Φαν Σιπ μέχρι να σβήσει ο ήλιος
Κλωτσοπατινάδα, total football και λίγο από σκορδαλιά. Γράφει ο Σταύρος Καραΐνδρος
Ισπανία-Ελλάδα 1-1. Αποτέλεσμα που αν το συζητούσαμε εν μέσω καταβρόχθισης μπακαλιάρου με σκορδαλιά θα μας έβγαινε το φαγητό από τη μύτη. Ήταν κι αυτό το διαβολεμένο αποτέλεσμα απέναντι στη Γερμανία, που όσο να 'ναι όταν οι Γερμανοί τρώνε 6 τρομάζεις, που οτιδήποτε άλλο από μία ήττα πασπαλισμένη με πατριωτική, ένεκα ημέρα, δόση αξιοπρέπειας θα ήταν το λογικό αποτέλεσμα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Κι όμως πήραμε ισοπαλία με μία τελική. Το πέναλτι. Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω κερδίσαμε χωρίς να έχουμε την μπάλα. Δηλαδή όλοι οι πλανήτες και τα άστρα υπέρ μας. Παλικαρίσιο 1-1 που θύμισε το διπλό με Στέλιο Γιαννακόπουλο, τότε που η Εθνική του Ρεχάγκελ ήταν «καφενείο» όπως έλεγαν υψηλόβαθμοι της ΕΠΟ. Και τώρα «καφενείο» αποκαλούν την Εθνική του Φαν Σιπ. Όχι υψηλόβαθμοι της ΕΠΟ, αλλά έξω από αυτήν. Αυτοί δηλαδή που θέλουν να «μπουν» στην ΕΠΟ και θεωρούν ότι οι «άλλοι» την «έχουν». Διασταύρωση Χάρρυ Κλυνν με Τζίμη Πανούση η όλη φάση. Νούμερο επιθεώρησης βγαλμένο από το βαθύ ΠΑΣΟΚ.
Αυτή, λοιπόν, η Εθνική που χάνει από τα Ν.Φαρόε, που δεν μπορεί να σταυρώσει νίκη, που έχει κάνει βουτιά στην παγκόσμια βαθμολογία και που έχει γίνει ο περίγελος όλων, πήγε και πήρε ισοπαλία από την Ισπανία. Με τον τρόπο που μπορεί τη δεδομένη χρονική στιγμή. Και ίσως με τον τρόπο που θα μπορεί γενικώς σε αυτή την πορεία των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Στο Κατάρ δεν θα πάει. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, θα είναι έκπληξη αν πάει. Στόχος είναι να χτίσει ποδοσφαιρικό χαρακτήρα και να μάθει να παίρνει αποτελέσματα. Το βασικότερο όλων είναι να έχει συνέχεια στα θετικά αποτελέσματα γιατί το θέμα δεν είναι να παίξεις «πατριωτική» άμυνα, τύφλα να έχει ο Κολοκοτρώνης, για να παίρνεις ισοπαλία από την Ισπανία χωρίς να κάνεις φάση, αλλά να μπορείς να κερδίζεις ομάδες σαν τη Γεωργία. Τον επόμενο αντίπαλό σου. Όταν συνδυάσει και τα δύο, τότε ναι θα φτάσουμε ξανά στο σημείο να μιλάμε για τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Κλωτσοπατινάδα, total football και λίγο από σκορδαλιά, δηλαδή.
Μέχρι τότε, όμως, η Εθνική πρέπει να ξανακερδίσει τον κόσμο της. Έστω αυτόν τον λίγο που έχει, όχι τους πανηγυρτζήδες που βλέπουν φλας και τρέχουν να φωτογραφηθούν. Ούτε αυτούς που επειδή έπαιζαν μπάλα στις αλάνες με τη δίχαλη παντόφλα νομίζουν ότι ξέρουν από ποδόσφαιρο. Λέμε για τους πραγματικούς -και δυστυχώς λίγους- που αγαπάνε την ομάδα με ανιδιοτέλεια. Αυτούς που χάρηκαν το βράδυ της Πέμπτης την ισοπαλία στη Γρανάδα. Αυτούς που προτίμησαν να δουν το παιχνίδι παρά το Survivor.
Για τους υπόλοιπους, τους τοξικούς, που ήθελαν διασυρμό για να ξεσπάσουν και να αρχίσουν το σοσιαλμιντιακό γλέντι, Φαν Σιπ μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
