Έπεσε από το Κούλε κι έμεινε όρθιος

09:02 | 28/09/2021

Ο ΟΦΗ δεν βρήκε ακόμα την ταυτότητα που έχασε πέρσι ή τα προηγούμενα χρόνια. Του Μανόλη Γρηγοράκη

Μέχρι το 70' ο ΟΦΗ του Νιόπλια ήταν ο περσινός του Σίμου. Το ότι δεν βρέθηκε πίσω στο σκορ το οφείλει στην ανικανότητα των επιτιθέμενων του ΠΑΣ και την ικανότητα του Επασί, που στο τετ α τετ του Μορέιρα, στο peak της απόδοσης του αντιπάλου, κάνει απόκρουση υποψήφια για απόκρουση της χρονιάς. Ήταν το διάστημα που το γήπεδο κατηφόριζε επικίνδυνα για τον ΟΦΗ. Τόσο επικίνδυνα, που ξυπνούσε εφιάλτες του πρόσφατου παρελθόντος - λες και δεν έφτανε το πρωινό ξύπνημα του Εγκέλαδου.

Ο Νιόπλιας έμεινε για ενδέκατο σερί ματς αήττητος, αλλά ήταν η πρώτη φορά που έπεσε από το Κούλε κι έμεινε όρθιος. Αν μάλιστα έβρισκε το γκολ στο τελευταίο εικοσάλεπτο, όπου αίφνης εμφανίστηκε ένας ΟΦΗ αρκετά κοντινός σε αυτό που παίζει μια κανονική ομάδα κανονικού ποδοσφαίρου, θα έβρισκε και πορτοφόλι. Όχι ακριβώς το πορτοφόλι του αντίπαλου προπονητή, αλλά πάντως πορτοφόλι βαρύ όσο μια σημαντική εκτός έδρας νίκη, η πρώτη ενός ιδιαίτερα απαιτητικού πρωταθλήματος.

Λένε ότι όταν δεν μπορείς να κερδίσεις ένα ματς, τουλάχιστον μην το χάσεις. Ο ΟΦΗ στους Ζωσιμάδες μπορούσε και τα δυο: και να το χάσει και να το κερδίσει. Να το κερδίσει, όχι να το κλέψει. Οι περισσότεροι έκλεισαν τα μάτια για να μη βλέπουν τα φοβερά και τρομερά που έκαναν (και έχαναν) οι γηπεδούχοι στο πρώτο μισό του β' ημιχρόνου και δεν τα ξανάνοιξαν για να δουν το δεύτερο μισό, τουτέστιν το τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού, όπου ο συνήθως ανοιχτομάτης προπονητής του ΟΦΗ και οι πιο ανθεκτικοί οπαδοί του είδσν την ομάδα που θα ήθελαν να βλέπουν.

Χρειάστηκε μια αναγκαστική αλλαγή (έξοδος Διαμαντή, είσοδος Κοροβέση και επιστροφή επιτέλους του Γιαννούλη σε θέση στόπερ), μια κανονική (Ντε Γκουζμάν αντί Μπαλογιάννη) και μια εσωτερική (ο Λάμπρου δεκάρι). Ειδικά η τελευταία ισοδυναμούσε με κίνηση μεγάλου... χαρτοπαίκτου - αν γινόταν γκολ μια από τις 6 τελικές του ΟΦΗ στην εστία στο διάστημα 70'-80', θα επρόκειτο ίσως για το καλύτερο χαρτί που έχει ρίξει ο Νιόπλιας από τον πάγκο του ΟΦΗ. Φυσικά, αν στο διάστημα 46'-65' γινόταν γκολ μια από τις φάσεις που έβγαλε ο ΠΑΣ στην καρδιά της περιοχής του Επασί, θα λέγαμε τώρα (βαριές) κουβέντες βγαλμένες από την περσινή σεζόν.

Το γεγονός ότι το έως και πολυδιαφημισμένο αμυντικό οικοδόμημα του ΟΦΗ του Νιόπλια αποδομήθηκε με τόση ευκολία μέσα σε ένα εικοσάλεπτο πίεσης από μια ομάδα που δεν φημίζεται για το επιθετικό της κρεσέντο (κάθε άλλο), είναι δουλειά για το σπίτι - η δουλειά στο γήπεδο δεν αρκεί. Ο Νιόπλιας πρέπει να μηχανευτεί τρόπους, να ανακαλύψει κόλπα, να εφεύρει τρικ που θα επιφέρουν ισορροπία στο παιχνίδι του ΟΦΗ, θα τον κάνουν μια ομάδα που θα αμύνεται και θα επιτίθεται με την ίδια συνέπεια. Αν το πρώτο φαίνεται ευκολότερο, δεν είναι - ομάδες με την ποιότητα της ΑΕΚ ή τη φούρια του ΠΑΣ το απέδειξαν. Αν το δεύτερο φαίνεται δυσκολότερο, επίσης δεν είναι - εικοσάλεπτα σαν το τελευταίο του αγώνα με τον ΠΑΣ και το άλλο με την ΑΕΚ το απέδειξαν.

Ο ΟΦΗ δεν βρήκε ακόμα την ταυτότητα που έχασε πέρσι ή (πολύ περισσότερο) τα προηγούμενα χρόνια, την ψάχνει ακόμα κάπου ανάμεσα στα σκουπίδια εμφανίσεων σαν αυτές των 70 λεπτών με ΑΕΚ και ΠΑΣ και σε κάτι διαμαντάκια παραστάσεων σαν εκείνες των τελευταίων 20 λεπτών στα δύο συγκεκριμένα ματς.

Αν, πέραν του αήττητου ρεκόρ του Νιόπλια, υπάρχει κάτι ενθαρρυντικό από τις 4 ισοπαλίες σε 4 ματς με συνολικό σκορ 4-4, είναι το φουλ του 4. Για τον ΟΦΗ το 4 είναι συχνά καλύτερο χαρτί κι από άσος.