Συγκέντρωση για τα Τέμπη: Ποια να συγκριθεί μαζί σου;
Ο λαός μίλησε λοιπόν κι ας ήταν αρκούντως σιωπηλός!
Του Δημήτρη Καρυωτάκη
Δεν ήταν συγκέντρωση, δεν ήταν απλά μια διαμαρτυρία. Ήταν ένα "ποτάμι" κόσμου, ένα τσουνάμι αντίδρασης, μια σιωπηλή κραυγή δεκάδων χιλιάδων πολιτών μικρών και μεγάλων, που είπαν… Ως εδώ! Ήταν μια ιστορική στιγμή, αναμφισβήτητα, αυτή που ζήσαμε στο Ηράκλειο αλλά υποθέτω και σ’ όλη την Ελλάδα.
Οικογένειες με μικρά παιδιά, μωρομάνες με καρότσια, παππούδες με τα εγγόνια τους, σχολεία ολόκληρα με τα πανό και τα πλακάτ τους, γέροι, νέοι, πολίτες που δεν είχαν ξαναδεί ή ξανακούσει πώς είναι πηγαίνεις σε συγκεντρώσεις, μια συλλογική υποχρέωση όλης της κοινωνίας να δώσει το «παρών», να μην λείψει από το προσκλητήριο, λες και μια φωνή από τα 57 θύματα της τραγωδίας καλούσε από τα επουράνια σε μια ιδιότυπη αναφορά κοινωνίας όπου κανείς δεν έπρεπε να φανεί λιποτάκτης ή λουφαδόρος.
Ναι, υπήρξαν και τέτοιοι που φοβήθηκαν ή διχάστηκαν από όσους είχαν λόγους να σταματήσουν τούτο το ανθρώπινο "ποτάμι", που μέσα από την δυναμική ροή του επουδενί δεν έχασε το δρόμο του ή τη φυσιογνωμία του, γι’ αυτό και για όσους συμμετείχαν θα'ναι προσωπική αναφορά και παρακαταθήκη. Για τους άλλους που δεν κατέβηκαν ... ξα ντως που λέμε στην Κρήτη, κουμάντο στη συνείδηση τους δεν κάνουμε!
Κι αυτό το "ποτάμι" από τους δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένους, όχι της πλατείας μα των αναρίθμητων πλατειών του κέντρου, δεν άφηνε περιθώρια για προβοκάτσιες και κακές σκέψεις, που κάποιοι ελάχιστοι φάνηκε πως είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Ήταν τόσο ασφυκτικές από κόσμο αλλά και από θέληση οι λαοσυνάξεις, που η επιθυμία τους να προστατέψουν την ιστορικότητα της στιγμής και την παλλαϊκή διαμαρτυρία, δεν άφηνε περιθώρια.
Ένα καθάριο και κρυστάλλινο μήνυμα, που δεν καπελώθηκε, δεν σκεπάστηκε από τα κομματικά χωνιά και ηχεία, το πήρε ο κόσμος και το σήκωσε στα ύψη της πλατείας, τιμώντας την ιερότητα του μηνύματος και κρατώντας το στο επίπεδο μιας στιγμής μοναδικής που όμοια της δεν έζησε το Ηράκλειο ποτέ ως τώρα!
Και βέβαια το ερώτημα για αυτόν τον παλλαϊκό ξεσηκωμό του Ηρακλείου γεννά το δίλημμα: ήταν αυτή εδώ η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ στο Ηράκλειο;
Μόνον δύο μπορούν να συγκριθούν μαζί της, λένε οι γνωρίζοντες και όσοι είχαν βρεθεί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και στις τρεις αυτές ιστορικές στιγμές του σύγχρονου Χάνδακα: η πρώτη το Φλεβάρη του 1979, όταν χιλιάδες Ηρακλειώτες κατέβηκαν γύρω από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου προκειμένου να μην επιτρέψουν να ταξιδέψουν οι αρχαιολογικοί θησαυροί της Κρήτης στην Αμερική με απόφαση της τότε κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Όχι η σημερινή συγκέντρωση ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Η δεύτερη, που μέχρι σήμερα υπήρξε η μαζικότερη λαοσύναξη που έζησε ποτέ το Ηράκλειο, ήταν η συγκέντρωση του Ανδρέα Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 1981 και που με τον κόσμο και το πάθος της « έλιωσε» τα μάρμαρα της Πλατείας Ελευθερίας. Μπαίνουν πια αυτές οι δύο στο ίδιο ζύγι, μόνο που - επιτρέψτε μου - επειδή ετούτη η σημερινή δεν είχε κομματικό μανδύα και καπέλωμα, ναι μπορούμε να υποστηρίξουμε με βεβαιότητα πως ζήσαμε την πιο μεγαλειώδη συγκέντρωση που συνέβη ποτέ στο Ηράκλειο, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον κόσμο, την κοινωνία, τους διοργανωτές της.
Ο λαός μίλησε λοιπόν κι ας ήταν αρκούντως σιωπηλός! Ελπίζουμε να άκουσαν εκείνοι που όφειλαν να έχουν τα αυτιά τους ανοικτά…
