Για τη φανέλα, ρε γαμώτο!

22:13 | 07/02/2021

Ουδείς περίμενε κάτι από το ματς με τον Ολυμπιακό, αλλά πλέον τι να περιμένεις από αυτόν τον ΟΦΗ; Του Δ. Καρυωτάκη

Του Δημήτρη Καρυωτάκη

Αν το ζητούμενο στον αγώνα με τον Ολυμπιακό δεν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά ένα σινιάλο ζωής και ποδοσφαιρικού εγωισμού από μια ομάδα που εδώ και καιρό ψυχομαχεί, γράψε... γουρούνι ψόφησε!

Ένα ασκέρι παικτών, μαύρες μπλούζες με άψυχα κορμιά, φοβισμένα παλικάρια που ταλαιπωρούν και ταλαιπωρούνται, που μοναδικό τους γνώμονα ήταν πως να ξεφορτωθούν τη μπάλα, αυτή ήταν η εικόνα μιας βαθειά πληγωμένης ομάδας που σκοτώνει κάθε Κυριακή τις όποιες ελπίδες μας για να δούμε ένα σημάδι πως αναπνέει. Και καλά θα πει κάποιος, στο Καραισκάκης απέναντι στην κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα της Ελλάδας, με τόσες απουσίες περίμενες κάτι διαφορετικό; Όχι αλλά επειδή αυτούς έχεις, μ’ αυτούς θα πορευθείς και καθώς τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και πιεστικά, καταλάβαμε καλά πως μόνο στην τύχη, σ’ ένα ποδοσφαιρικό θαύμα κι έναν από μηχανής Θεό, μπορούμε πια να ελπίζουμε για τη σωτηρία της ομάδας.

Ναι η ομάδα βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της καταστροφής, του απόλυτου ποδοσφαιρικού εξευτελισμού, εκεί που την οδήγησαν οι χειρισμοί των διοικούντων της, από την αρχή της χρονιάς κι ως τα τώρα. Δεν φταίνε οι παίκτες, τόσο λίγοι ήτανε, δεν θα ζητήσουμε τώρα ευθύνες από το νεαρό Γκαργκαλατζίδη που δεν έγινε από το πουθενά Φιγκειρέδο!

Δεν μπορείς όμως να μην στεναχωριέσαι, όταν αναπολείς εκείνη τη συγκλονιστική εικόνα που έβγαλε πέρσι ο ΟΦΗ στο ίδιο γήπεδο κόντρα στον Ολυμπιακό, με το φετινό φάντασμα ομάδας, επιπέδου Β’ Εθνικής, που μόνον στο χρώμα της φανέλας θυμίζει πως πρόκειται για το ίδιο ποδοσφαιρικό club.

Πάμε παρακάτω λοιπόν, αλλά που ακριβώς; Υπάρχει άραγε πιο κάτω; Μπορεί η ομάδα να βρει ψυχικά αποθέματα και να παίξει τον πρώτο τελικό της χρονιάς απέναντι στον Βόλο; Ποιος μπορεί να δείξει το δρόμο για να βγει ο ΟΦΗ από την κινούμενη άμμο, που τον τραβάει στα σωθικά της, τη στιγμή που βυθίζεται όλο και πιο πολύ;

Πραγματικά αυτή τη στιγμή ο ΟΦΗ δείχνει σε χειρότερη κατάσταση από την προπέρσινη χρονιά, αδύναμος κι ανήμπορος να αποφύγει το μοιραίο που έρχεται. Χωρίς ιδέες, χωρίς δυνάμεις και μ’ εκείνους που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, απόντες ή ωσεί παρόντες.

Τα δάκρυα στέρεψαν για τον κόσμο του. Πλέον κρατάμε την αναπνοή, κλείνουμε τα μάτια, φωνάζουμε σαν την Βούλα Πατουλίδου "για τη φανέλα, ρε γαμώτο" και κάνουμε μια προσευχή. Αλλά δεν μπορεί να 'ναι και φέτος Οφητζής ο Θεός... πολύ (μας) πάει!