Το ντοκιμαντέρ του Netflix: Πως η Δανία κατέκτησε το Euro του 1992

Η Ελλάδα έχει ζήσει ένα τέτοιο, το καλοκαίρι του 2004. Ίσως το μεγαλύτερο όλων των εποχών. Όμως μια ακόμα μικρή χώρα, σχεδόν 6 εκατομμυρίων κατοίκων, είχε ζήσει ένα παρόμοιο θαύμα το καλοκαίρι του ’92.

Το 1990, η Εθνική Ομάδα της Δανίας άλλαξε προπονητή. Μετά από 11 χρόνια ο Sepp Piontek παραιτήθηκε από τον πάγκο της Δανίας και την θέση του πήρε ο βοηθός του, Richard Møller Nielsen. Ένας προπονητής που κανείς δεν ήθελε και κανείς δεν πίστευε αρχικά. Ούτε οι παίκτες. Το πρόβλημα του δεν ήταν πως δεν ήταν καλός, αλλά πως δεν είχε αποτελεσματικό τρόπο επικοινωνίας.

Τα προκριματικά για το Euro του 1992 που θα λάμβανε χώρα στην Σουηδία, έφεραν την Δανία σε έναν όμιλο μαζί με την Γιουγκοσλαβία, την Αυστρία, την Βόρεια Ιρλανδία και τα Νησια Φερόε. Οι σταρ της ομάδας ήταν ο τερματοφύλακας της Manchester United, Peter Schmeichel, και τα αδέρφια Laudrup, Brian και Michael. Μετά από διαφωνία με τον προπονητή, τα δυο αδέλφια αποσύρθηκαν από την εθνική. Η Δανία τερμάτισε δεύτερη στον όμιλο και αποκλείστηκε από τα τελικά του Euro. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη.

Αλλά ενώ η Εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας βρισκόταν ήδη στην Σουηδία, τα Ηνωμένα Έθνη επέβαλαν εμπάργκο στην χώρα λόγω του εμφυλίου πολέμου. Η UEFA της απαγόρευσε να συμμετάσχει σε διεθνείς ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και έτσι την θέση της πήρε η Δανία. Δέκα μόλις ημέρες πριν την έναρξη του τουρνουά!

Ο Nielsen μάζεψε κυριολεκτικά τους παίκτες από τις παραλίες. Όλους εκτός από έναν. Στην αποστολή βρέθηκε και ο Brian Laudrup, παρά την κόντρα του με τον προπονητή. Όχι όμως και ο αδερφός του. Οι Δανοί έφτασαν στην Σουηδία με την σκέψη ότι θα παίξουν τρία ματς και θα φύγουν.

Ο μοναδικός παίκτης που δεν έκανε εκείνον τον καιρό διακοπές ήταν ο μέσος της Μπρόντμπι, Kim Vilfort, του οποίου η κόρη βρισκόταν στο νοσοκομείο με λευχαιμία. Του ζήτησε όμως να παίξει για την εθνική. Και εκείνος ακολούθησε την αποστολή.

Το πρώτο ματς με την Αγγλία έληξε 0-0. Στο δεύτερο ενάντια στους οικοδεσπότες, η Δανία ηττήθηκε με 1-0. Είχε σχεδόν αποκλειστεί. Ήθελε νίκη και συνδυασμό αποτελεσμάτων. Το επόμενο παιχνίδι, που πολλοί νόμιζαν ότι θα ήταν το τελευταίο, ήταν απέναντι στην Γαλλία του Jean - Pierre Papin.

Η κατάσταση της υγείας της κόρης του Kim Vilfort επιδεινώθηκε. Και ο παίκτης αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Στον πρόωρο τελικό με την Γαλλία, ο Brian Laudrup όμως ήταν εξαιρετικός. Ο τότε επιθετικός της Μπάγερν Μονάχου, έκανε ένα απίθανο παιχνίδι, με τους Δανούς να προηγούνται 1-0 στο 8’. O Papin ισοφάρισε στο ’60, αλλά ο Lars Elstrup έδωσε ξανά το προβάδισμα στους Δανούς και μαζί το εισιτήριο για τα ημιτελικά.

Η πρόκριση βρήκε την Δανία αποδεκατισμένη. Όμως το πείσμα την κράτησε σε εγρήγορση. Όπως και η επιστροφή του Vilfort από την Δανία, αφού υποσχέθηκε στην 7χρονη κόρη του να επιστρέψει και να κερδίσει στον ημιτελικό την κάτοχο του τροπαίου, Ολλανδία. Των Rijkaard, Van Basten, Bergkamp και Gullit.

Οι Δανοί μπήκαν αποφασισμένοι να κάνουν το παιχνίδι της ζωής τους. Προηγήθηκαν δυο φορές και ισοφαρίστηκαν ισάριθμες. Το παιχνίδι πήγε στα πέναλτι. Εκεί το μόνο πέναλτι που χάθηκε ήταν αυτό του Van Basten, με τον Scmeichel να κάνει μια εξαιρετική επέμβαση. Η Δανία ήταν στον τελικό και κανένας δεν μπορούσε να το πιστέψει...

Εκεί την περίμενε η εν ενεργεία Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, Γερμανία, που ήταν το ξεκάθαρο φαβορί. Αλλά οι Δανοί είχαν άλλη άποψη. Μπορεί η Γερμανία να είχε ευκαιρίες από την αρχή, αλλά έπεσε πάνω σε έναν εξαιρετικό Peter Schmeichel. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Δανία σκόραρε δυο φορές με τους Jensen και Vilfort. Οι σχολιαστές μετρούσαν ανυπόμονα τα δευτερόλεπτα. Τίποτα όμως δεν άλλαξε. Η Δανία ήταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ήταν μια δικαίωση για τους παίκτες και τον προπονητή. Ειδικά ο τελευταίος, είχε αμφισβητηθεί ακόμα και την προηγούμενη από την ημέρα του τελικού.

Όταν οι παίκτες και ο προπονητής επέστρεψαν με το τρόπαιο, ο λαός τους υποδέχθηκε σαν ήρωες. Ο Brian Laudrup είχε αναδειχθεί καλύτερος παίκτης του τουρνουά. Κάποιοι από τους παίκτες πήραν μεταγραφή σε μεγαλύτερες ομάδες, ενώ ο προπονητής παρέμεινε στον πάγκο της Εθνικής μέχρι το 1996.

Το μόνο που επισκίασε τον θρίαμβο και το ποδοσφαιρικό θαύμα της Δανίας το καλοκαίρι του 1992, ήταν ο θάνατος της 7χρονης κόρης του Kim Vilfort, μόλις 6 εβδομάδες μετά τον τελικό. Όμως είχε καταφέρει να κάνει πράξη την υπόσχεσή του σε εκείνη. Όλοι έκαναν έναν άθλο. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς διάθεση αρχικά και απέναντι σε καλύτερες ομάδες. Δώδεκα χρόνια μετά, το ίδιο έκανε και η Εθνική Ελλάδας. Η μόνη διαφορά ήταν ότι η εθνική μας είχε προκριθεί από την αρχή στα τελικά του Euro 2004

κείμενο: fosonline.gr