Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου

Ένα ατελείωτο πούρο, σαν το ατελείωτο τσιγάρο. Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου, μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο. Οι βαθιές ρουφηξιές του Μιχάλη Μπούση στη σουίτα του «Γεντί Κουλέ» παρακολουθώντας χθες τον «άρρωστο» ΟΦΗ, τον δικό του ΟΦΗ, τον ΟΦΗ που μοιάζει σαν περιφερόμενος θίασος.

Με βαριά βήματα και την απογοήτευση γραμμένη στο πρόσωπο ανεβαίνει στην ανάπαυλα από τη θέση του στα επίσημα, μέσα στη σουίτα. Εκεί είδε το δεύτερο ημίχρονο κόντρα στον Παναιτωλικό, πνιγμένος στους καπνούς ενός πούρου που έμοιαζε σαν η μοναδική του παρέα. Ο τρόπος για να προσπαθήσει να σκεφτεί καθαρά και να αντιληφθεί το μέγεθος της απογοήτευσης.

Αυτός ο ΟΦΗ ξεκίνησε τη σεζόν με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Νίκες με Αρη, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Μεταγραφές στην ώρα τους, κόσμος συσπειρωμένος, προπονητής αγαπητός από τους φιλάθλους, όλα έμοιαζαν ιδανικά. Ο Μπούσης εξ Αμερικής αισθανόταν σίγουρος ότι τα πράγματα έχουν βρει το δρόμο τους.

Και ύστερα ήρθαν οι πρώτες γκέλες. Και να οι κρίσεις, η απογοήτευση, η γκρίνια, τα νεύρα του κόσμου που ωσάν στο ίδιο έργο θεατές αδυνατούσαν να αντιληφθούν τα μαύρα χάλια της ομάδας τους.

Και ήρθε το «διαζύγιο» με τον Νταμπράουσκας, η πρόσληψη του Πέπε Μελ, το ξεκίνημα ενός εντελώς διαφορετικού ποδοσφαίρου με τον Ισπανό στον πάγκο και ο Μπούσης επέστρεψε από την Αμερική και ο ΟΦΗ παρέμενε εγκλωβισμένος στο δικό του τούνελ.

Ηρθαν οι μεταγραφές, ήρθε η πρώτη νίκη μετά τις 2 Οκτωβρίου, ήρθαν και τα χαμόγελα στα πρόσωπα. Στο ενδιάμεσο ήρθε και η πρόκριση επί της Κηφισιάς, πάλι με χίλια ζόρια, πάλι με κακό ποδόσφαιρο, αλλά η ουσία μετράει. Ο ΟΦΗ στα προημιτελικά και να οι κουβέντες για την μεγάλη ευκαιρία σε ένα δρόμο στρωμένο ιδανικά. Το μονοπάτι μέχρι τον τελικό φάνταζε φρεσκοστρωμένος δρόμος, ουχί κακοτράχαλος. Μα κακοτράχαλη είναι η εφετινή πορεία του ΟΦΗ κι αν το κάρο δεν τραβάει, δεν φταίει ο δρόμος. Δε φταίει ο κόσμος, ούτε κι εσύ, που λέει και το τραγούδι. Ο,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει.

Απέναντι ξανά ο Παναιτωλικός. Η ευκαιρία που λέγαμε. ΟΦΗ είσαι, είναι μεμψιμοιρία να μη σκέφτεσαι για την ευκαιρία που έχεις. Ομως, ΟΦΗ είσαι. Άρρωστος, ακόμα δεν έχεις βγει από την εντατική. Είναι μακρύς ο δρόμος για το εξιτήριο. Ο Πετράκης και ο Καρέλης σε «διασωληνώνουν» ξανά. Άντε πάλι τα ίδια. Στενοχώρια, απογοήτευση και το χέρι στο στήθος μηχανικά να προσεύχεται. Όχι μόνο για να γίνει καλά ο ασθενής, αλλά ως απορία για την κατάντια. Πώς καταντήσαμε λοχία, μιας που πιάσαμε τα τραγούδια.

Το ημερολόγιο γράφει 24 Ιανουαρίου. Ο ΟΦΗ δεν λέει να συνέλθει. Δεν είναι η ήττα από τον Παναιτωλικό, δεν είναι η συζήτηση αν αποκλείστηκε ή αν έχει ελπίδες για τη ρεβάνς. Δεν είναι το κύπελλο. Είναι αυτό το ρόλερ κόστερ συναισθημάτων, μόνο που το τρενάκι τους τελευταίους μήνες πηγαίνει σταθερά στον κατήφορο.

Το πούρο του Μπούση τελειώνει. Μία ακόμα απογοήτευση. What the f@ck, που λένε στην Αμερική. Dead end.

Όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια, που λένε και στην Ελλάδα. Στην τελευταία ρουφηξιά παίρνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις. Για το καλό μου.