Έχετε συνειδητοποιήσει τι ζήσαμε;

Ένα τρόπαιο που σηματοδοτούσε κάτι παραπάνω από μια νίκη σε αγώνα τένις ή μια κατάκτηση. Ο πρώτος μονομάχος θα επέστρεφε στις κατακτήσεις μεγάλων τίτλων σε ηλικία 38 ετών, απέναντι σε έναν από τους κορυφαίους αντιπάλους του και μάλιστα θα αύξανε τις επιτυχίες του στα 21 γκραντ σλαμ. 

Προσθέστε ακόμη στην εικόνα πως όλο αυτό επεδίωκε να το πετύχει έχοντας νικήσει στον ημιτελικό τον έτερο μεγάλο αντίπαλο Ράδα Ναδάλ. Ο δεύτερος μονομάχος θα κέρδιζε τον, κατά γενική ομολογία, καλύτερο όλων στην ιστορία του τένις, για άλλη μία φορά. Θα το έκανε μέσα σε ένα γήπεδο που παραδοσιακά αγαπάει τον αντίπαλο περισσότερο από εκείνον, και μάλιστα θα μίκραινε και την απόσταση που τους χωρίζει σε κατακτήσεις μέιτζορ τίτλων. Η σύγκρουση σε μια επιφάνεια που αρέσει και στους δύο, μπορεί να μη φαινόταν σίγουρη απ΄την αρχή του τουρνουά, αλλά με τη δεδομένη φόρμα τους αποδείχθηκε αναπόφευκτη. Και ήταν μια μάχη που εξελίχθηκε σε ένα απίστευτο θρίλερ δύο πρωταγωνιστών.

Στις 14/7 είδαμε μία σύγκρουση από αυτές που θα θυμόμαστε για καιρό, που θα μείνουν στην ιστορία. Ρότζερ Φέντερερ εναντίον Νόβακ Τζόκοβιτς, 8 τίτλους Γουίμπλεντον ο ένας, 5 ο άλλος, 20 γκραντ σλαμ ο ένας, 15 ο άλλος. Και το τρόπαιο έπρεπε να περιμένει σχεδόν πέντε ώρες προκειμένου να καταλήξει στο νικητή. Διότι η μάχη αυτή έμελλε να είναι τόσο αμφίρροπη που θα κατέληγε σε ρεκόρ διάρκειας αγώνα στην ιστορία του αγγλικού γκραντ σλαμ. Πέντε σετ, τρία εκ των οποίων κρίθηκαν σε τάι-μπρέικ, με το τελευταίο μάλιστα να φτάνει στο 12-12 σε γκέιμς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ΄την αρχή.

 Μια μάχη που κρίθηκε στο νήμα

Τι περιμένει να δει κάποιος όταν βλέπει δύο νικητές να παλεύουν; Μάχη μέχρι τελικής πτώσης, απώλειες, αυταπάρνηση, μεγάλα χτυπήματα, μικρά λάθη που κοστίζουν, μικρές νίκες και για τις δύο πλευρές μέχρι να έρθει το τελικό αποτέλεσμα. Και όλα αυτά τα είδαμε και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό σε αυτόν τον τελικό.

Ο Φέντερερ από τη μία με βάση τα στατιστικά, αλλά και την εικόνα του αγώνα, έκανε ένα αρκετά πλήρες παιχνίδι και ήταν φανερά καλύτερος από τον αντίπαλό του. Πέτυχε παραπάνω μπρέικ στο σερβίς του Νόβακ, είχε στο μεγαλύτερο μέρος σταθερότητα στο παιχνίδι του, έφτασε ένα πόντο μακριά απ΄την κατάκτηση, ενώ και τα στατιστικά λένε πως κυριάρχησε σε όλες τις κατηγορίες πλην των λαθών, αφού έκανε εννέα περισσότερα.

Ο Τζόκοβιτς από την άλλη, αν και δεν έπαιξε όπως συνηθίζει λόγω αντιπάλου, έβγαλε και πάλι εκπληκτικές άμυνες, κατάφερε να κάνει το σημαντικότερο μπρέικ στο σημείο που το χρειάστηκε, κατάφερε να έχει καθαρό μυαλό και πέτυχε κάτι απίστευτα δύσκολο. Βλέπετε δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις αντίπαλο το Φέντερερ, να παίζεις για πάνω από τέσσερις ώρες, να ακούς το κοινό να αποθεώνει τον αντίπαλο, να φτάνεις ένα πόντο μακριά απ΄την ήττα κι όμως να ανακάμπτεις και εν τέλει να κερδίζεις.

Κι αν ο Ρότζερ έπαιξε τόσο καλά κι ο Νόβακ φάνηκε να τα βρίσκει σκούρα, τι έκρινε το αποτέλεσμα τελικά; Η απάντηση είναι οι πόντοι στα κρίσιμα σημεία. Και με αυτή τη φράση εννοούμε τους πόντους στα τάι-μπρέικ και φυσικά τον τελευταίο πόντο τίτλου που δεν κατάφερε να πάρει ο Φέντερερ στις δύο ευκαιρίες που είχε. Μόνο εκεί υστέρησε φανερά ο Ρότζερ, ή για να το πούμε διαφορετικά, μόνο εκεί ήταν φανερά ανώτερος ο Νόβακ, εξασφαλίζοντας τη νίκη κυριολεκτικά στο νήμα.

 Λίγες στιγμές αδράνειας, στο τέλος όμως αναγνώριση

Τελευταίος πόντος στον Τζόκοβιτς λοιπόν. Πέντε ώρες μετά ο αγώνας τελειώνει και οι θεατές, για λίγες στιγμές, μένουν αποσβολωμένοι. Η νίκη πάει στον Τζόκοβιτς κι ο κόσμος δεν ξέρει πώς να νιώσει. Απ΄τη μία ο αγαπημένος τους Ρότζερ έχει χάσει με τον πλέον δραματικό τρόπο, απ΄την άλλη έχουν δει ίσως τον πιο αξιομνημόνευτο τελικό στην ιστορία του τουρνουά. Από τη μία ο Ρότζερ είχε τις ευκαιρίες του, από την άλλη ο Νόβακ τους υπενθύμισε πως είναι φτιαγμένος από ατσάλι. Μετά από λίγο όμως το μυαλό επιστρέφει στη θέση του και ο κόσμος αντιλήφθηκε πως το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να χειροκροτήσει και τους δύο γι΄αυτό που μόλις τους προσέφεραν. Ένα ματς γεμάτο συγκινήσεις, άγχος και ανατροπές. Στο βάθος όμως έχει κι έναν νικητή που αν και βρίσκεται ήδη πολύ ψηλά, το μέγεθος του ηττημένου τον εξυψώνει ακόμη περισσότερο.

 Ρότζερ, Νόβακ, Ράφα και στο βάθος.. κενό

Πέρα όμως απ΄το αποτέλεσμα, υπάρχει και η ιστορία πίσω απ΄αυτό. Και η ιστορία θα γράψει πολλά. Θα γράψει για έναν απίστευτο 38χρονο που αψηφά τη λογική και διεκδικεί τρόπαια μαχόμενος στα ίσια με τους καλύτερους (καμιά φορά τους κερδίζει κιόλας). Θα γράψει για έναν παίκτη–ρομπότ που ακόμα και αν δεν είναι στην καλύτερή του μέρα, μπορεί και αποδεικνύει πως είναι επάξια στο Νο1 του ταμπλό. Θα γράψει για μια ανεπανάληπτη μάχη που έσπασε ρεκόρ, τόσο σε διάρκεια χρόνου, όσο και σε αγωνία για το αποτέλεσμα.

Κι αν το πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, η ιστορία θα γράψει πως, λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του 18^ου Γκραντ σλαμ από τον Ναδάλ (Ρολάντ Γκαρός, 2019), Νόβακ και Ρότζερ μας έδειξαν εμφατικά, για ακόμη μια φορά, πως είναι πολύ μεγάλη η διαφορά των τριών αυτών παικτών, των τριών αυτών νικητών, σε σχέση με τους υπόλοιπους τενίστες. Σήμερα περισσότερο από ποτέ.

 Πλέον η απόσταση δε μετριέται με αριθμούς

Και ως επιχείρημα σε αυτό δεν είναι ανάγκη πια να ανατρέξουμε σε κατακτήσεις, ούτε σε συνολικά κέρδη, ούτε σε συνολικό χρόνο παραμονής στο Νο1 του ταμπλό, ούτε σε φήμες και άλλα πολλά. Δεν χρειάζεται πλέον να κοιτάζουμε αριθμούς. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος την πραγματικότητα και τη διαχρονική εξέλιξη στο παιχνίδι τους. Ο καθένας αξιοποιεί ως κίνητρο του τους άλλους δύο και βελτιώνεται συνεχώς. Ο Ράφα έχει γίνει πλέον ανίκητος στο χώμα εξελίσσοντας έναν μύθο που όμοιός του δεν θυμάμαι να υπάρχει στον ατομικό αθλητισμό. Ο Νόβακ ακόμη βελτιώνει το παιχνίδι του σε άμυνα, επίθεση, αλλά και πνευματική ισορροπία σε βαθμό που να οδηγεί τον αντίπαλο σε κρίσεις αμφιβολίας ή θυμού μέσα στο παιχνίδι. Κι ο Ρότζερ επιμένει να παίζει με ένα στυλ ελκυστικό, αλλά και επιβλητικό και να μένει ανταγωνιστικός παρά τα 38 του χρόνια.

 Αντί επιλόγου..

 Αυτή τη φορά δε χρειάζεται να κλείσω εγώ το κείμενο. Το έκαναν οι προαναφερθέντες κύριοι για μένα, όταν απάντησαν σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, στη συνέντευξη ακριβώς μετά το παιχνίδι:

 Τζόκοβιτς: "Κάνουμε ο ένας τον άλλον να βελτιώνεται και να παραμένει στο παιχνίδι. Αυτοί οι δυο τύποι (Ναδάλ, Φέντερερ), είναι πιθανότατα οι σημαντικότεροι λόγοι που βρίσκομαι σ' αυτό το επίπεδο. Το γεγονός πως γράφουν ιστορία στο άθλημα μου δίνει επίσης κίνητρο, με εμπνέει να προσπαθήσω να κάνω αυτό που κάνουν, να πετύχω αυτά που πέτυχαν και ακόμα περισσότερα."

 Φέντερερ: "Ήταν πολύ μεγάλο ζήτημα τότε (το να ξεπεράσει το ρεκόρ των 14 Γκραντ Σλαμ του Πιτ Σάμπρας, κερδίζοντας το Γουίμπλεντον του 2009). Από τότε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, επειδή βρίσκομαι σε διαφορετική θέση. Το κίνητρό μου έρχεται από διαφορετικά μέρη. Δεν προσπαθώ τόσο να μείνω μπροστά, επειδή έσπασα ήδη το ρεκόρ μια φορά. Αν το κάνει κάποιος άλλος, τότε θα είναι εκπληκτικό για εκείνον. Δεν μπορώ να το υπερασπίζομαι για πάντα, έτσι κι αλλιώς. Δεν έγινα παίκτης του τένις γι' αυτό το λόγο. Ήθελα να κερδίσω το Γουίμπλεντον, ήθελα να έχω καλά παιχνίδια εδώ, να παίξω μπροστά στο απίθανο κοινό του Σέντερ Κορτ με παίκτες σαν τον Νόβακ. Γι' αυτό παίζω. Τα πράγματα είναι διαφορετικά τώρα, αλλά είμαι χαρούμενος που ακόμα διατηρώ αυτό το επίπεδο."