Κώστα, ήσουν εκεί ομορφόπαιδο

Μέρες τώρα ετοίμαζες την φανέλα που θα έδινες στον Κερμενίδη, στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι του. Θα έμπαινες στο γήπεδο, θα του έδινες την φανέλα, θα φώναζες στους παίκτες «πάμε ομορφόπαιδα» και θα έπαιρνες θέση στο αγαπημένο σου σημείο. Μαζί με τον Γιώργο, να κάνετε χαβαλέ, να σε πειράζει, να τον αποκαλείς αλάνθαστο, να ξεφουσκώνεις από άγχος, να ουρλιάζεις στο γκολ του ΠΟΑ.

Θα ήσουν εκεί το μεσημέρι του Σαββάτου. Δεν ήσουν, αλλά όλος ο Ατσαλένιος «γέμισε» με την «παρουσία» σου. Δακρυσμένα πρόσωπα, παγωμένα βλέμματα, η φωτογραφία σου στο σημείο που θα καθόσουν. Τι μας έκανες, ρε;

«Πάμε ρε ομορφόπαιδα», θα φώναζες, θα έβγαιναν οι φλέβες από τον λαιμό, όπως κάθε φορά. Για την μεγάλη σου λατρεία, τον ΠΟΑ. Πράσινο αίμα, ανιδιοτελής αγάπη.

Κώστα, ουδείς πιστεύει το φευγιό σου. Ξαφνικό, πόνεσε. Ο Γιώργος, ο Σωτήρης, οι φίλοι σου στις χαρές και στις λύπες, στα ταξίδια με τον ΠΟΑ, δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ. Η φωνή σου θα δονεί το γήπεδο του Ατσαλένιου. Σε κάθε γκολ, σε κάθε συναίσθημα που θα γεννά αυτή η ομάδα το βλέμμα θα πέφτει εκεί. Πάνω στα κάγκελα που θα καθόσουν με τους χτύπους της καρδιάς να μετρούν την καψούρα σου με τον ΠΟΑ. Η καρδιά που λύγισε. Η καρδιά που σε πρόδωσε...