Αυτός ο ΟΦΗ δεν είναι αφελής και ανυποψίαστος

22:09 | 22/09/2021

Η θετική αύρα του ΟΦΗ και το ταμείο που μετράει στο τέλος. Ο Δ. Καρυωτάκης σχολιάζει την ισοπαλία με τον Αστέρα Τρίπολης

Του Δημήτρη Καρυωτάκη

Πήγαινε θεωρητικά για την πρώτη νίκη του στο πρωτάθλημα, δεν τον χαλά καθόλου και η τρίτη σερί ισοπαλία!

Αν για τον ΟΦΗ το ζητούμενο είναι σε αυτή τη φάση να αγοράσει χρόνο, να κάνει μικρά βηματάκια όχι τόσο προς την εξάδα, αλλά κυρίως να απομακρυνθεί από τους περσινούς εφιάλτες του, περιμένοντας και παίκτες που μπορούν να κάνουν μεσοεπιθετικά τη διαφορά και να κερδίζει αγώνα με τον αγώνα τον κόσμο του που για μια ακόμα φορά έδειξε πόσο του έλειψε πέρσι, τότε ναι το πρόσημο από τον αγώνα με τον Αστέρα είναι θετικό!

Έτσι κι αλλιώς αυτή η πρώτη τριάδα αγώνων, με αντιπάλους δύσκολους και σούπερ ανταγωνιστικούς, το στοίχημα ήταν να τους κοιτάξεις στα μάτια χωρίς να τα κατεβάσεις, παίρνοντας ό,τι περισσότερο μπορείς. Μικρά βηματάκια, ναι. Μισά βηματάκια, πιθανόν. Αλλά ζάλα προς τα μπροστά. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Άλλωστε ο καλύτερος κριτής είναι ο πελάτης, ο φίλος της ομάδας, εκείνος που έρχεται στο γήπεδο κι έφυγε κι απόψε ευχαριστημένος. Χειροκρότησε στο τέλος. Έφυγε από το Γεντί Κουλέ με θετική αύρα. Όχι επειδή είδε τη σούπερ ντούπερ εμφάνιση, ούτε επειδή έτριψε τα μάτια του απ’ όσα είδε. Αλλά κυρίως επειδή βλέπει ένα τίμιο θέαμα.

Βλέπει μια ομάδα, να ιδρώνει, από την αρχή ως το τέλος. Με τα λάθη και τις επιπολαιότητες να μη λείπουν και τώρα, αλλά που τουλάχιστον δεν βλέπεις μια αφελή και ανυποψίαστη ομάδα, που τη θρέφει η ανοησία όπως πάμπολλες φορές συνέβη πέρσι.

Αν στην κλήρωση του πρωταθλήματος μας έλεγαν πως σε αυτά τα τρία πολύ δύσκολα παιγνίδια ο ΟΦΗ όχι μόνο θα παίρνε τρεις βαθμούς αλλά θα ήταν και αήττητος, πόσοι αλήθεια δεν θα τσιμπιόμασταν, πιστεύοντας πως κάποιοι μας δουλεύουν;

Όχι μόνο δεν μας δουλεύουν, αλλά τα παιδιά δουλεύουν. Και βελτιώνονται. Τρανό παράδειγμα ο Καστάνιος που ήταν αρκετά βελτιωμένος σε σχέση με τα δυο πρώτα παιγνίδια. Μα κι οι υπόλοιποι. Όπως ο ηρωικός Ντουρμισάι, παρότι δείχνει σαν στρατιώτης να υπηρετεί όπου τον έχει ανάγκη η ομάδα. Και βέβαια μια άμυνα που επιτέλους κάνει τα στοιχειώδη. Με ένα τεράστιο ηγέτη που ακούει στο όνομα Πραξιτέλης Βούρος, αλλά και συνοδοιπόρους τον Πασαλίδη και τον πολύ καλό Διαμαντή. Που δεν καρδιοχτυπάμε σε κάθε στημένο. Που δεν κοιτάμε το ρολόι όταν πλησιάζει το 90’. Που δεν τρομάζουμε σε κάθε γιόμα του αντιπάλου.

Ναι αυτά είναι αυτονόητα για κάθε ομάδα. Αλλά αυτά δεν είχαμε ως πέρσι και μ’ αυτά θα χτίσουμε το μέλλον. Και με όσα είδαμε, αλλά και με το σακούλι να μετρά ήδη τρία… πονταλάκια, όταν στα αντίστοιχα περσινά δεν είχαμε πάρει ούτε το σισάμι από τα ψίχουλα, τότε δεν έχουμε λόγο να μη βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο!