Πολλά παραπάνω από μία νίκη
Μια νίκη… ένας αναστεναγμός, αλλά τα προβλήματα είναι εδώ. Του Δημήτρη Καρυωτάκη.
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Ουφ κερδίσαμε επιτέλους! Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Κι αν δεν κάναμε αυτό το τρίποντο 110 μέρες μετά την τελευταία μας νίκη… θα τον κλαίγαμε το μακαρίτη!
Με αίμα και ιδρώτα. Με πολύ άγχος και χωρίς καμία ευκαιρία. Χάρη στη μαγική μπαλιά του Τοράλ που έδωσε μισό πέναλτυ εκεί που βγήκε. Και το παρήγορο πως μετά από καιρό δεν δεχθήκαμε γκολ… αυτό που το βάζεις!
Είναι σίγουρα παραπάνω από μια νίκη και τρεις πόντοι. Είναι η αντίδραση ενός καταπονημένου και άρρωστου οργανισμού που δείχνει να θέλει μα να μην μπορεί. Που κούτσα κούτσα έφερνε την μπάλα λίγο πάνω από τη σέντρα αλλά από εκεί χάος. Που δεν έχει καθαρό μυαλό να διασπάσει την κλειστή μα και την ανοιχτή, στο β’ ημίχρονο, άμυνα. Που δεν έχει αυτοματισμούς, που δεν έχει τρεξίματα, που όταν φέρνει την μπάλα έξω από τη μεγάλη περιοχή δεν ξέρει τι να την κάνει. Και είναι απορίας άξιο τι ακριβώς γίνεται στις προπονήσεις και πόσο δουλεύεται το δημιουργικό κομμάτι της ομάδας.
Ας είναι όμως έστω και έτσι, έστω και σπρωχτά ήλθε η νίκη που μπορεί να λύσει την ομάδα ψυχολογικά αλλά που δεν της λύνει το αγωνιστικό πρόβλημα. Που και πάλι δεν τροφοδοτήθηκε ο σέντερ φορ σου και αυτό είναι ένα ζήτημα καθώς δεν υπάρχουν οι παίκτες που θα διασπάσουν την άμυνα και θα δημιουργήσουν συνθήκες υπεραριθμίας.
Αλλά βέβαια τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Εδώ το θέμα είναι να ξυπνήσει ο άρρωστος από το βαθύ κώμα και τα υπόλοιπα στο τέλος της χρονιάς όταν θα γίνει το ταμείο. Γι’ αυτόν τον ΟΦΗ, γι’ αυτή την κάκιστη μπάλα που παίζει (ίσως μόνο τα Γιάννενα να παίζουν αυτή την ώρα τη χειρότερη μπάλα στην κατηγορία) το μόνο που ενδιαφέρει τώρα δεν είναι να μη χαθεί η χρονιά που… χάθηκε, αλλά να σώσει την παρτίδα.
Στα μεταγραφικά δεν κινείται φύλο, άρα για τι κύπελλο και τι διακρίσεις από τον άλλο δρόμο να διεκδικήσουμε, όταν δεν βλέπεις απτά δείγματα βελτίωσης. Τέλος πάντων ας πάει την Τρίτη με ό,τι δυνάμεις έχει (που με το συνεχόμενο δυο παιγνίδια μέσα στη βδομάδα και μια ομάδα με εμφανές πρόβλημα φυσικής κατάστασης είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού πια πως είναι ξέπνοη) να κάνει το καθήκον της. Ντροπή δεν είναι να μην κάνεις τα στοιχειώδη, ντροπή είναι να ξέρεις από το Νοέμβρη πως θες ενίσχυση και 20 Ιανουαρίου να έχεις πάρει δυο παίκτες κι ενώ θες τουλάχιστον 5.
Και μέσα στη σκοτεινιά που εκπέμπει η ομάδα το μοναδικό λαμπάκι αισιοδοξίας η συμμετοχή του Αποστολάκη, ενός δικού μας παιδιού μετά από τόσο καιρό που η εντοπιότητα και η ανάδειξη ταλέντων δεν είχε καμία προτεραιότητα στην ομάδα.
Αν πιστεύουν κάποιοι πως η αγχωτική νίκη μπορεί να κρύψει τα μύρια προβλήματα ή δια μαγείας να τα εξαφανίσει, μάλλον ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν και καλό είναι να επανέλθουν στη σκληρή πραγματικότητα.
Ναι κερδήθηκε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται κι όσο ο εχθρός με την έλλειψη διάθεσης να κάνει κάτι το παραπάνω στα μεταγραφικά είναι εντός των πυλών, τόσο δεν γεννιέται ελπίδα πως έρχονται καλύτερες μέρες!
