Το δέος για τον κόσμο και η πίκρα πως δεν ήμασταν όπως θα θέλαμε
Μπροστά στη μαγεία που εξέπεμψε ο κόσμος όλα τα άλλα είναι πολύ μικρά για να ασχοληθούμε - Άρθρο του Δ. Καρυωτάκη
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Τέτοιο ταξίδι, τέτοια μαγική βραδιά από τον κόσμο και τέτοιο πάθος που έβγαζε η ομιλίτικη κερκίδα, ναι μπορείς να το πεις με σιγουριά πως σ’ αυτό το ονειρικό ταξίδι, ο κόσμος ήταν κυπελλούχος και αυτό αποτελεί τη μεγάλη παρακαταθήκη για το αύριο του ΟΦΗ.
Όταν έχεις τέτοια συναισθήματα εισπράξει από τον κόσμο, όταν έχεις ζήσει τόσο υπέροχες στιγμές στις κερκίδες είναι πολύ δύσκολο να σταθείς στο αγωνιστικό κομμάτι του αγώνα. Γιατί ήξερες από την αρχή πως ήταν ανήφορος, πως έπαιζες με μια ομάδα που δεν παίζεται φέτος στην Ελλάδα, πως για να μπορείς να πάρεις κάτι πέρα από μια τιμητική εμφάνιση κι ένα μπράβο για το φιλότιμο, θα έπρεπε να πέσει από τα στάνταρ του ο Ολυμπιακός, που δεν μάγεψε με την απόδοση του αλλά που αυτός ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ ξέρεις πως δεν παίζει, είναι σοβαρός θα σε πιάσει από το λαιμό, δεν θα σε αφήσει να ανασάνεις και θα πρέπει να σαι πολύ τυχερός αν κρατήσεις το σκορ σε επίπεδα του 1-0 που είχε ο ΟΦΗ ως το 90’.
Για να μπορείς να ελπίζεις όμως σε κάτι πρώτα και κύρια πρέπει εσύ να πάρεις από τον εαυτό σου το 120% κι όχι μόλις το 50%.
Κι ο ΟΦΗ παρά την υπερπροσπάθεια που έκανε απέναντι σε έναν ποιοτικότερο αντίπαλο, δυστυχώς δεν στάθηκε αγωνιστικά στο ύψος των περιστάσεων.
Παίκτες - κλειδιά βρέθηκαν σε κακή μέρα. Ποδοσφαιριστές που περιμένεις να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους, χάθηκαν. Το κέντρο σου πελαγοδρομούσε και ο Ολυμπιακός φαινόταν να παίζει με παίκτες παραπάνω. Ο Καραχάλιος και ο Ανδρούτσος που αποδείχτηκαν κομβικοί σε προηγούμενα παιγνίδια δεν έκαναν καλό παιγνίδι είτε επειδή δεν ήταν σε καλή βραδιά είτε επειδή έπαιξαν σε λάθος θέση, κυρίως ο Ανδρούτσος. Και για να είμαστε ειλικρινείς μόνον ο Νίκος Χριστογεώργος ήταν ένας παίκτης τελικού. Ουδείς από τους υπόλοιπους θύμιζε τους παικταράδες προ του δεύτερου ημιτελικού με Αστέρα λες και κόλλησε η βελόνα του ΟΦΗ στα στάνταρ της μετριότητας από εκείνο το απόγευμα στην Τρίπολη. Ποιος Νους, ποιος Φούντας , ποιοι Ανδρούτσος και Καραχάλιος; Ή μήπως ο φοβερός μέχρι προ διμήνου Μπόρχα που ήταν σκιά του εαυτού του;
Η ομάδα λες και είχε κάνει τη δουλειά της για να πάει στον τελικό κι έκτοτε δεν απέκτησε ρυθμό ποτέ, δεν θα το έκανε μαγικά στον αγώνα της ζωής της. Το χα γράψει το πίστευα, δυστυχώς δικαιώθηκα ! Βέβαια για να αποδίδουμε τα του Καίσαρως τω Καίσαρι ο Ολυμπιακός με τον τρόπο που έπαιξε δεν άφησε περιθώρια στον ΟΦΗ που δυστυχώς απέχει αρκετά για να είναι ανταγωνιστικός απέναντι σε μια τόσο ισχυρή ομάδα. Ούτε όμως και ο Ράσταβατς είχε μια καλή βραδιά! Άργησε χαρακτηριστικά να αλλάξει την ομάδα, άφησε παίκτες όπως ο Σαλσέδο να βολοδέρνουν για πάρα πολύ χωρίς να δίνουν κάτι στην ομάδα (ο Θεοδοσουλάκης που τόσο έχει δείξει ότι μπορεί γιατί έπρεπε να μπει στο 80… φεύγα ) και γενικά οι αλλαγές του θα μπορούσαν να γίνουν νωρίτερα.
Μας έμεινε μια πίκρα είναι αλήθεια γιατί περιμέναμε κάτι παραπάνω. Ναι το 2-0 είναι τιμητικό και τίμιο αλλά θα πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι: ο ΟΦΗ απέχει από τον Ολυμπιακό πολύ περισσότερο από αυτό το τελικό 2-0 που έγραψε το matrix του γηπέδου.
Είπαμε όμως πως δεν είναι η ώρα για γκρίνια. Μπροστά στη μαγεία που εξέπεμψε ο κόσμος όλα τα άλλα είναι πολύ μικρά για να ασχοληθούμε. Κι αυτός ο κόσμος έδειξε τον δρόμο για το πώς θα πρέπει να πορευθεί η ομάδα την έπονται μέρα, άλλωστε τα είπε σαφέστατα ο Βασίλης Λαμπρόπουλος και έτσι πρέπει να κινηθεί ο Μιχάλης Μπούσης. Όλοι ψηλώναμε, όλοι είμαστε περήφανοι αλλά να πάμε κι ένα βήμα παρακάτω !
