήταν σκάουτερ, μπορεί να είχα και εγώ την ίδια άποψη, την ίδια οπτική γωνία. Αν αλλάξω οπτική γωνία και γίνω σκάουτερ, θα το δω αλλιώς. Αξιολογούμε τα πράγματα με βάση το ποιος μας αδίκησε».

- Παρακολούθησες αυτά που έγιναν στο ΝΒΑ και τις ομάδες που αρνήθηκαν να αγωνιστούν. Είναι ο αθλητισμός μια πλατφόρμα για ενισχύσει τη φωνή των αδικημένων;

«Καλό είναι να συμβαίνει, είναι ωραίο να ακούγονται φωνές και να αντιστέκονται, αλλά από την άλλη νομίζω χρειάζεται να πάει λίγο παραπέρα. Δηλαδή τα «Freedom to Palestine» ή αυτά που έγιναν στην Αμερική από ένα ΝΒΑ ή από τον δικό μου τον καναπέ, είναι και λίγο υποκριτικό. Γίνεται της μόδας και το χάνουμε λίγο. Φυσικά ,για να το κρίνουμε πιο ρεαλιστικά, είναι ωραία η αντίσταση σε μια αδικία οπουδήποτε στον πλανήτη. Κι αν έχεις τη δύναμη να κάνεις κάτι γι’ αυτό, κάν’ το, μαζί σου. Όμως μου είναι εύκολο να φορέσω ένα μπλουζάκι, να μην κατέβω σε ένα παιχνίδι. Δεν ξέρω πόσο σε ξεβολεύει αυτό. Ο καθένας φυσικά κάνει ό,τι μπορεί και μιλάω και για τον εαυτό μου, δεν είναι ότι εγώ είμαι μαχόμενος στους δρόμους. Επιλέγεις ποιες μάχες θέλεις και μπορείς να δώσεις».

- Είχα διαβάσει ένα χαρακτηριστικό ρεπορτάζ από τοπικό μέσο που στεκόταν στο πώς λειτουργείς ως πατρική φιγούρα για τους νεότερους παίκτες του ΟΦΗ. Πώς είναι η προσέγγισή σου;

«Η προσέγγιση αυτή δεν αφορά μόνο εμένα, αλλά και τον προπονητή Γιώργο Σίμο και όλο το επιτελείο. Να είσαι ο εαυτός σου. Αυτό είναι κρίσιμο. Ήμουν και στις άλλες ομάδες, αλλά εδώ βρήκα περισσότερο έδαφος και από τον προπονητή και από το υπόλοιπο τιμ και από τη διοίκηση. Αν είμαστε ο εαυτός μας θα βρούμε άκρη. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Φυσικά, επειδή κάνεις και management, θα επιλέξεις τι θα πεις και πώς θα το πεις, αλλά είσαι μέρος μιας ηγεσίας, ενός γκρουπ. Χωρίς να λες ψέματα, χωρίς δεύτερες σκέψεις».

- Έχεις βιώσει το ποδόσφαιρο από πάρα πολλές θέσεις. Μπορείς, λοιπόν, να το δεις σφαιρικά. Σε ανησυχεί το πώς εξελίσσεται; Χάνει τη σύνδεσή του με την κοινωνία;

«Πάντα θα έχει σύνδεση με την κοινωνία. Ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο το Champions League. Πριν τέσσερα χρόνια ήμουν στην Αργεντινή και το Μπουένος Άιρες έχει τόσες ομάδες στην πρώτη κατηγορία πέραν της Ρίβερ και της Μπόκα, που όταν πας στα γήπεδα καταλαβαίνεις τι γίνεται. Κάθε χωριό, παντού, έχει την ομάδα του και ο ποδοσφαιρικός αγώνας αποτελεί και ένα πολιτιστικό γεγονός. Αυτό λέγαμε και εμείς στην Κρήτη και το κοινωνούσε και ο Γιώργος Σίμος. Θέλουμε το ποδόσφαιρο να είναι πολιτιστικό γεγονός και να διατηρεί αυτή τη σύνδεση με την κοινωνία. Δεν πάμε στο γήπεδο μόνο για να κερδίσουμε. Είναι και οι συνθήκες έτσι. Η διοίκηση και όλος ο κόσμος το βλέπουν ως μέρος της κοινωνίας. Ο ΟΦΗ είναι ομάδα της Κρήτης, παρότι εδρεύει στο Ηράκλειο. Έχει σύνδεση με την κοινωνία που πρεσβεύει, όπως και κάθε σύλλογος. Καμιά ομάδα δεν είναι αποκομμένοι. Οι δεσμοί υπάρχουν.

Βέβαια, επειδή αλλάζουν οι γενιές, είναι πιο εύκολο πλέον να ξεχαστούν κάπως η παράδοση και οι ρίζες. Όμως υπάρχουν. Για να απαντήσω στο ερώτημά σου, σαφέστατα υπάρχει μια σκληρή βιομηχανία πίσω από αυτό. Η ΟΥΕΦΑ τι είναι; Μια τράπεζα. Υπάρχει η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη και οι ομάδες που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Καλώς το κάνουν, όσο μπορεί ο καθένας, όμως τα πράγματα είναι στη λογική της χορηγίας, φέρνω τα λεφτά, να δώσω τα λεφτά. Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, όμως, ας επιλέγουμε τουλάχιστον βάσει των αναγκών μας. Είναι χρήσιμο, μαγικό. Το ποδόσφαιρο, επειδή έχει μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνία, θα μπορούσε να κάνει περισσότερα. Η κάθε ομάδα πλέον έχει οπαδούς και πελάτες. Πρέπει να υπάρχει ένα πάντρεμα που θα ικανοποιήσει τον πελάτη και τον οπαδό. Κάποιες φορές το βρίσκουν, κάποιες το χάνουν. Όμως αυτή η σύνδεση δεν θα αποκοπεί ποτέ».