Εθνική Ισπανίας: Ένα ποδοσφαιρικό σόου κι ένα μάθημα ζωής!
Η Ισπανία πανάξια κατέκτησε το φετινό τρόπαιο και έδειξε στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία
Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης
Πάει λοιπόν και το EURO 24 που κρατούσε για μας τους ποδοσφαιρόφιλους συντροφιά τα ζεστά βράδια του φετινού καλοκαιριού και μας πρόσφερε συναισθήματα αθλητικής μαγείας από τα νέα αστεράκια του βασιλιά των σπορ.
Η Ισπανία πανάξια κατέκτησε το φετινό τρόπαιο και έδειξε στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, δημιουργώντας ένα καινούργιο στερεότυπο πως... ναι, στην μπάλα παίζουν 11 εναντίον 11 αλλά στο τέλος δεν κερδίζουν οι Γερμανοί όπως λέγαμε παλιότερα αλλά οι βασιλιάδες Ίβηρες που δίδαξαν πως παίζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Κι επειδή για μας τους ποδοσφαιρολάτρες η θρυλική θεά προσφέρει κι ένα μάθημα ζωής αλλά και αθλητισμού ας δούμε τι μας έμαθε το συγκρότημα του Λουίς Ντε Λα Φουέντε, του προπονητή των Ισπανών που με την μπαγκέτα του ανέβασε τα τρομερά μωρά του Ισπανικού ποδοσφαίρου στην κορυφή της Ευρώπης.
Καταρχήν ένας προπονητής αντιστάρ που δεν συγκεντρώνει τα φώτα πάνω του για τις πομπώδεις δηλώσεις του, για τα έξω αθλητικά του σκέρτσα, τις φωτογραφίες του στο instagram, για τους μορφασμούς και τα καραγκιοζιλίκια που συνήθως συνοδεύουν όσους κάθονται στην άκρη του πάγκου.
Μεθοδικός και αθόρυβος, παραγωγικός και πραγματικός ηγέτης, δούλεψε στις μικρές Εθνικές ομάδες και κέρδισε τα πάντα σαν προπονητής στις μικρές ηλικίες όπου και διέπρεψε. Οι ιθύνοντες της Ισπανικής Ομοσπονδίας βλέποντας τη δουλειά που είχε κάνει στις μικρές Εθνικές τον εμπιστεύτηκαν και δεν μπήκαν στον κόπο να φέρουν ένα πιο βαρύ όνομα στον πάγκο αλλά επιβράβευσαν τη σοβαρή δουλειά που έκανε με τους πιτσιρικάδες τόσα χρόνια.
Κι εκείνος τι έκανε; Εμπιστεύθηκε αυτά τα αμούστακα παιδιά, στηρίχθηκε στους Βάσκους παίκτες που εδώ και χρόνια οι ομάδες της περιοχής τους δίνουν βάρος στους γηγενείς ποδοσφαιριστές και αποκλείουν τους ξένους επιλέγοντας συνειδητά να στηρίζονται στις ποδοσφαιρικές τους ακαδημίες.
Και μπόλιασε αυτό το μείγμα σπάνιων ταλέντων με δυο νέα παιδιά που δεν κατέκτησαν μόνο την κορυφή του κόσμου, τον Λαμίν Γιαμάλ και το Νίκο Γουίλιαμς, δυο προσφυγόπουλα που αποτελούν από μόνα τους ένα μάθημα ζωης πως αν είσαι και κατατρεγμένος και απόκληρος όταν αρπάξεις την ευκαιρία της ζωής όχι μόνο μπορείς να επιβιώσεις αλλά και να γράψεις το όνομα σου στο ποδοσφαιρικό πάνθεον.
Ο μόλις 17 ετών Γιαμάλ, από τις γειτονιές της Ροκαφόντα, με πατέρα από το Μαρόκο και μητέρα από τη Γουινέα του Ισημερινού, αναζήτησε ως πρόσφυγας ένα καλύτερο μέλλον από τις φτωχογειτονιές της Βαρκελώνης. Και οι Ισπανοί του το πρόσφεραν κάνοντας τον τον πιο μικρό ηλικιακά σκόρερ σε μεγάλο τουρνουά από την εποχή του Πελέ, την ίδια ώρα που αν ήταν στην Ελλάδα θα μάζευε μπάλες και αυτόγραφα πίσω από τα γκολπόστ σαν ένα πολλά υποσχόμενο ball boy. Το έτερο ταλέντο ο Γουίλιαμς είναι ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό παραμύθι.
Οι γονείς του από την Γκάνα αποταμίευαν χρήματα για να ταξιδέψουν από την Αφρική στην Ισπανία. Τα μάζευαν για καιρό, έτσι ώστε να πληρώσουν έναν άνθρωπο να τους μεταφέρει παράνομα στην Ευρώπη, αλλά ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκαν οι γονείς των αδελφών Γουίλιαμς, τους πρόδωσε και τους άφησε στα μισά της διαδρομής. Η μητέρα και ο πατέρας της οικογένειας αναγκάστηκαν να περπατήσουν για χιλιόμετρα στην έρημο της Σαχάρας κάτω από αντίξοες συνθήκες με πολλούς από τους συνταξιδιώτες τους να μην τα καταφέρνουν αλλά εκείνοι επέμειναν.
Κι αφού έφτασαν στην Ισπανία με μύριες όσες αντιξοότητες και χάρη στη βοήθεια ενός ιερέα απέκτησαν άδεια διαμονής και μια δουλειά για να ζήσουν, ώσπου τα παιδάκια τους, τα αστεράκια τους να διαπρέψουν, ο ένας ο σούπερ σταρ πια Νίκο επέλεξε την Εθνική Ισπανίας κι ο άλλος ο Ινιάκι την Εθνική Γκάνας. Γιαμάλ και Γουίλιαμς τα νέα είδωλα του Ισπανικού Ποδοσφαίρου είναι δυο από τα εκατοντάδες παιδιά που προσπαθούν από την αφιλόξενη θάλασσα της Μεσογείου να αναζητήσουν, μαζί με τους γονείς τους το όνειρο και τα κατάφεραν. Τα περισσότερα που το προσπάθησαν ίσως να μην το καταφέρουν ποτέ, άλλα πνίγηκαν στα φουρτουνιασμένα νερά και γνώρισαν το εχθρικό πρόσωπο μιας κοινωνίας που δεν τους έδωσε μια, τη μοναδική ευκαιρία που ζήτησαν.
Ένα μάθημα ζωής για το πως οι χιλιάδες πρόσφυγες που αναζητούν μια ευκαιρία και στη χώρα μας μπορούν να ενταχθούν και να προσφέρουν μα και να αποτελέσουν πρότυπα για όλους μας!
