Ζωή σε μας...
Αντί να δούμε πως θα σωθεί ο ΟΦΗ ασχολούμαστε με το τι θα γίνει αφού θα σωθεί! - Άρθρο του Δημήτρη Καρυωτάκη.
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Είναι εφιαλτικό αυτό που βιώνουν κάθε αγωνιστική οι φίλοι του ΟΦΗ. Μια άρρωστη κατάσταση, μια πεθαμένη ομάδα, ένας Γολγοθάς χωρίς ανάσταση. Όλη την εβδομάδα ασχοληθήκαμε με τα εξωαγωνιστικά, τα ποσταρίσματα και τις διαγραφές των αναρτήσεων του Μπούση, τις εκκλήσεις για συσπείρωση και το… Μιχάλη γύρνα πίσω και αφήσαμε την ομάδα στο έλεος του Θεού.
Μια κουρελού που γίνεται κάθε Κυριακή περίγελος και το αποκούμπι του κάθε αγωνιστικά πονεμένου. Αντί να δούμε πως θα σωθεί η ομάδα ασχολούμαστε με το τι θα γίνει αφού θα σωθεί, αγνοώντας πως η ομάδα στην κατάσταση που βρίσκεται κι αν δεν αλλάξει κάτι... είναι σχεδόν πεσμένη! Αντί από την περασμένη Κυριακή το βράδυ να ανακοινώνουμε το διάδοχο του κακόμοιρου του Μελ, αφήνουμε αυτόν τον περιοδεύοντα θίασο να εξακολουθεί να ανεβάζει κάθε αγωνιστική μια ακόμη τραγωδία.
Δεν της αξίζει αυτή η εικόνα, δεν της αξίζει αυτό το τέλος στη φετινή της διαδρομή. Οι παίκτες που υποτίθεται αυτοί θα την σώσουν με την αυταπάρνηση και τις ψυχικές τους δυνάμεις δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει πως η παρτίδα δεν σώζεται με τίποτα και περιμένουν να έλθει το τέλος της χρονιάς και να δούνε τι θα απογίνουν. Κι εμείς οι τεθλιμμένοι συγγενείς παρακολουθούμε κάθε αγωνιστική να βιάζεται η ιστορία της ομάδας, να στενοχωριόμαστε με αυτό το ντροπιαστικό θέαμα που στα χρόνια που παρακολουθώ την ομάδα δεν έχει προηγούμενο, να γινόμαστε συμμέτοχοι ενός εγκλήματος που δεν έχει τιμωρία.
Όλοι στον ΟΦΗ μιλάνε για συστράτευση, ζητάνε συσπείρωση και γεμάτο το γήπεδο την ερχόμενη Δευτέρα με τον Πανσερραϊκό, μα με ποια ψυχή, ποια αγωνιστικά άντερα θα βγουν οι παίκτες να παίξουν, όταν με την εικόνα τους στο γήπεδο Καραϊσκάκη έδειξαν πως ούτε στη Β’ Εθνική δεν θα ήταν ανταγωνιστικοί. Πραγματικά χωρίς να θέλω να μειώσω στο παραμικρό τους παίκτες του Γιούχτα, πόσο πιο τραγικοί θα ήταν απέναντι στον Ολυμπιακό αν αγωνίζονταν στη θέση του ΟΦΗ; Τουλάχιστον ένα φιλότιμο, ένα κίνητρο για προσωπική διάκριση θα το διέκρινες, ένα γαμώτο με τον Ολυμπιακό παίζεις σε βλέπει όλη η Ελλάδα… παίξε για πάρτι σου!
Ε, ούτε αυτό υπάρχει πια για μια ομάδα που περιμένει καρτερικά κάποιον να την λυτρώσει, να την βγάλει από την πρίζα, να της κάνει ποδοσφαιρική ευθανασία… εκεί φτάσαμε! Δυστυχώς την εποχή του Μπούση αν σε κάτι δείχνουν συνέπεια και συνέχεια οι διοικούντες είναι τα αργά αντανακλαστικά. Αργά παρακολουθεί, αργά αντιδρά, αργά κάνει αλλαγές.
Τις προηγούμενες φορές ο Θεός έκανε τα στραβά μάτια, μα φαίνεται πως κουράστηκε πια, και ξέρετε πολλές φορές πάει η στάμνα για νερό, μια πάει και δεν γυρίζει! Μακάρι να βγω ψεύτης...
