Σφυγμός υπάρχει, σωτηρία υπάρχει;

08:24 | 21/03/2021

Καλές αλλά λίγες οι ισοπαλίες, πολύ περισσότερο όταν οι «ανταγωνιστές», κερδίζουν. Γράφει ο Μανόλης Γρηγοράκης

Η ισοπαλία του ΟΦΗ στο Βόλο θα ήταν σαν το ποτήρι που άλλοι το βλέπουν μισοάδειο και άλλοι μισογεμάτο αν δεν επρόκειτο για το ίδιο ποτήρι που είχε ξεχειλίσει στην ήττα από την ΑΕΛ. Για μια ομάδα που επί δέκα συναπτά ματς δεν έπαιρνε τίποτα, ο βαθμός είναι κάτι. Όχι το κάτι παραπάνω που χρειάζεται, αλλά πάντως κάτι.

Ο ΟΦΗ έπαιξε περίπου σαν κανονική ομάδα (όχι καλή, κανονική) σε κανονικό εκτός έδρας ματς και απέναντι σε μια ομάδα που είναι εδώ και καιρό καλύτερή του. Και έπαιξε περίπου όπως έπρεπε να παίξει. Και όπως μπορούσε επίσης - ας όψονται οι απουσίες των Νέιρα-ντε Γκούζμαν. Χωρίς τους δυο πιο ποιοτικούς (και σχετικά διαθέσιμους) κεντρικούς μέσους του, τα χέρια του Νιόπλια ήταν δεμένα και τα κουκιά των επιλογών του μετρημένα - τουλάχιστον αυτός, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, ξέρει να τα μετράει σωστά. Τι νόημα έχουν, ας πούμε, οι πέντε αμυντικοί όταν μαρκάρουν μόνο αυτοί άντε κι ο Μεγιάδο μπροστά τους, όπως συνέβαινε επί Σίμου. Επί Νιόπλια, άμυνα παίζουν όλοι με ζέση και προσήλωση όχι μόνο στη μπάλα, αλλά και στους χώρους. Άμυνα με αλληλοκαλύψεις, διάρκεια και συνέπεια. Άμυνα στο «σετ» παιχνίδι, άμυνα στο «τρανζίσιον», άμυνα στα στημένα. Εκεί, δηλαδή παντού, όπου μέχρι πρότινος έκαναν πάρτι ομάδες πολύ κατώτερες του φετινού Βόλου - εξ ου και η χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος. Ε, λοιπόν η «χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος» δεν έφαγε μισή φάση από το Βόλο και είχε φάει λίγες τις προάλλες από τον Άρη.

Δεν ήταν μόνο η συνεπής αγωνιστική συμπεριφορά στο τακτικό κομμάτι (συνεισφέρει σημαντικά εδώ ο Μαρινάκης), ήταν και η ενέργεια που έβγαζαν οι παίκτες στα -ατομικά- μαρκαρίσματα (λέγε με Βούρο). Οι παίκτες βγάζουν μια στάλα εγωισμό, βάζουν τα πόδια στη φωτιά και το μυαλό να δουλέψει - ο Νιόπλιας ξέρει όχι μόνο πόσο σημαντικά είναι όλ’ αυτά, αλλά και πώς γίνονται. Αλλά... Αλλά δεν φτάνουν μόνον αυτά. Δεν φτάνει ας πούμε μόνο να μην τρως γκολ, πρέπει και να βάζεις. Καλές αλλά λίγες οι ισοπαλίες, πολύ περισσότερο όταν οι «ανταγωνιστές», ακόμα κι αυτή η ΑΕΛ, κερδίζουν.

Στο μεσοεπιθετικό κομμάτι, το πιο δύσκολο, ο Νιόπλιας έχει λίγο χρόνο να δουλέψει και ελάχιστους παίκτες να του κάνουν τη δουλειά. Αν μετά τη διακοπή είναι μάχιμοι ο Νέιρα (κυρίως) κι ο ντε Γκούζμαν - οι μόνοι που έτσι όπως τα κατάφεραν οι Σαμαράδες μπορούν το κάτι παραπάνω στο μισό του αντιπάλου- κάτι μπορεί να γίνει. Κάτι παραπάνω απ’ αυτό που έγινε στο Βόλο. Ο βαθμός και η εικόνα μιας περίπου κανονικής ομάδας (όχι καλής, κανονικής) στο απαιτητικό τερέν του Πανθεσσαλικού είναι ένδειξη ότι υπάρχει σφυγμός, ενδεχομένως να υπάρχει και σωτηρία. Αλλά ο ασθενής είναι ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση και, δυστυχώς, δεν υπάρχουν ΜΕΘ - τις έφαγε ο κορωνοϊός.