Σαντιό Μανέ: Κάτι παραπάνω από ποδοσφαιριστής

Βιώνοντας μια τόσο πρωτόγνωρη κατάσταση, με τις αλλαγές στις συνθήκες της καθημερινότητας που συνοδεύουν την επέκταση της πανδημίας, είναι φυσικό επακόλουθο η αναθεώρηση ορισμένων πραγμάτων. Όταν κλονίζονται οι σταθερές, τότε αναπόδραστα επηρεάζεται ο τρόπος σκέψης κάθε ανθρώπου, που ως έλλογο ον, έχει τώρα, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκτιμήσει πραγματικά καθετί που θεωρούσε δεδομένο.

Να αναγνωρίσει την αξία της υγείας ως το ύψιστο αγαθό, να κατανοήσει την σημασία της συνεισφοράς στο κοινό όφελος, της βοήθειας στον συνάνθρωπο. Να εστιάσει σε προβλήματα που έχουν πραγματική υπόσταση, να συμμεριστεί βασικές ανάγκες, αντιλαμβανόμενος την ουσία σε αξίες όπως, αλληλεγγύη, ευγνωμοσύνη.

Αξίες που είναι απόλυτα συνυφασμένες με τον χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής του Σαντιό Μανέ, ενός ποδοσφαιριστή που όσο διαπρέπει με το τεράστιο ταλέντο του, άλλο τόσο εκθειάζεται για το ήθος και την, έμπρακτη, προσφορά του.

O θάνατος που τον ''σημάδεψε''

Γεννημένος στο Μπαμπαλί, ένα μικρό χωριό της Σενεγάλης, στη δυτική Αφρική, μεγάλωσε σε συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας, προερχόμενος από άπορη αγροτική οικογένεια. Φαινόμενο βέβαια που συναντάται σε μεγάλα μέρη του πληθυσμού της Μαύρης Ηπείρου. Ως εκ τούτου, δεν έλαβε εκπαίδευση, εφόσον δεν πήγαινε στο σχολείο, ενώ λόγω έλλειψης νοσοκομειακής περίθαλψης της περιοχής, έχασε τον πατέρα του, σε ηλικία μόλις 7 ετών. «Αδυνατούσα να το συνειδητοποιήσω. Ο πατέρας μου είχε, καιρό πριν, κάποιου είδους αρρώστια για μερικές εβδομάδες, όμως με παραδοσιακά γιατροσόφια που του δίναμε, άντεξε για 3-4 μήνες. Ωστόσο η αρρώστια επέστρεψε και έπρεπε να τον μεταφέρουμε σε διπλανό χωριό για να τον σώσουν διότι στο χωριό μου δεν υπάρχει νοσοκομείο. Αυτό όμως δεν ήταν δυνατό. Ο θάνατός του είχε μεγάλο αντίκτυπο για μένα και την οικογένειά μου. Σκέφτηκα πως έπρεπε να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό για να βοηθήσω την μητέρα μου. Είναι όμως πολύ δύσκολο όταν είσαι νέος», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη.

Ως απόρροια του χαμού του πατέρα του, έχει χρηματοδοτήσει την ανέγερση νοσοκομείου που πρόκειται να τεθεί σε λειτουργία περί το Νοέμβριο.

Η μοναδική απασχόληση του Μανέ, από πολύ μικρή ηλικία, σχετιζόταν με το ποδόσφαιρο. Όντας ασφαλώς αυτοδίδακτος, καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα να λάβει ποδοσφαιρική παιδεία, εκδήλωνε το ταλέντο του παίζοντας, ξυπόλητος, στον δρόμο, κάνοντας όνειρα για επαγγελματική ανέλιξη ως ποδοσφαιριστής. Ζητούσε συνεχώς από τον θείο του να τον πηγαίνει στο κοντινό λιμάνι, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί την τοπική ομάδα, Casa Sports.

Ωστόσο ο πατέρας του δεν δεχόταν να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο ενώ η μητέρα του, του απαγόρευε να πηγαίνει να παίζει ακόμα και στις αλάνες. «Ήταν πολύ δύσκολο, αισθανόμουν πολλές φορές μόνος. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι γονείς μου δεν με άφηναν να ζήσω το όνειρό μου, να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση».

Από την χλεύη, στην κορυφή της Ευρώπης

Λίγο πριν τα 15, θέλησε να δοκιμαστεί σε ένα τουρνουά που διοργάνωνε η μεγαλύτερη ακαδημία στο Ντακάρ. Οι φίλοι του τον χλεύαζαν και τον απέτρεπαν, έχοντας ως επιχείρημα ότι έμαθε ποδόσφαιρο στον δρόμο. Εκείνος δεν πτοήθηκε και λέγοντας ψέματα στους δικούς του συμμετείχε, συνεπικουρούμενος από τον θείο του. Εμφανίστηκε στο γήπεδο με ραμμένη μπλούζα και παπούτσια σκισμένα. «Όταν με είδε ένας κύριος στο γήπεδο, κοιτάζοντας τα παπούτσια μου, δεν πίστευε ότι είχα πάει για να παίξω. Με ρώτησε πως θα παίξω με τέτοια παπούτσια και του απάντησα πως ήταν ότι καλύτερο διέθετα. Το μόνο που ήθελα ήταν να με αφήσει να μπω να παίξω ποδόσφαιρο. Λίγη ώρα μετά που ξεκινήσαμε, με πλησίασε και μου είπε ότι θα με έπαιρνε εκείνος στην ακαδημία».

Η Generation Foot, όπως είναι η ονομασία της, έχει άμεση συνεργασία με την Μετς, της οποίας οι άνθρωποι διέκριναν γρήγορα τα χαρακτηριστικά που διαθέτει. Τον χειμώνα του 2011, έκανε το ταξίδι στην Λωρραίνη για να ενσωματωθεί στην γαλλική ομάδα ενώ την επόμενη χρονιά έκανε ντεμπούτο και παρότι η Μετς υποβιβάστηκε, εκείνος πωλήθηκε στην Σάλτσμπουργκ, έναντι 4 εκατομμυρίων.

Στην Αυστρία εκτόξευσε την αξία του, καθώς σημείωσε 45 γκολ και 32 ασίστ σε 87 συμμετοχές, πριν απαιτήσει ο Ρόναλντ Κούμαν να τον πάρει στην Σαουθάμπτον, αφού του είχε κινήσει ήδη το ενδιαφέρον από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Το καλοκαίρι του 2016, ο Κλοπ ζητάει να προχωρήσει στην μεταγραφή του στο Λίβερπουλ, εξηγώντας στον τεχνικό διευθυντή της ομάδας, πως «πρόκειται να κάνει κάθε λίρα που θα ξοδέψετε, να αξίζει δυο φορές». Η συμφωνία επετεύχθη, ο Μανέ έγινε μέλος των «Κόκκινων» για 41,2 εκατ. και μέχρι σήμερα έχει 77 γκολ και 34 ασίστ σε 161 συμμετοχές.

''Έφτιαξε'' σχολείο, νοσοκομείο - δίνει μηνιαίο επίδομα στους κατοίκους του χωριού του

Εν αντιθέσει με την συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων του ωστόσο, ο Μανέ έχει αποτινάξει οποιαδήποτε επαφή με την χρυσή «φούσκα», στην οποία βρίσκονται πολλοί ποδοσφαιριστές στην σύγχρονη εποχή. Δεν αλλοιώθηκε από τις πλουσιοπάροχες απολαβές, διατηρώντας την σεμνότητα και την ταπεινοφροσύνη που τον χαρακτήριζαν, παιδιόθεν. «Ήμουν πεινασμένος και δούλευα στους αγρούς.

Έπαιζα ξυπόλητος, δεν είχα εκπαίδευση και πολλά άλλα. Οπότε σήμερα, με αυτά που κερδίζω προσπαθώ να βοηθώ τους συντοπίτες μου, που ζουν κάτω από μεγάλη φτώχεια».

Πριν δυο χρόνια έκανε δωρεά ύψους 250 χιλιάδων για την δημιουργία σχολείου ενώ πέρυσι χρηματοδότησε την οικοδόμηση κτιρίου για την στέγαση Γυμνασίου.Παράλληλα παρέχει στους κατοίκους του χωριού του, 70 ευρώ μηνιαίως, με την μορφή επιδόματος, προκειμένου να συμβάλλει στην βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης. Ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου τα έξοδα, πρωτίστως, για την ανακαίνιση τζαμιού στο Μπαμπαλί και έπειτα για την διαμόρφωση ενός καινούριου, όντας Μουσουλμάνος και βαθιά αφοσιωμένος στην πίστη του. Πάντοτε πανηγυρίζει τα γκολ του με το σουγιούντ, δηλαδή γονατίζει, έχοντας το μέτωπο στο έδαφος και προσκυνά τον Αλλάχ.

Τον Σεπτέμβριο του 2018, λίγες ώρες μετά το τέλος του παιχνιδιού κόντρα στην Λέστερ, όπου σημείωσε το νικητήριο γκολ, απαθανατίστηκε σε βίντεο καθαρίζοντας δημόσιες τουαλέτες στο τζαμί Αλ Ραχμάν, της κοινότητας, το οποίο επισκέπτεται τακτικά για προσευχή. Πέρυσι τράβηξε την προσοχή όταν βοηθούσε στο κουβάλημα των νερών από το λεωφορείο της εθνικής ομάδας, της οποίας είναι αρχηγός. Τα περασμένα Χριστούγεννα, η φωτογραφία του, όπου κρατούσε ανά χείρας το κινητό του με σπασμένη την οθόνη, μπαίνοντας στα αποδυτήρια του «Άνφιλντ» με την υπόλοιπη αποστολή, προκάλεσε την έκπληξη, αποσπώντας σχόλια εκτίμησης για τη νοοτροπία και το χαρακτήρα του.

Ακόμη και στην φωτογράφιση, μετά το τέλος της βράβευσής του ως ο κορυφαίος Αφρικανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς, τον περασμένο Ιανουάριο, όταν κάποιος του φώναξε, αποκαλώντας τον βασιλιά, εκείνος δεν το προσπέρασε, αλλά του αποκρίθηκε, «όχι φίλε μου, δεν είμαι βασιλιάς». Διότι πράγματι δεν αισθάνθηκε ποτέ ανώτερος κάποιου. « Το μεγαλύτερο κίνητρο στη ζωή μου, αυτό που με ώθησε από μικρή ηλικία, ήταν να δώσω κάτι στον τόπο μου και στους συνανθρώπους μου. Όσο και ότι και αν μπορούσα».

Λόγια που αποδεικνύει στην πράξη με κάθε ευκαιρία. Τελευταία προσφορά του ήταν, προ λίγων ημερών, η δωρεά των 45 χιλιάδων στην εθνική επιτροπή που έχει συσταθεί για τον κορωνοϊό στην Σενεγάλη. Ελλείψει εγωπάθειας και με υψηλό το αίσθημα ευγνωμοσύνης για όσα του έχει προσφέρει η ζωή, όλη του η φιλοσοφία αποτυπώνεται στην παρακάτω δήλωση, «τι να κάνω τις 10 Φεράρι και τα 20 ακριβά ρολόγια, τα διαμάντια και τα αεροπλάνα, τι μπορούν να δώσουν σε εμένα αυτά τα άψυχα πράγματα, αλλά και στον κόσμο. Προτιμώ ο λαός μου να λαμβάνει λίγο από αυτό που μου έδωσε η ζωή. Γιατί εγώ ήμουν ο τυχερός».