Το παράδοξο του ΟΦΗ με τον προπονητή
Ο ΟΦΗ ψάχνει για προπονητή με τρόπο ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα και κάποιους τους... ξινίζει.
Από τον περασμένο Οκτώβριο με την έλευση του Μιχάλη Μπούση και των συνεργατών του, ο ΟΦΗ άλλαξε το στάτους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σε νοοτροπία, τρόπο σκέψης, σε ποδοσφαιρική λογική. Οι Σαμαράδες, ο Πουρσανίδης, ο Παλυβός, ο Παπαβασιλάκης, όλοι όσοι είναι στον ΟΦΗ της νέας εποχής και φυσικά ο Μιχάλης Μπούσης, έχουν παρουσιάσει κάτι άγνωστο και συνάμα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα.
Από την εταιρική προβολή, το γραφείο Τύπου, τις εμπορικές συμφωνίες, τα έργα που ετοιμάζονται, μέχρι το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι. Τον αγωνιστικό σχεδιασμό, τις Ακαδημίες, τις μεταγραφές, το θέμα του προπονητή. Όλα καινούργια για τον μέσο Έλληνα φίλαθλο, πόσο μάλλον για τον κόσμο του ΟΦΗ. Όλα καινούργια για την Ελλάδα. Όχι για το εξωτερικό.
Πάρτε για παράδειγμα την υπόθεση του αντικαταστάτη του Χάιμε Βέρα. Ένας... άλλος ΟΦΗ θα κοιτούσε κάτι αναμενόμενο, ακόμα και την περίπτωση Δέλλα που αναλώθηκε από τα αθηναϊκά Μέσα και -όπως αναμενόταν- ήταν μία τρύπα στο νερό. Θα πήγαινε σε μία λογική λύση, τόσοι ελεύθεροι προπονητές κυκλοφορούν, ίσως τώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, το θέμα να είχε λυθεί.
Αυτός ο ΟΦΗ, όμως, λειτουργεί στα πρότυπα των ομάδων του εξωτερικού. Και ακολουθεί πιο πολύ το ολλανδικό μοντέλο. Ο Αγιαξ είναι το παράδειγμα προς μίμηση. Να μοιάσει κάποτε σε αυτόν, να γίνει μία ομάδα που θα παράγει ταλέντα, με τα οποία θα επανδρώνεται η πρώτη ομάδα.
Ο ΟΦΗ, λοιπόν, ψάχνει περισσότερο διαχειριστή υλικού παρά προπονητή. Εξ ου και το παράδοξο ότι οι μεταγραφές συνεχίζονται κανονικά ανεξάρτητα από τις όποιες εξελίξεις στον πάγκο. Το εύλογο ερώτημα θα ήταν «μα πώς γίνεται να παίρνει παίκτες χωρίς να έχει πάρει προπονητή;» Η απλή απάντηση είναι ότι δεν χρειάζεται να πάρει προπονητή για να αποκτήσει τους ποδοσφαιριστές που θέλει.
Στον ΟΦΗ οι επικεφαλής γνωρίζουν τις ελλείψεις. Γνωρίζουν τι θέλουν να κάνουν και πώς να το κάνουν. Προσέξτε: η ομάδα, λίγο μετά την εξασφάλιση της παραμονής, άφησε ελεύθερους σχεδόν μία ενδεκάδα ποδοσφαιριστές και λίγο αργότερα προχώρησε σε μεταγραφές. Τσιλιανίδης, Μάνος, Σεμέντο, Μαρινάκης, Μίγγος συν τις παραμονές Μεγιάδο, Φερέιρα και Νέιρα. Όλες αυτές οι κινήσεις ουσιαστικά χωρίς να υπάρχει προπονητής, με το θέμα του διπλώματος του Βέρα να εκκρεμεί.
Το εύκολο -το οποίο όμως θα κόστιζε σε χρόνο- θα ήταν ο ΟΦΗ να κλείσει γρήγορα-γρήγορα τον νέο τεχνικό και σε συνεργασία μαζί του να γίνουν οι αποδεσμεύσεις και οι μεταγραφές. Δεν είναι μόνο ότι όλο αυτό θα είχε ρίσκο, αφού θα είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος, αλλά θα ήταν κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτό που θέλουν στην ομάδα. Θα ήταν άγνωστο βάσει του τρόπου σκέψης.
Στον ΟΦΗ φτιάχνουν ομάδα χωρίς να εξαρτώνται από τον εκάστοτε προπονητή. Προφανώς και ο νέος τεχνικός θα έχει λόγο και άποψη, προφανώς θα είναι το αφεντικό, αλλά ο ρόλος του θα είναι συγκεκριμένος και -το βασικότερο- θα ακολουθεί το πλάνο όλου του οργανισμού. Ούτε θα «φορτώσει» με δικούς του παίκτες την ομάδα ούτε θα κάνει του κεφαλιού του.
Πιστεύετε ότι στον ΟΦΗ αυτή την περίοδο δεν γίνεται χαμός στα γραφεία με προτάσεις από μάνατζερ; Πιστεύετε ότι ο ΟΦΗ δεν θα είχε βρει προπονητή αν λειτουργούσε διαφορετικά; Προφανώς και θα είχε βρει και προφανώς δεν βρίσκει γιατί δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις εκείνον που θα συνεργαστεί και θα υπηρετήσει το πλάνο ολόκληρου του συλλόγου.
Είναι λογική η -όπως λέμε στην καθομιλουμένη- ξενέρα με τα όσα ακούγονται και γράφονται για τον επόμενο τεχνικό. Είναι λογική για τον μέσο φίλαθλο που έχει μάθει αλλιώς. Στον Όμιλο, όμως, λειτουργούν (και θέλουν να λειτουργήσουν) διαφορετικά. Να δημιουργήσουν έναν ολόκληρο μηχανισμό με ποδοσφαιριστές, τεχνικό επιτελείο, Ακαδημίες, διοίκηση, στον οποίο όλοι, μα όλοι θα εργάζονται για τον ίδιο σκοπό: τον ΟΦΗ.
Το δυσκολότερο, λοιπόν, έργο των επικεφαλής και δη του Γιάννη Σαμαρά δεν είναι να βρει τον αντικαταστάτη του Βέρα, αλλά να πείσει τον κόσμο για το πλάνο και τον τρόπο που δουλεύει ο νέος ΟΦΗ. Το δυσκολότερο είναι να καταλάβουν όλοι, ακόμα και εμείς οι δημοσιογράφοι, ότι η ομάδα δουλεύει πάνω σε μία καθαρά ποδοσφαιρική λογική, πάνω από πρόσωπα και προσωπικότητες.
Θα λειτουργήσει όλο αυτό; Θα το... αντέξει η Ελλάδα; Θα φανεί στην πορεία. Σίγουρα είναι κάτι «ξένο», σίγουρα είναι κάτι διαφορετικό, σίγουρα πολλούς τους... ξινίζει η όλη φάση, αλλά άπαντες ας συνειδητοποιήσουν ότι ο ΟΦΗ έχει αλλάξει σε όλα τα επίπεδα. Δεν ήρθε απλά ένας νέος ιδιοκτήτης να βάλει λεφτά, να κλείσει τις «τρύπες», να φτιάξει το ΒΑΚ, να φτιάξει και το γήπεδο. Ηρθε ένας ιδιοκτήτης, πλαισιωμένος από ανθρώπους του ποδοσφαίρου και όχι wannabe παράγοντες. Άνθρωποι που έχουν ζήσει στο χορτάρι, ξέρουν ποδόσφαιρο και θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης και τη νοοτροπία του ΟΦΗ και του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ο ΟΦΗ κάνει αυτό που πήγαν να κάνουν κάποιοι άλλοι, αλλά τα παράτησαν στη μέση του δρόμου. Ο ΟΦΗ δημιουργεί το δικό του στίγμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ό,τι έκανε ο αείμνηστος Γκέραρντ, αλλά σε άλλο επίπεδο. Στο επόμενο επίπεδο.
Δεν λέμε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, γι' αυτό και χαρακτηρίζονται ως «παράδοξα». Το διαφορετικό πάντα προκαλεί επιφυλάξεις. Ας αναγνωρίζουμε, όμως, όλοι ότι ο ΟΦΗ είναι ίσως η μοναδική ομάδα της Super League που σκέφτεται και λειτουργεί ποδοσφαιρικά. Αν θα πετύχει όλο αυτό θα το κρίνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Κι εμείς...
