Είναι αποτυχία, ας μη κρυβόμαστε

Η κλήρωση της Εθνικής στο μονοπάτι των πλέι οφ ήταν «λουκούμι», Καζακστάν και μετά Γεωργία. Το πρώτο εμπόδιο ξεπεράστηκε εύκολα όπως έπρεπε και με ωραία μπάλα. Το δεύτερο παιχνίδι είχε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, αλλά ο αντίπαλος δεν ήταν κάτι το ανυπέρβλητο. Ισως να ήταν ισοδύναμος, σίγουρα δεν ήταν καλύτερός μας. Μοναδική πραγματική πηγή κινδύνου ο Κβαρατσχέλια, του οποίου η παρουσία δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα όχι προς την αναχαίτισή του, αλλά γιατί το μυαλό όλης της ομάδας ήταν περισσότερο στο να εξουδετερώσει τον αστέρα της Νάπολι παρά να παίξει μπάλα.

Αυτό ήταν συνολικά το πρόβλημα στο χθεσινό παιχνίδι: φοβηθήκαμε να παίξουμε. Τα κάναμε σχεδόν όλα τέλεια στο αμυντικό κομμάτι, αλλά μπροστά φτάσαμε στο 102' για να κάνουμε φάση. Είχαμε την μπάλα, αλλά δεν ξέραμε τι να την κάνουμε. Μία ομάδα φοβική, σαν τον προπονητή της, δεν πήρε ένα ρίσκο σε όλο το ματς, οι περισσότερες αλλαγές προβλεπόμενες (κι αναγκαστικές), τίποτα ουσιώδες για το κάτι παραπάνω.

Ο Πογέτ κρύφτηκε από τον ίδιο του τον εαυτό, φοβήθηκε να πάρει μία απόφαση για να αλλάξει τον ρου του αγώνα. Έλεγε πριν το ματς ότι δεν του αρέσει η διαδικασία των πέναλτι, αλλά η Εθνική έμοιαζε να παίζει χθες λες και ήθελε να πάει εκεί, στη «ρώσικη ρουλέτα» κι ό,τι δεν πήρε στα 120 λεπτά να το πάρει με τύχη από την άσπρη βούλα. Το ποδόσφαιρο την τιμώρησε και η ευκαιρία για πρόκριση στο Euro πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Ας μη κρυβόμαστε, είναι αποτυχία. Η θάλασσα ήταν γιαούρτι κι εμείς δεν είχαμε κουτάλι, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός. Δεν αποκλειστήκαμε στα πέναλτι, αλλά νωρίτερα.

Και γκρίνια θα υπάρξει και μεμψιμοιρία και ισοπέδωση, κλασικά ελληνικά φαινόμενα είναι αυτά, αλλά στο τέλος θα καταλήξουμε όλοι στο ίδιο συμπέρασμα. Βγάλαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια και κλωτσήσαμε μία ιστορική ευκαιρία για να περάσουμε στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης. Ισως να μη το αξίζαμε τελικά.