Η «συντριβή» του… δις εξαμαρτείν

Εντάξει, υπάρχουν ώρες και φορές, που η αυτοκαταστροφή έχει μια ανεξήγητη… γοητεία. Σου δημιουργεί μια αδιανόητη έλξη για τα λάθη σου. Σε κάνει να τα αγαπήσεις σαν να είναι σωστά… Σε τέτοιες περιπτώσεις, βέβαια, καλό είναι εντοπίζεις την «έξοδο κινδύνου» και να αποχωρείς… Όσο είναι καιρός… Όσο προλαβαίνεις.

Βουτηγμένος σε μια τέτοια φάση δείχνει και ο Όμιλος, μετά το τέλος των 4 πρώτων αγωνιστικών της Super League. Λες και απολαμβάνει να… αυτοτιμωρείται. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός πως όλα τα παιχνίδια του μοιάζουν με «ριμέικ» δραματικής ταινίας. Μεγάλα κομμάτια τους, δηλαδή, είναι ίδια και απαράλλαχτα. Γνωρίζεις το φινάλε, με τον «πρωταγωνιστή» ν’ αποτελεί μια τραγική φιγούρα σε όλο της το… μεγαλείο. Είναι εκείνος που «πληρώνει» τις κακές επιλογές του και που δε συνετίζεται με το «ο παθών, μαθών».

Είναι ξεκάθαρο πως το πρόβλημα πλέον είναι περισσότερο ψυχολογικό στον ηρακλειώτικο σύλλογο. Βλέπεις ΟΦΗ και περιμένεις πότε θα… κατεβάσει το διακόπτη και θα παρουσιάσει τα γνωστά «συμπτώματα». Μοιάζει πια γραφικό ν’ αναφέρεται κάποιος στην κάκιστη αμυντική λειτουργία, στα πολλά ατομικά λάθη και στην «παραίτηση» από το ματς, όταν δέχεται γκολ.  

Η ομάδα του Παπαδόπουλου οφείλει να μάθει τον εαυτό της, να κάνει αυστηρή και ρεαλιστική αυτοκριτική και να γνωρίσει τις αδυναμίες της.  Πρέπει να ληφθούν σίγουρα γενναίες αποφάσεις και μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία να βρει το αληθινό της πρόσωπο. Δεν θεωρείται εύκολο, ωστόσο οι «ασπρόμαυροι» καλούνται ν’ αποκαταστήσουν τη σχέση με το «είναι» τους για ν’ ακολουθήσει και η προκοπή στο ποδοσφαιρικό τους «γίγνεσθαι». Το ρόστερ δεν είναι και το πιο ποιοτικό της κατηγορίας, αλλά οι έως τώρα εμφανίσεις δεν αντικατοπτρίζουν και τις δυνατότητές του.

Το δις εξαμαρτείν ουκ... και ομάδας σοφής, εξάλλου. Και στον ΟΦΗ έχει πάρει… αύξηση και έχει γίνει… τετράκις μέχρι σήμερα. Οπότε το ζητούμενο είναι άμεσα όλα αυτά ν’ αποτελέσουν μια άσχημη, μα και διδακτική ανάμνηση για τον Όμιλο.