Τζιρίτας: «Ευλογημένος για όσα έζησα στον ΟΦΗ»

Μπορούν 37 χρόνια να χωρέσουν σε 2.500 λέξεις; Με τίποτα. Βιβλίο χρειάζεται για να μπορέσει να χωρέσει κάποιος εμπειρίες και αναμνήσεις τόσων ετών, όσα ήταν ο Μανόλης Τζιρίτας στην οικονομική διαχείριση της ΠΑΕ ΟΦΗ.  Με αφορμή την ολοκλήρωση αυτής της μακράς και άκρως επιτυχημένης θητείας και τη συνταξιοδότησή του, ο κ. Τζιρίτας ανοίγει την καρδιά του και μαζί το… σεντούκι των αναμνήσεών του, για να μοιραστεί κάποιες από αυτές με τους αναγνώστες του Capitano.gr.

Μας μιλά για το ξεκίνημα της μακράς αυτής πορείας, τους σημαντικούς, αλλά και ιδιαίτερους ανθρώπους γνώρισε, άγνωστες ιστορίες από τις σημαντικές, αλλά και δυσάρεστες στιγμές που βίωσε. Μας αποκαλύπτει ποιον άνθρωπο θεωρούσε ως δεύτερο πατέρα του, τι του είπε ο αείμνηστος Θεόδωρος Βαρδινογιάννης τη βραδιά της κατάκτησης του κυπέλλου και την… περιπέτεια που έζησε εκείνο το βράδυ, την πρώτη του ημέρα με τον Έγκε Γκέραρντ και ένα σωρό άλλες άγνωστες ιστορίες, όπως αυτή με τον ποδοσφαιριστή που ήθελε να… πουλήσει τις οικοσκευές που είχε το σπίτι που του είχε παραχωρήσει η ΠΑΕ.

Μια συζήτηση στην οποία άλλοτε ο κ. Τζιρίτας έλαμπε από χαρά, άλλοτε κρατούσε τα δάκρυα συγκίνησής του, κάποιες φορές διακρίνονταν ο προβληματισμός του, αλλά τις περισσότερες είχε το χαμόγελο από όλα αυτά για οποία βίωσε στον ΟΦΗ. Μας λέει πιο είναι το μεγάλο του κέρδος από αυτή την 37χρονη πορεία, ενώ δίνει παράλληλα και τις πολύτιμες συμβουλές του για το μέλλον…

Το ξεκίνημα…

37 ολόκληρα χρόνια στον ΟΦΗ… «Ναι, 37 χρόνια, από το 1981»

Πως προέκυψε στη ζωή σας; «Εντελώς τυχαία. Απολύθηκα από το στρατό και πέντε ημέρες αργότερα προέκυψε αυτή η θέση. Δεν ήταν σε κάποια αγγελία, αλλά έφτασε σε εμένα από στόμα σε στόμα. Υποτίθεται πως θα πήγαινα σε άλλη δουλειά και θα ήμουν στον ΟΦΗ για λίγο, για τρεις μήνες.

Είχα έρθει δοκιμαστικά για κάποιο χρονικό διάστημα, για να δουν αν κάνω και είμαι κατάλληλος. Ήταν μια πρόταση του Κώστα Σαρρή, ενός ανθρώπου τον οποίο χάσαμε πρόσφατα και τον είχα σαν πατέρα μου. Ερχόμενος στον ΟΦΗ βρήκα στην ομάδα τον Παύλο Κρανιωτάκη που ήταν γραμματέας της ΠΑΕ και τον Κώστα Ψωμά που ήταν λογιστής.

Ήμασταν τρεις υπάλληλοι συνολικά, που κάθε ένας θα είχε τον τομέα του. Εγώ θα ήμουν κάτι σαν η προέκταση του Κώστα Ψωμά στο λογιστήριο. Ανέλαβα το πόστο της διαχείρισης των αγώνων και βοηθός του Κώστα (Ψωμά) σε θέματα λογιστηρίου. Οι δύο αυτοί άνθρωποι είχαν μεταξύ τους μια τέτοια χημεία και δέσιμο που ο ένας προσπαθούσε και βοηθούσε τον άλλο, παρόλο που ήμασταν από τις λίγες ΠΑΕ που είχαν μόλις τρία άτομα προσωπικό, τη στιγμή ας πούμε που ο Απόλλωνας είχε δέκα. Πόσο μάλλον οι “μεγάλες” ΠΑΕ.

Παρόλα αυτά και με τις ανάγκες και τη δουλειά που είχε τότε, ως μια ανώνυμη εταιρεία με τις ιδιαιτερότητες και την αυστηρότητα που τη διέπει, είχε πάρα πολλή δουλειά. Δεν ήταν μόνο αυτό που παιζόταν στο γήπεδο, αλλά και η λειτουργία της εταιρείας».

Είχα την τύχη να υπάρχει τότε ένα συμβούλιο με τον πρόεδρο τον κ. Παπαματθαιάκη και μέσα σε αυτό δυνατούς παράγοντες όπως οι κ.κ. Μυριοκεφαλιτάκης, Καζανάκης, Καραντινός, αλλά και άλλοι, οι οποίοι για πολλά χρόνια ήταν οι ίδιοι. Ήταν τόσο δεμένοι και υπήρχε ένα τόσο οικογενειακό κλίμα που με αγκάλιασαν σα να είμαι παιδί τους και όχι υπάλληλος.

Από τον πρώτο μήνα την είδα τόσο θετικά τη δουλειά και με συνεπήρε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να την αλλάξω. Οι συνθήκες ήταν τέλειες και έτσι ξεκίνησε η πορεία μου στην ΠΑΕ ΟΦΗ, χωρίς να σκεφτώ ποτέ να αλλάξω εργασία».

Σκοτωμός για ένα εισιτήριο

Θυμάμαι κάποιον που μου είχε πει πως για να μπορέσεις να βρεις εισιτήριο παλιά, έπρεπε να έχεις… μέσον τον Τζιρίτα… «Ήταν κάπως έτσι. Θυμάμαι πρωινά που πηγαίναμε στο γραφείο της ΠΑΕ που ήταν τότε στην 25^ης Αυγούστου και χρειαζόμασταν αστυνομική συνοδεία για να μπορέσουμε να φτάσουμε στην πόρτα, από τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος για να πάρει εισιτήριο. Το ίδιο και κατά την έξοδό μας από αυτά…

Τότε ήμουν και νιόπαντρος και το παιδί μου ήταν μωρό και θυμάμαι πως ερχόντουσαν ακόμα και σπίτι μου κάτω και με περίμεναν για να μου ζητήσουν εισιτήριο. Πολλές φορές δεν πηγαίναμε σπίτι για να… γλιτώσουμε αυτή την πίεση του κόσμου. Ξεκινούσαμε την προπώληση τρεις ημέρες πριν τα παιχνίδια, τα 10000 εισιτήρια που μπορούσαμε να διαθέσουμε, είχαν εξαντληθεί από το πρώτο τρίωρο!».

Θυμάστε κάποια ιστορία από εκείνη την εποχή; «Θυμάμαι τον αείμνηστο Γιάννη Αλατζά, ο οποίος έβαζε μπροστά το κορμί του για να κρατά τον κόσμο να μπαίνει ένας ένας στο γραφείο. Και όχι μόνο αυτός, αλλά και άλλοι που ερχόντουσαν για… βοήθεια.

Επίσης τα χρόνια εκείνα η 25^ης Αυγούστου ήταν δρόμος διπλής κυκλοφορίας και για να μπορέσει να περάσει το λεωφορείο, χρειαζόταν να έρθει η Αστυνομία για να ρυθμίσει την κυκλοφορία από τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος!».

Έχετε ποτέ μετρήσει με πόσους ποδοσφαιριστές ή προπονητές έχετε συνεργαστεί; «Δεν το έχω κάνει. Δεν ήθελα να τους μετράω γιατί μου… κακοφαινόταν γιατί… ένιωθα ότι μεγάλωνα (γέλια). Από το 1981 μέχρι την ημέρα που έφυγα από την ΠΑΕ, μπορείς να φανταστείς πόσες μετεγγραφές έγιναν και πόσοι προπονητές ήρθαν…»

Γκέραρντ-Θ.Βαρδινογιάννης, τα σημαντικά κεφάλαια της ιστορίας του ΟΦΗ

Ζήσατε από κοντά τις δυο πλέον σημαντικές προσωπικότητες του ΟΦΗ, τον Γκέραρντ και τον Θόδωρο Βαρδινογιάννη, μιλήστε μου για αυτούς. Πρώτα για τον μίστερ… «Τι να πρωτοπείς για τον Γκέραρντ; Τον χαρακτήρα του; Τα αστεία του; Τον τρόπο που σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή; Ένας μεγάλος άνθρωπος που αποδείχθηκε πως ήταν και ένας μεγάλος προπονητής… Τον θυμάμαι την πρώτη ημέρα που ήρθε, είχε φέρει ένα αυτοκίνητο golf με ολλανδικές πινακίδες και το είχε παρκάρει κάτω από τα γραφεία και όταν τελείωσε η πρώτη επαφή, κατεβαίνοντας να φύγει δεν έπαιρνε μπροστά το αυτοκίνητό του.

Με φώναξε και το σπρώχναμε για να το βάλουμε μπροστά, φτάσαμε μέχρι τα λιοντάρια. Αυτή ήταν η πρώτη μας στιγμή. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος από την πρώτη επαφή μαζί του σε κέρδιζε.  Είχαμε αναπτύξει προσωπική σχέση πέραν της επαγγελματικής. Όλοι τον ένιωθαν πρώτα σαν άνθρωπο της οικογένειάς τους και μετά ως προπονητή ή συνεργάτη και έτσι ένιωθε και αυτός».

Ήταν βέβαια και βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου… «Αυτό το απέδειξε πολύ γρήγορα και η όλη πορεία του δεν αφήνει καμιά αμφισβήτηση πάνω σε αυτό…»

Ο Θόδωρας; «Και για αυτόν τι να πρωτοπούμε. Γενικά για την οικογένειά του, αλλά ένα παραπάνω για αυτόν που αφιέρωσε πάρα πολύ χρόνο για να κάνει τον ΟΦΗ μεγάλη και αξιοπρεπή ομάδα. Ένας απλός άνθρωπος ο οποίος όταν σου μιλούσε δεν ένιωθες ότι απέναντί σου είχες κάποιον της επιφάνειάς του. Προσιτός προς όλους ο οποίος άκουγε τους πάντες και έκανε πάντα το καλύτερο για την ομάδα.

Θεωρώ ότι ο θάνατός του ήταν ότι χειρότερο, πρώτα από όλα για τον ίδιο που έφυγε από τη ζωή πολύ νέος, αλλά και για τον ΟΦΗ που έμεινε χωρίς αυτόν τον μεγάλο ευεργέτη του. Η οικογένειά του βέβαια δεν εγκατέλειψε τον ΟΦΗ μετά τον θάνατό του, όμως η μεγάλη αυτή μορφή έλλειπε…»

Οι ευχάριστοι, ο… περίεργος και η απίστευτη περίπτωση Φάντι

Ποιος ήταν ο πιο ευχάριστος σαν χαρακτήρας παίκτης που έχετε γνωρίσει; «Τη δεκαετία του ’80 ο ΟΦΗ είχε την τύχη να μαζέψει μια πλειάδα ποδοσφαιριστών που είχαν ήθος, αγάπησαν την ομάδα και επειδή το κλίμα ήταν πάντα οικογενειακό δεν δυσκολεύτηκαν να θεωρήσουν σταθμό της καριέρας τους την παρουσία τους στον ΟΦΗ.

Υπήρχε ένα δέσιμο και μια χημεία τέτοια που θεωρούσες ότι ήσουν με φίλους σου που γνώριζες πολλά χρόνια πριν. Τι να πούμε για το ήθος του Γιάννη Σαμαρά, του Γρηγόρη Παπαβασιλείου, του Γρηγόρη Τσινού, του Γρηγόρη Χαραλαμπίδη.

Τι να πεις για τη μεγάλη μορφή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου τον Άγγελο Ιορντανέσκου, αλλά και τόσους άλλους πολλούς».

Και ο πιο… περίεργος; «Ήταν ο Λούπου. Θυμάμαι που με είχαν πάρει τηλέφωνο και μου έλεγαν πως πουλούσε τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις που του είχε το σπίτι που του είχε παραχωρήσει η ομάδα. Τότε όποιος παίκτης ερχόταν η ομάδα του έδινε και έμεινε ένα πλήρως επιπλωμένο σπίτι, με οικοσκευές και όχι μόνο.

Ιδιαίτερος με την καλή έννοια ήταν και ο Βαμβακούλας στο ευχάριστο πέρασμά του από την ομάδα, ο οποίος δεν γινόταν ποτέ να σου πει κάτι και να μην σκάσεις στα γέλια.

Ξεχωριστή ήταν η περίπτωση του Μαλαισιανού του Φάντι. Λόγω θρησκείας δεν έτρωγε τα φαγητά που είχαμε. Με εντολή του Θόδωρα είχαμε κάνει παραγγελίες από την Αθήνα, να μας στέλνουν ειδικές τροφές. Θυμάμαι από την ημέρα που ήρθε μέχρι και που έφυγε, είχε χάσει αρκετά κιλά. Μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγαμε ότι θα πάμε καμιά μέρα σπίτι του και θα τον βρούμε… πεθαμένο από την πείνα.

Ένα περιστατικό ήταν όταν χρειάστηκε να πάω ένα απόγευμα σπίτι του και αφού κτυπούσα το κουδούνι και δεν άνοιγε, ξέροντας εγώ πως σίγουρα είναι μέσα στο σπίτι, άρχισα να ανησυχώ. Το σπίτι ήταν ισόγειο και είχε ένα παράθυρο και πήγα να κοιτάξω μέσα. Τον είδα τότε γονατιστό να προσεύχεται, οπότε τότε κατάλαβα πως ήταν καλά. Αν δεν τελείωνε την προσευχή του δεν επρόκειτο να μου ανοίξει την πόρτα…».

Προπονητικές μορφές πριν τον Γκέραρντ

Πέραν του Ολλανδού, ποιος άλλος προπονητής σας έχει αφήσει αναμνήσεις; «Ο Λάκης Πετρόπουλος. Όταν ήταν να κατέβει στο Ηράκλειο είχε βάλει το αυτοκίνητό του στο καράβι και αυτός ήρθε με το αεροπλάνο, τότε προπονήσεις κάναμε στο Γεντί Κουλέ, καθώς δεν υπήρχε το ΒΑΚ. Με κάλεσε κάποια στιγμή να μου πει να πάω να πάρω το αυτοκίνητό του. Εγώ τότε δεν είχα δίπλωμα, η παρουσία του ήταν τόσο επιβλητική όμως που δεν του το είπα, καθώς ένιωθα πως είχα υποχρέωση να πάω να το παραλάβω.

Δεν θα ξεχάσω επίσης πως εκείνη την εποχή, μας είχε εκτυπώσει το τυπογραφείο του κ. Καζανάκη, πάνω από 50 κούτες με έντυπα που χρειαζόταν για τη διδασκαλία του ποδοσφαίρου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ και τη μορφή του Σάνον, δεν ήταν απόμακρος. Θυμάμαι χρειάστηκε εκείνη την εποχή να βάζω γύψο στο χέρι μου και με το που με είδε έτσι να μπαίνω στο γραφείο του, πήρε έναν μαρκαδόρο και υπέγραψε αμέσως επάνω».

Τα… αίματα του τελικού, η ατάκα του Θόδωρα και η περιπέτεια μετά την κατάκτηση

Να υποθέσω πως η μεγαλύτερη στιγμή που έχετε ζήσει, είναι η κατάκτηση του κυπέλλου, τι θυμάστε από τότε: «Φυσικά η μεγαλύτερη. Στο ματς εκείνο σε κάποια στιγμή στο τέλος του αγώνα ήμουν στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ και πήγαινα προς τον αγωνιστικό χώρο και συναντήθηκα με τον Περσία που τότε είχε κτυπήσει και ήταν γεμάτος αίματα. Αγκαλιαστήκαμε και θυμάμαι πως φορούσα ένα άσπρο πουκάμισο το οποίο γέμισε αίματα… Εννοείται πως δεν πλύθηκε ποτέ (γέλια). Επίσης σημαντική προσωπικότητα και φοβερός άνθρωπος ο Τάκης Περσίας.

Θυμάμαι την παρουσία του Θόδωρα στα αποδυτήρια στο γλέντι της χαράς. Από την υπερένταση που ήρθε λιποθυμικό επεισόδιο και μετά που συνήλθα και άνοιξα τα μάτια μου είδα τη μορφή του επάνω μου, να προσπαθεί να με σηκώσει από τον πάγκο και να μου λέει γεμάτος χαρά και υπερηφάνεια ότι θα πρέπει να αντέχω τις χαρές και τις εντάσεις αυτές, γιατί μόνο τέτοιες θα ζω στον ΟΦΗ…

Ήταν μια μαγική βραδιά, είχαμε μείνει οι τρεις μας, ο Ψωμάς, ο Κρανιωτάκης και εγώ και περιμέναμε να πάρουμε τις εισπράξεις που μας αναλογούσαν. Είχαν περάσει οι ώρες και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Ήμασταν υπεύθυνοι της εκδρομής με το καράβι και έπρεπε να γυρίσουμε με αυτό, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να περιμένει εμάς το καράβι για να φύγει.

Κρατάμε φεύγοντας από το στάδιο τη βαλίτσα με τα χρήματα για να πάμε στο καράβι και προχωρούσαμε μέσα στο σκοτάδι μόνοι μας, καταλαβαίνεις… Δεν βρίσκαμε ταξί, ήταν ερημιά και κάποια στιγμή ακούμε από μακριά τον ηλεκτρικό, ούτε που κατάλαβα πόσο τρέξαμε για να τον προλάβουμε…

Μπήκαμε στο τρένο και μάλιστα χωρίς εισιτήριο γιατί τα εκδοτήρια ήταν κλειστά. Στην Ομόνοια ανακοινώνουν πως ήταν το τέλος της διαδρομής, αναγκαστικά κατεβήκαμε, βγαίνουμε επάνω και εκεί υπάρχει ελεγκτής… Για να μην τα πολυλογώ πληρώσαμε το πρόστιμο. Εντωμεταξύ είχε ξεκινήσει η φιέστα των φιλάθλων μας στην Ομόνοια και είχαμε και πάλι πρόβλημα για να βρούμε ταξί να πάμε στο λιμάνι».

Η επόμενη καλύτερη; «Η ομάδα είχε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο. Είχε τερματίσει και δεύτερη στο πρωτάθλημα, ενώ ακολούθησαν και οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο αγώνας που δώσαμε στην Τούμπα με την Αταλάντα, νιώσαμε τη βοήθεια που μπορείς να πάρεις και από άλλες ομάδες. Ήμουν μια εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη και είχα μεγάλη βοήθεια από όλα τα παιδιά.

Ακολούθησαν οι χρυσές στιγμές στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Τι να πρωτοπώ. Έλεγα ότι δοξάζω το Θεό που ήμουν σε μια τέτοια ομάδα και επιχείρηση. Ήταν τόσες πολλές οι μεγάλες στιγμές που ζούσαμε…

Θυμάμαι τον πρόεδρο της Ατλέτικο και τις δηλώσεις που έκανε όταν είχαμε πάει να υποδεχθούμε την αποστολή. Έλεγε τότε ότι θα μας κάνει… μια χαψιά».

Τα δάκρυα της στεναχώριας…

Η χειρότερη στιγμή που βιώσατε; «Ε, τι άλλο… ήταν η εποχή που αποχώρησε η ομάδα από το πρωτάθλημα. Ήταν φοβερό για εμένα που ήμουν τόσα χρόνια στην ομάδα να βιώσω και να ζήσω κάτι τέτοιο. Καθόμασταν όλοι και κλαίγαμε… Είχαμε μείνει μόνοι μας οι υπάλληλοι για να κάνουμε όλα όσα χρειάζονταν για να κλείσει η εταιρεία».

Πόσο αλλαγμένος είναι ο ΟΦΗ στα χρόνια που βρίσκεστε κοντά στην ομάδα; «Δεν έχει καμία σχέση το τότε με το τώρα δυστυχώς. Είναι και αυτό ένα κτύπημα για εμάς τους παλαιότερους. Άλλες εποχές, άλλη νοοτροπία… Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι το θέμα του λαού του ΟΦΗ, ο οποίος όσες φορές και αν χρειάστηκε απέδειξε την αγάπη του για την ομάδα, κάτι που συνεχίζει να κάνει με οποιοδήποτε τρόπο»

Τις αλλαγές αυτές σε προσωπικό επίπεδο πως τις βιώσατε; «Πάρα πολύ δύσκολα, ακόμα και ως αποτέλεσμα να υπάρξουν προβλήματα υγείας. Μεγάλο το στρες και η στεναχώρια, πίεση πολλή».

Εσάς σας έχει αλλάξει ως άνθρωπο ο ΟΦΗ; «Είχα πάντα τον ίδιο σταθερό χαρακτήρα. Έχω πάρει πάρα πολλά πράγματα, έχω νιώσει υπερήφανος και το σπουδαιότερο από όλα, αυτό που εισέπραξα από την πόλη του Ηρακλείου, είναι η αγάπη, η εκτίμηση του κόσμου που θεωρώ ότι σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά δεν θα τα είχα στην έκταση αυτή. Αυτό είναι που θα μου μείνει για πάντα».

Η αισιοδοξία για το παρόν και οι συμβουλές για το μέλλον

Τώρα δείχνει πως το… τρένο έχει μπει και πάλι στις ράγες… «Μακάρι να τελειώσει και έτσι και να βρεθεί ο τρόπος αυτή η ομάδα να ηρεμήσει πλέον, να ξαναβρεί το δρόμο της, γιατί είναι μια ομάδα με δυναμική και ιστορία που θα πρέπει να βρίσκεται στη Super League. Ας ελπίσουμε πως θα βρεθεί μια οικογένεια που θα βρεθεί στο πλάι της ομάδας, ώστε με τη βοήθεια των φιλάθλων να ξαναγίνει ο ΟΦΗ όπως ήταν».

Τι νομίζεται πως χρειάζεται να γίνει για να μην εκτροχιαστεί και πάλι; «Θα πρέπει να βρεθούν ένας, δύο σοβαροί άνθρωποι που θα στηρίξουν με οποιοδήποτε τρόπο την ομάδα και θα της δώσουν και πάλι την ηρεμία της. Η δυναμική του ΟΦΗ είναι τεράστια και το έχουμε δει πάρα πολλές φορές».

Ζωή χωρίς τον ΟΦΗ; Όχι βέβαια…

Αλήθεια φαντάζεστε τη ζωή σας χωρίς τον ΟΦΗ; «Δεν μπορείς να ξεκόψεις. Όταν έχεις περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής σου κάπου, δεν μπορείς. Ο ΟΦΗ ήταν και είναι το σπίτι μου. Σε συνδυασμό με τα παιδιά που ήταν και συνεχίζουν να είναι στην ομάδα, είχαμε μια οικογενειακή καθημερινότητα.

Τα παιδιά που υπάρχουν τώρα είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να έχει η ομάδα, γιατί έχουν γίνει ένα με αυτήν. Δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αλλά κομμάτι της ομάδας. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα είναι. Ήμουν με ανθρώπους σημαντικούς και το καλό είναι πως συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα στην ομάδα.

Μέχρι να ζω θα νιώθω ότι είμαι ένα κομμάτι της ομάδας. Η αγάπη που έχω από τον κόσμο είναι κάτι που το υποστηρίζει αυτό. Με την ευκαιρία αυτή θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ προς όλους αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια σε όλους τους τομείς».